Kościół św. Marcina w Kępnie

Obecna budowla, stanęła na miejscu dawnej świątyni drewnianej, wzniesiona w stylu neobarokowym w 1911 roku. Kościół zaprojektował architekt Roger Sławski. Świątynia jest wzorowana na poklasztornym kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Krotoszynie na prośbę fundatora księdza Alojzego Grzybowskiego. W dniu 15 października 1911 roku ksiądz biskup Edward Likowski, konsekrował kościół. W czasie okupacji niemieckiej budowla była zamknięta, okupant urządził w niej magazyn odzieżowy. Niemcy zarekwirowali dzwony i żelazny płot cmentarza przy świątyni. Na przełomie 1999/2000 świątynia została w całości odnowiona, zostało założono ogrzewanie posadzkowe. Ponadto zostały zamontowane nowe witraże.

Ze starej drewnianej budowli zachowały się między innymi ołtarz główny z XVIII stulecia, odrestaurowany w 1911 roku, nad nim jest zamontowany witraż św. Marcina. W jednym z ołtarzy bocznych jest umieszczony obraz „Cud rozmnożenia chleba”, a w drugim figura Maryi Niepokalanej. Przy kropielnicy jest umieszczony duży Chrystus ukrzyżowany, jak i feretron klasycystyczny z obrazem Maryi z Dzieciątkiem. W świątyni można zobaczyć obrazy: portret trumienny Marcina Olszewskiego herbu Prus II, starosty wieluńskiego wykonany około 1700 roku; rzeźby barokowe: krucyfiks z tęczy dawnej świątyni wykonany około 1700 roku; Dzieciątko Jezus oraz dwie rzeźby, umieszczone dawniej w ołtarzach. Na sklepieniu przed ołtarzem głównym, na łuku malarz Tadeusz Popiel wykonał malowidło przedstawiające Królową Niebios, której hołd składają błogosławieni i święci polscy, a aniołowie rzucają pod stopy Maryi polne kwiaty. Obraz jest ozdobiony przez Korony Kazimierowskie. Na elewacji zewnętrznej świątyni jest umieszczone m.in. epitafium upamiętniające urodzenie w Kępnie Władysława Rabskiego (1865-1925), warszawskiego pisarza, publicystę i działacza politycznego oraz inne tablice upamiętniające m.in. ks. Ignacego Nowackiego, ks. Antoniego Kozłowskiego, ks. Alojzego Grzybowskiego oraz 200-lecie odsieczy wiedeńskiej króla Jana III Sobieskiego^[2].

Organy wybudował w latach 1919-1922 Józef Bach z Rychtala. Ich odbioru dokonał Feliks Nowowiejski 5 października 1923 r. W latach 1960–1965 pod nadzorem prof. Gerarda Mizgalskiego miał miejsce generalny remont przeprowadzonego przez organmistrza Stefana Fiołkę, gdzie m.in. powiększono dyspozycję instrumentu^[3]. Kolejny remont powierzono w 2000 roku firmie Andrzeja Fiołki. Od 2020 roku firma KLARR Organs rozpoczęła remont organów połączony z przebudową traktury na elektromagnetyczną^[4].

Dyspozycja instrumentu: