Kirkut

cmentarz przeznaczony dla Żydów

Kirkut, kierkow, kierchol, kirchol[1] – określenia cmentarza żydowskiego używane przez Polaków, głównie mieszkańców Galicji. Zgodnie z nakazami religii cmentarze żydowskie budowano poza obszarem miasta[2]. Wśród Żydów słowo uważane za pejoratywne[3], z tego powodu rekomenduje się zastąpienie go określeniem cmentarz żydowski.

Cmentarz żydowski w Jerozolimie, na Górze Oliwnej (2011)
Nowy cmentarz żydowski w Łodzi (1940)

Podstawową różnicą między cmentarzem chrześcijańskim a żydowskim jest odmienne traktowanie grobu. Poczucie chrześcijańskie pozwala na jego otwarcie (naruszenie) i na dokonanie nowego pochówku po określonym czasie. Cmentarz nieużywany przez długi czas może być zlikwidowany. Według zasad judaizmu, każdy nagrobek i cały cmentarz jest nienaruszalny, tak długo, jak znana jest jego lokalizacja. Do wyjątkowych należą przypadki, gdy ekshumacji dokonuje się: dla przeniesienia szczątków do grobu w Ziemi Świętej lub do grobu rodzinnego; dla przeniesienia z cmentarza nieżydowskiego; jeśli cmentarzowi zagraża profanacja lub podmycie przez wodę.

Etymologia

edytuj

Wyrażenie ein jüdischer Kirchhof („cmentarz żydowski”) było i jest używane w języku niemieckim, w tym w tłumaczeniu poezji tworzonej w języku hebrajskim, chociaż obecnie słowo Kirchhof zostało niemal wyparte przez słowo Friedhof. Żydzi unikali stosowania tego (chrześcijańsko nacechowanego) określenia, zastępując je nazwami w jidysz (bejsojlem, bejsakwores i inne), pochodzącymi z hebrajskiego.

Nazwa jest przekształceniem niem. określenia cmentarza Kirchhof, pochodzącego od słów Kirche (kościół) i Hof oznaczającego otoczenie obiektu. W dialektalnej niemieckiej (nie jidyszowej) wersji  Kirchkot zastąpiono drugi człown słowem „-kot” co znaczy „błoto”[4]. Słownik wyrazów obcych PWN zaznacza, że etymologia tego słowa ma wydźwięk obraźliwy[5].

Pokrewnym jest także słowo Kirchhut, które oznaczało uprawnienie do nadzoru wykorzystania prawa do ziemi w „sprawach duchowych”, m.in. w Austrii w dokumentach z XIII–XVI wieku[potrzebny przypis].

W języku hebrajskim używa się określeń:

  • בית עולם bejt olam – „dom świata” albo „dom wieczności”,
  • בית חיים bejt chajim – „dom życia” (eufemizm),
  • בית קברות bejt kwarot – „dom grobów”,
  • בית עלמין bejt almin – „dom wieczności” (zapoż. z aram.).

Historia

edytuj

Na ziemiach polskich Żydzi po raz pierwszy otrzymali przywileje gwarantujące nienaruszalność i ochronę cmentarzy żydowskich na mocy statutu kaliskiego wydanego w 1264 roku przez Bolesława Pobożnego w Kaliszu. W 1287 roku we wsi Czaszki założono cmentarz żydowski obecnie zwany starym cmentarzem żydowskim w Kaliszu. Jest on jednym z najstarszych polskich kirkutów.

Galeria

edytuj

Zobacz też

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. s. 35–39.
  2. Słownik terminów artystycznych i architektonicznych. Marketing Room Poland, cop na licencji Wyd. Nauk. PWN, Kraków, 2011, s. 193, seria: Historia Sztuki. Biblioteka Gazety Wyborczej. Tom 19. ISBN 978-83-62095-59-9.
  3. Cmentarze, Jak nie mówić i nie pisać o cmentarzach żydowskich? [online], Cmentarze Żydowskie [dostęp 2024-11-05].
  4. KIRKUT i MIZAR [online], Narodowe Centrum Kultury [dostęp 2024-11-05].
  5. Czy kirkut to dobre określenie na cmentarz żydowski? [online], Klub Hebrajski [dostęp 2023-12-20].