Jerzy Ozdowski

ekonomista, działacz państwowy PRL

Jerzy Ozdowski (ur. 19 września 1925 w Pawłowicach, zm. 18 kwietnia 1994 w Warszawie) – polski działacz państwowy i ekonomista. Członek Rady Państwa (1980), wiceprezes Rady Ministrów (1980–1982), wicemarszałek Sejmu VIII i IX kadencji, poseł na Sejm PRL VII, VIII i IX kadencji.

Jerzy Ozdowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 września 1925
Pawłowice

Data i miejsce śmierci

18 kwietnia 1994
Warszawa

Członek Rady Państwa
Okres

od 2 kwietnia 1980
do 21 listopada 1980

Przynależność polityczna

Znak

Wiceprezes Rady Ministrów
Okres

od 21 listopada 1980
do 21 lipca 1982

Przynależność polityczna

Znak / Polski Związek Katolicko-Społeczny

Wicemarszałek Sejmu VIII i IX kadencji (PRL)
Okres

od 21 lipca 1982
do 3 czerwca 1989[1]

Przynależność polityczna

poseł bezpartyjny

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej

Życiorys

edytuj

W 1949 ukończył studia na Uniwersytecie Poznańskim, w 1979 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk ekonomicznych.

W latach 1957–1969 wiceprezes, następnie do 1980 prezes Klubu Inteligencji Katolickiej w Poznaniu; w latach 1981–1982 należał do Polskiego Związku Katolicko-Społecznego; od 1984 przewodniczący Forum Myśli Katolicko-Społecznej. W latach 1949–1963 zajmował kierownicze stanowiska w państwowych przedsiębiorstwach handlowych w Poznaniu, w latach 1963–1966 główny ekonomista w Wojewódzkim Ośrodku Techniki w Poznaniu, w latach 1966–1967 pracował w Instytucie Przemysłu Drobnego i Rzemiosła, w latach 1967–1980 w Spółdzielczym Instytucie Badawczym w Warszawie. Od 1973 pracownik naukowy Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

Był wieloletnim tajnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa. Jego zwerbowanie oraz kilkudziesięcioletnia współpraca z SB są uznawane za jeden z najbardziej spektakularnych sukcesów SB w ramach dezintegracji środowisk katolickich w PRL[2].

Od kwietnia do listopada 1980 był członkiem Rady Państwa, w latach 1980–1982 wicepremierem i w latach 1981–1982 przewodniczącym Rady ds. Rodziny przy Radzie Ministrów. Był posłem na Sejm PRL w latach 1976–1989 (VII, VIII i IX kadencji), a w latach 1982–1989 wicemarszałkiem Sejmu. Do 1981 reprezentował koło Znak, następnie do 1982 PZKS, po czym pozostał posłem niezrzeszonym.

Był działaczem i członkiem władz Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego, w latach 1982–1983 był wiceprzewodniczącym Tymczasowej Rady Krajowej, w latach 1983–1989 wiceprzewodniczącym Rady Krajowej PRON oraz członkiem prezydium Rady Krajowej PRON. Przewodniczył Radzie Warszawskiej PRON od 1987. W latach 1986–1988 członek prezydium Społecznego Komitetu Odnowy Starego Miasta Zamościa[3].

Autor ponad 160 artykułów z zakresu ekonomiki handlu i usług oraz etyki społecznej (publikowane w polskiej i zagranicznej prasie fachowej). Opublikował także książki, m.in. Specjalizacja w działalności usługowej (1966), Rynek usług agrochemicznych (1971), Przewidywanie popytu na usługi produkcyjne dla rolnictwa (1974), Usługi spółdzielcze w mieście (1976), Prosta kooperacja w gospodarce żywnościowej PRL (1978).

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Medalem 30-lecia Polski Ludowej.

Przypisy

edytuj
  1. Formalnie wyjąwszy ponad dwumiesięczny okres pomiędzy kadencjami (od 1 września do 5/6 listopada 1985).
  2. Michał Białkowski, Laikat katolicki wobec bezpieki na przykładzie Klubu Inteligencji Katolickiej w Toruniu (1957–1989/1990).
  3. Andrzej Kędziora, Społeczny Komitet Odnowy Starego Miasta, Zamościopedia, 26 października 2014.

Bibliografia

edytuj