Jean-Baptiste Lully

W roku 1643 przybył do Francji jako jeden ze służebnych księżny Anne Marie Louise d’Orléans de Montpensier. Najpierw nauczył się gry na gitarze, później na skrzypcach i klawesynie, by następnie zacząć komponować pod kierunkiem N. Métru, a także na drodze własnych doświadczeń w postaci kontaktów z innymi kompozytorami oraz poprzez uczestnictwo w występach orkiestry królewskiej i włoskich zespołów operowych. Ćwiczył się także w tańcu i aktorstwie. Jego kompozycje przypadły do gustu królowi Ludwikowi XIV, który w 1653 mianował go nadwornym kompozytorem i stworzył dla niego zespół Les petits violons. Komponował wówczas głównie balety i divertissementy, a po nawiązaniu współpracy z J.B. Molierem tzw. comédie-ballets. W 1672 otrzymał przywilej królewski na założenie Académie Royale de Musique et de Danse oraz patent na listy (fr. lettres patentes) na wyłączne prawo wystawiania dzieł scenicznych z muzyką w teatrach francuskich, czym przypieczętował zwycięstwo nad swym muzycznym konkurentem, librecistą Pierre’em Perrinem. W owym czasie stał się również niepodzielnym władcą życia muzycznego w Paryżu i całej Francji. W 1680 przyznano mu szlachectwo, które znaczenie wzmocniło jego ogromny majątek.

8 stycznia 1687 roku, podczas wykonania swojego Te Deum z okazji wyzdrowienia króla, Lully uderzył się w palec stopy ostro zakończoną batutą dyrygencką (nie chodzi o dzisiejszą batutę, a o ówczesne narzędzie – dużą laskę, podobną do tych, jakie teraz używa się w orkiestrach wojskowych). Dyrygent wówczas stał tyłem do kierowanej orkiestry, a przodem do króla. Lully uderzył się niechcący taką laską w stopę, dyrygując z pasją zespołem muzycznym, z którego wykonania akurat nie był zadowolony. Kilka tygodni później zmarł wskutek zainfekowania rany. W trakcie leczenia odmówił amputacji zakażonej części nogi^[2].

Lully ożenił się w 1662 z Madeleine Lambert, córkę Michela Lamberta, z którą miał sześcioro dzieci. Znany był ze swojego temperamentu, trudnego charakteru i specyficznego poczucia humoru, jak i rozległych przywilejów, co wzbudzało często zawiść i niezadowolenie wśród współczesnych. Często swoim zachowaniem wywoływał skandale i niezadowolenie samego króla, Ludwika XIV. W 1685, gdy wyszedł na jaw jego romans z paziem o imieniu Brunet, częściowo wypadł z jego łask. W ówczesnych czasach kontakty homoseksualne były karane śmiercią. Niemniej Lully nie został ukarany, choć król nie pojawił się na żadnym z przedstawień Armidy^[1] [3].

Niektóre kompozycje

• Jérôme De la Gorce: Jean-Baptiste Lully [Lulli, Giovanni Battista] (i). W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. L. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).
• Beaussant, Philippe. Lully ou Le musicien du Soleil. Paris: Éditions Gallimard, 1992.
• Bukofzer, Manfred, Muzyka w epoce baroku. Od Monteverdiego do Bacha. przekł. E. Dziębowska, Warszawa 1970.
• Anthony, James R. Hasło „Lully” w: The New Grove Dictionary of Music and Musicians. 1980, tom 14, s. 315-326.
• Merrick Jeffrey, Bryant T. Ragan, Jr., Homosexuality in Early Modern France. A Documentary Collection. New York and Oxford: Oxford University Press, 2001.
• Muffat, Georg Suavioris harmoniae instrumentalis hyporchematicae florilegium primum, Augsburg, 1695.
• Roland, Romain Z pierwszych wieków opery, Przekł. J. Kozłowski, Kraków 1971.
• de la Viéville, Lecerf, Comparaison de la musique italienne et de la musique française, où, en examinant en détail les avantages des spectacles et le mérite des compositeurs des deux nations, on montre quelles sont les vraies beautés de la musique, Bruxelles, 1704.

• Strona poświęcona twórczości i postaci Jean-Baptiste Lully’ego
• Jean-Baptiste Lully – nuty tego kompozytora dostępne w bibliotece cyfrowej Choral Public Domain Library (ChoralWiki)
• Jean-Baptiste Lully – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project
• Strona stowarzyszenia Lully’ego
• Kolekcja partytur dostępna online
• Jean-Baptiste Lully – nuty w bibliotece Polona