Jerzy Woźniak (minister)

Syn Zygmunta i Bronisławy. Członek Związku Walki Młodych (1947–1948) i Związku Młodzieży Polskiej (1948–1956). W październiku 1954 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Uzyskał tytuł zawodowy inżyniera metalurga w 1957 w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, po czym został kierownikiem działu Huty „Batory” w Chorzowie. W 1966 przeniósł się na stanowisko zastępcy dyrektora w Hucie im. F. Dzierżyńskiego w Dąbrowie Górniczej, po czym od 1972 do 1973 pełnił tożsame stanowisko w Zjednoczeniu Hutnictwa Żelaza i Stali w Katowicach.

Od 1973 do 1976 był dyrektorem naczelnym huty „Baildon”, następnie rozpoczął pracę na stanowisku podsekretarza stanu w Ministerstwie Hutnictwa i Ministerstwie Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego. W rządzie Wojciecha Jaruzelskiego i w rządzie Zbigniewa Messnera pełnił urząd ministra gospodarki materiałowej (1983–1985) i ministra gospodarki materiałowej i paliwowej (1985–1987). W latach 1983–1988 członek Prezydium Rady Obywatelskiej Budowy Pomnika Szpitala Centrum Zdrowia Matki Polki^[4], a w latach 1986–1988 członek Prezydium Społecznego Komitetu Odnowy Starego Miasta Zamościa^[5]. W latach 1988–1990 ambasador PRL/RP w Rumunii^[6].

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach^[7].

Otrzymał m.in. następujące odznaczenia:^[8]

• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

• Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa 1991
• Biuletyn IPN