Julius von Haast

Haast urodził się w Królestwie Prus. Uczył się w Bonn i w Kolonii, następnie studiował na Uniwersytecie w Bonn, gdzie poświęcił się geologii i mineralogii. W 1858 roku odbył podróż do Nowej Zelandii, by oszacować czy jest możliwe osiedlenie tam niemieckich emigrantów. Wkrótce później poznał Ferdinanda von Hochstettera i współpracował z nim w jego badaniach.

Następnie przyjął ofertę nowozelandzkich prowincji Nelson i Canterbury, które zwróciły się do niego z prośbą o przebadanie geologiczne swoich obszarów. W prowincji Nelson odkrył pokłady złota i węgla. Wykonał także badania występowania na tym terenie moa i innych wymarłych ptaków nielotnych.

Był twórcą Canterbury Museum w Christchurch. Zaczynał w 1861 roku od niewielkich zbiorów w budynkach komunalnych. Kolekcja powiększała się. W 1866 roku w Glenmark znaleziono duży zbiór kości moa w bardzo dobrym stanie, a wśród nich kość wielkiego drapieżnika, którego później nazwano Orłem Haasta, największego orła, jaki kiedykolwiek żył. Został on po raz pierwszy przez niego opisany w 1871 roku. Haast gromadząc zbiory wysłał szkielety do muzeów i kolekcjonerów za granicą w zamian otrzymując okazy do swojej kolekcji muzealnej^[1]. W 1868 roku Haast został mianowany dyrektorem muzeum. Ponieważ kolekcja powiększała się Benjamin Mountfort zaprojektował dwukondygnacyjny budynek w stylu neogotyckim, który został otwarty 1 października 1870 roku^[2].

Na University of Canterbury pełnił funkcję profesora geologii. Prace Haasta na temat moa i jego odkryć w Nowej Zelandii były prezentowane na spotkaniach Towarzystw Geologicznego i Zoologicznego w Londynie i przed Królewskim Towarzystwem Geograficznym, które w 1884 roku przyznało mu złoty medal. A w 1867 roku został wybrany jego członkiem. W Europie przyznano mu też honorowy doktorat na wydziale filozoficznym Uniwersytetu w Tybindze w 1862 roku, a w 1886 roku honorowy doktorat nauk technicznych na Uniwersytecie w Cambridge^[1].

W 1867 roku został wybrany członkiem Royal Society. W 1875 roku otrzymał dziedziczny tytuł szlachecki od cesarza austriackiego, który pozwalał mu używać formy von Haast. W 1886 roku otrzymał tytuł szlachecki od królowej brytyjskiej.

Zmarł wkrótce po powrocie do Christchurch w 1887 roku i został pochowany na cmentarzu kościoła Holy Trinity w Christchurch.

Haast nazwał na cześć Franciszka Józefa lodowiec w Nowej Zelandii, natomiast na cześć Haasta zostało nazwane kilka miejsc w Nowej Zelandii (Przełęcz Haasta, Haast River, miasto Haast). Haast był także pierwszym badaczem kości wymarłego gatunku orła, nazwanego później orłem Haasta^[3].

Był mężem Mary Dobson, miał czterech synów i córkę.

• Geological Map of the Provinces of Canterbury and Westland, New Zealand 1866
• Report on the Headwaters of the River Rakaia 1866
• The Provinces of Canterbury and Westland, New Zealand During the Great Glacier Period 1875
• Geological Sections of Lyttelton and Christchurch Railway Tunnel 1875
• Geology of the Provinces of Canterbury and Westland, New Zealand. A Report Comprising the Results of Official Explorations. 1879
• Ancient Rock Paintings. Weka Pass Range Near Waikari cop. 1996

• Peter Maling: Haast, Johann Franz Julius von 1822 – 1887. Dictionary of New Zealand Biography, 2007-06-22.
• HAAST, Sir Julius von, K.C.M.G., F.R.S.. Encyclopaedia of New Zealand, 1966.
• On the Stone Weapons of Maori & Moriori. „Transactions and Proceedings of the Royal Society of New Zealand”. 18, s. 24–29, 1885. National Library of New Zealand. 
• Francis Reid, “The Sumner Cave Controversy Reconsidered: Provincialism, Identity and 'Colonial' Science”, The New Zealand Journal of History, Vol.43, No.1, April 2009