Jan Siuchniński
Jan Siuchniński (ur. 17 maja 1923 w Żninie, zm. 7 lutego 2009 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego, wieloletni dowódca jednostek wojskowych podległych MSW.
generał brygady | |
Data i miejsce urodzenia |
17 maja 1923 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
7 lutego 2009 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1945–1988 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Nadwiślańskie Jednostki Wojskowe |
Stanowiska |
dowódca Nadwiślańskiej Brygady Ochrony Rządu, dowódca Nadwiślańskiej Brygady MSW im. Czwartaków AL, dowódca Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych MSW |
Odznaczenia | |
|
Życiorys
edytujPrzed wojną ukończył siedmioklasową szkołę powszechną oraz dwie klasy Gimnazjum im. Braci Śniadeckich w Żninie. Podczas okupacji niemieckiej pracował jako robotnik sezonowy w cukrowni w Żninie. W 1943 został wywieziony na roboty przymusowe[1]. Pracował w fabryce samolotów w Krzesinach. W lutym 1945 zgłosił się w Rejonowej Komendzie Uzupełnień w Gnieźnie jako ochotnik do ludowego Wojska Polskiego i został wcielony do zapasowego pułku kawalerii. W maju 1945 został skierowany do Oficerskiej Szkoły Centrum Wyszkolenia Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego w Legnicy i po jej ukończeniu został 20 grudnia 1945 promowany do stopnia podporucznika w korpusie oficerów piechoty. Po promocji został dowódcą plutonu w Samodzielnym Pułku Ochrony Rządu w Warszawie. W listopadzie 1946 został szefem sztabu batalionu w tym pułku, a od lipca 1949 do stycznia 1951 roku był kierownikiem sekcji operacyjnej pułku. Był działaczem ZWM, PPR i PZPR. W 1949 zdał egzaminy maturalne w Gimnazjum i Liceum dla Pracujących w Warszawie.
W 1951 skierowany na stanowisko szefa sztabu 9 pułku KBW w Bydgoszczy. Od listopada 1951 do września 1952 studiował i ukończył z pierwszą lokatą studia w Wyższej Szkole Piechoty w Rembertowie. Od 1952 był szefem sztabu 12. pułku KBW Ziemi Szczecińskiej w Szczecinie. W latach 1955–1958 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. W latach 1958–1959 dowódca 12. Pułku KBW, a od września 1959 dowódca Nadwiślańskiej Brygady Ochrony Rządu. W 1965 w ramach reorganizacji – likwidacji wojsk KBW i utworzeniu WOWewn podległych MON – w skład dowodzonej przez niego, pozostałej w MSW Nadwiślańskiej Brygady Ochrony Rządu włączono trzy bataliony – batalion łączności, batalion szkolenia rezerw Milicji Obywatelskiej i Służby Bezpieczeństwa z limitu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz Samodzielną Eskadrę Lotnictwa – z rozformowanego Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego[2]. Nowo utworzona formacja otrzymała nazwę – Nadwiślańska Brygada MSW im. Czwartaków AL (do korespondencji jawnej w latach 1965–1968 była to Nadwiślańska Jednostka MSW im. Czwartaków AL)[3] 9 października 1968 został awansowany uchwałą Rady Państwa PRL do stopnia generała brygady. Nominację wręczył mu w Belwederze 12 października 1968 przewodniczący Rady Państwa marsz. Marian Spychalski. Po powołaniu w dniu 1 września 1974 nowej formacji wojskowej dowodził do stycznia 1983 Nadwiślańskimi Jednostkami Wojskowymi MSW[1], podlegając bezpośrednio ministrowi spraw wewnętrznych bez żadnych struktur pośrednich. Podległa mu formacja zajmowała się m.in. ochroną obiektów Rządowych na terenie Warszawy i Kraju, ochroną polskich placówek dyplomatycznych za granicą, ambasad obcych państw w Warszawie....
Ukończył zaoczne studia w Szkole Głównej Służby Zagranicznej w Warszawie (1961). Członek Plenum Komitetu Dzielnicowego PZPR Warszawa Śródmieście, a następnie Warszawa-Mokotów (1965–1975). Członek Plenum Komitetu Warszawskiego PZPR (1975–1983). Był inicjatorem licznych akcji wojska na rzecz stolicy, m.in. akcji ratowania zamarzniętej podczas zimy stulecia Elektrociepłowni Siekierki, likwidacji skutków powodzi w 1963 oraz współudziale w budowie Centrum Zdrowia Dziecka. Żołnierze podległych mu jednostek oddali honorowo ponad 20 tysięcy litrów krwi. Zorganizował dla żołnierzy służby zasadniczej szkolenie w różnych zawodach. W latach 1971–1983 kilkanaście tysięcy żołnierzy podwyższało kwalifikacje zawodowe, a kilka tysięcy zdobyło nowe zawody (kwalifikacje majstra, czeladnika).
W latach 1981–1983 przewodniczący Rady Harcerstwa m. st. Warszawy. Od 1973 był członkiem Prezydium Komitetu Budowy, a następnie przewodniczącym Komisji Rewizyjnej Komitetu Wspierania Centrum Zdrowia Dziecka i członkiem honorowym tego stowarzyszenia. W latach 1978–1983 członek Rady Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa, a w latach 1988–1990 członek Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa[4]. Był autorem artykułów z zakresu problematyki polityki zagranicznej opublikowanych w Biuletynie Ministerstwa Spraw Zagranicznych.
W latach 1983–1987 minister pełnomocny – chargé d’affaires Ambasady Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Tiranie[5]. Po powrocie do kraju zakończył zawodową służbę wojskową i z dniem 17 maja 1988 został przeniesiony w stan spoczynku.
W stanie spoczynku należał do Klubu Generałów WP, w którym był członkiem Rady Klubu[6].
Pochowany został 13 lutego 2009 na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera FII-5-9)[7]. Mszę świętą żałobną w intencji zmarłego odprawił w katedrze polowej biskup polowy WP gen. dyw. prof. dr hab. Tadeusz Płoski.
Awanse
edytujW trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[8]:
- podporucznik – 1945
- porucznik – 1950
- kapitan – 1951
- major – 1952
- podpułkownik – 1958
- pułkownik – 1961
- generał brygady – 1968
Życie prywatne
edytujSyn Lucjana i Heleny z domu Radeckiej. Mieszkał w Warszawie. Od 1950 żonaty z Melanią, miał dwóch synów.
Ordery, odznaczenia i wyróżnienia
edytuj- Order Sztandaru Pracy I klasy (1979)
- Order Sztandaru Pracy II klasy (1973)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1968)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
- Złoty Krzyż Zasługi (1959)
- Srebrny Krzyż Zasługi (dwukrotnie, 1949 i 1954)
- Medal Komisji Edukacji Narodowej
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1954)
- Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)
- Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984)
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
- Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
- Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju (1974)
- Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
- Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
- Złota Odznaka „Za zasługi w zwalczaniu powodzi”
- Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża I stopnia (1980)
- Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża II stopnia
- Złoty Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (1977)
- Złota Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”
- Honorowa Odznaka Rzemiosła (1980)
- Złoty Znak Związku Ochotniczych Straży Pożarnych (1975)[9]
- Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy”
- Złota odznaka „Zasłużony w rozwoju województwa katowickiego”
- Odznaka „Zasłużony dla Kielecczyzny”
- Odznaka Honorowa Gryfa Pomorskiego (województwo szczecińskie)
- Nagroda Miasta Stołecznego Warszawy (1979)
- Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie (2000)[10]
Posiadał odznaczenia i wyróżnienia za zasługi dla Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Ministerstwa Łączności, Ministerstwa Komunikacji, Ministerstwa Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, Ministerstwa Handlu Zagranicznego i Gospodarki Morskiej. Posiadał wyróżnienia za współpracę z Ligą Obrony Kraju, Dowództwami: Wojsk Obrony Powietrznej Kraju, Wojsk Lotniczych, Warszawskiego Okręgu Wojskowego, Wojsk Ochrony Pogranicza, Inspektoratem Obrony Cywilnej Kraju oraz Dyrekcją Huty Warszawa i Fabryki Samochodów Osobowych na Żeraniu.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Biogram na stronie Ordynariatu Polowego WP.
- ↑ 1965 czerwiec 24, Warszawa – Zarządzenie prezesa Rady Ministrów nr 41 w sprawie zmiany podporządkowania wojsk wewnętrznych Tajne spec[jalnego] znaczenia Egz[emplarz] pojedynczy Zarządzenie prezesa Rady Ministrów nr a41a z dnia a24 VIa 1965 r. w sprawie zmiany podporządkowania wojsk wewnętrznych W celu ujednolicenia struktury organizacyjnej i systemu dowodzenia Siłami Zbrojnymi P[olskiej] R[zeczypospolitej] L[udowej] na podstawie decyzji Komitetu Obrony Kraju z dnia 6 marca 1965 r. w sprawie podporządkowania wojsk wewnętrznych ministrowi obrony narodowej zarządza się, co następuje: Paragraf 1 1. Wojska wewnętrzne podległe dotychczas ministrowi spraw wewnętrznych zostają podporządkowane ministrowi obrony narodowej: 1) pod względem dowodzenia – z dniem 1 lipca 1965 r.; 2) pod względem gospodarczym – z dniem 1 stycznia 1966 r. 2. Zmiana podporządkowania obejmuje: 1) Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego, bez: Nadwiślańskiej Brygady (powiększonej o trzy bataliony), batalionu łączności i batalionu szkolenia rezerw Milicji Obywatelskiej i Służby Bezpieczeństwa z limitu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz samodzielnej eskadry lotnictwa; 2) Wojska Ochrony Pogranicza, bez pododdziałów kontroli ruchu granicznego.
- ↑ strona 42. Zarządzenie Nr 0103 Ministra Spraw Wewnętrznych z 1 października 1965 r. o zmianie nazwy. [online] [zarchiwizowane z adresu 2023-11-27] .
- ↑ Skład Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa 1988–2011. radaopwim.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-17)]. radaopwim.gov.pl [dostęp 2011-11-06].
- ↑ Ambasadorzy i kierownicy polskiej placówki w Tiranie po II Wojnie Światowej. msz.gov.pl. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ ZARYS HISTORII KLUBU GENERAŁÓW WOJSKA POLSKIEGO. [dostęp 2019-01-08].
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
- ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 405–408.
- ↑ „Strażak: pismo Związku Ochotniczych Straży Pożarnych”, nr 24 (542), 16-31 grudnia 1975, s. 4.
- ↑ M.P. z 2000 r. nr 42, poz. 816.
Bibliografia
edytuj- M. Jaworski: Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego 1945–1965, Wydawnictwo MON, Warszawa 1984.
- Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989.
- H.P. Kosk, Generalicja Polska, tom II, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 2001.
- J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 tom III, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010, s. 405–408.