Jan Węgleński

Ukończył prawo na Akademii Zamojskiej. W latach 80. XVIII wieku był członkiem palestry lubelskiej.

Po przeniesieniu do Warszawy został ministrem przychodów i skarbu w rządzie Stanisława Kostki Potockiego w okresie od 13 lipca 1809 do 30 września 1810 roku. Do 1811 roku był członkiem Sądu Kasacyjnego.

W 1809 roku był jednym z pomysłodawców i fundatorów oraz darczyńcą kamienia węgielnego pomnika Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1812 roku jako członek Towarzystwa Królewskiego Gospodarczo-Rolniczego przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego^[3]. W latach 1816–1818 był prezesem Izby Obrachunkowej^[4]. W latach 1818–1821 był ponownie ministrem przychodu i skarbu, już w Królestwie Kongresowym (przed Franciszkiem Ksawerym Druckim Lubeckim^[4]), później, od 1825 roku był ministrem stanu. Był członkiem Rady Administracyjnej i Rady Stanu, członkiem Rady Ogólnej Komisji Rządowej Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (w 1830 roku).

Należały do niego m.in. dobra w Świdnikach (gmina Miączyn). W 1826 roku ufundował cerkiew greckokatolicką w Miączynie^[5]. Była to duża świątynia murowana z zakrystią i dwuspadowym dachem (w 1918 roku zamieniono ją na kościół katolicki). Węgleński ofiarował także ziemię na miączyński cmentarz parafialny.

Był kawalerem Orderu Orła Białego^[5].

Po śmierci został pochowany na cmentarzu parafialnym parafii św. Michała w Miączynie, mimo innej wiary, wtedy cmentarz był greckokatolicki. Na cmentarzu znajduje się jego pomnik: okazały krzyż kamienny z napisem „Ceniąc cnotę chłopka polskiego, żądał aby ciało w pośród wieyskiego jego włości smętarza spoczywało”^[5].

Bratem Jana był Franciszek Węgleński^[6] – minister sprawiedliwości w Radzie Administracyjnej Królestwa Kongresowego.