Jan Petri
Jan Petri (ur. 14 września 1895 w Dublanach, zm. 8–9 kwietnia 1940 w Kalininie) – podinspektor Policji Państwowej, ofiara zbrodni katyńskiej.
 podinspektor Policji Państwowej
| |
| Data i miejsce urodzenia |
14 września1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8–9 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Formacja | |
| Jednostki |
Komenda Wojewódzka Policji w Łodzi |
| Stanowiska |
naczelnik Urzędu Śledczego |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       
| |
Życiorys
edytujUrodził się 14 września 1895 roku w Dublanach, w rodzinie Piotra i Heleny ze Studenckich[1]. Był starszym bratem Teofila (1911–1940), podkomisarza PP, który także został zamordowany w Miednoje[1][2].
Ukończył 6 klas gimnazjum i Szkołę Kadetów. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej armii[1]. Jego oddziałem macierzystym był lwowski pułk piechoty nr 95[3][4]. Na stopień chorążego został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1916[5], a podporucznika ze starszeństwem z 1 listopada 1917 roku w korpusie oficerów piechoty[6].
Od 4 czerwca 1919 do 9 lutego 1922 roku służył w Wojsku Polskim. Wziął udział w wojnie z bolszewikami. 1 czerwca 1921 roku, w stopniu porucznika, pełnił służbę w szwadronie żandarmerii polowej nr 2, a jego oddziałem macierzystym był 1 dywizjon żandarmerii[7]. 8 stycznia 1924 roku został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z dnirm 1 czerwca 1919 i 5145. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[8]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 48 pułku piechoty w Stanisławowie[9]. W 1934 roku, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas w grupie oficerów „pełniących służbę w Policji Państwowej w stopniu oficera P.P.”[10].
Od 15 marca 1922 służył w Policji Państwowej. Był kierownikiem Komisariatu Głównego w Stanisławowie. 21 grudnia 1929 roku został mianowany komendantem powiatowym PP powiatu stanisławowskiego[11]. W latach 1932–1934 w województwie lwowskim, a w latach 1934–1939 w województwie łódzkim. Pełnił stanowisko naczelnika Urzędu Śledczego we Lwowie, a później w latach 30. naczelnika Urzędu Śledczego Komendy Wojewódzkiej Policji w Łodzi[12] do września 1939 roku[1].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. 17 października był już w Obozie NKWD w Juchnowie[2]. 26 października został wysłany do Obozu NKWD w Ostaszkowie, do którego przybył trzy dni później. 6 kwietnia 1940 roku został oddany do dyspozycji naczelnika Obwodowego Zarządu NKWD w Kalininie[2]. Zamordowany 8 lub 9 kwietnia 1940 roku[2].
4 października 2007 roku Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji Władysław Stasiak mianował go pośmiertnie na stopień inspektora Policji Państwowej[13]. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[14].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)[12]
- Złoty Krzyż Zasługi (27 października 1937)[15]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Krzyż Kampanii Wrześniowej (pośmiertnie, 1 stycznia 1986)[16]
- Krzyż Komandorski Orderu Zasługi (Węgry, 1938) z okazji pobytu regenta Miklósa Horthyego w Polsce[17]
- Brązowy Medal Waleczności (Austro-Węgry)[4]
- Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)[4]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d Księga Cmentarna Miednoje 2005 ↓, s. 677.
- ↑ a b c d Убиты в Калинине 2019 ↓, s. 244.
- ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 616.
- ↑ a b c Ranglisten 1918 ↓, s. 782.
- ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 122.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 166.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 401, 813.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 535.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 261.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 25, 951.
- ↑ Rozkaz nr 467 komendanta głównego PP z 24 stycznia 1930.
- ↑ a b Odznaczenie b. naczelnika Urzędu Śledczego we Lwowie. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 1, Nr 726 z 13 listopada 1934.
- ↑ Decyzja Nr 91 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 4 października 2007 roku nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MSWiA.
- ↑ Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej, [w:] Zeszyty Katyńskie (nr 23), Warszawa 2008, s. 204–230. ISBN 978-83-917780-5-0.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 248, poz. 395 „za zasługi w służbie bezpieczeństwa publicznego”.
- ↑ Zarządzenie Nr 1/86 Ministra Spraw Wojskowych z 1 stycznia 1986 r. w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 r.” Dziennik Ustaw RP Nr 2 z 10 kwietnia 1986 r., s. 30.
- ↑ Pismo nr Pers. 833/534 dyrektora Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych inż. Stanisława Kucharskiego do Komendy Głównej Policji Państwowej z 10 lutego 1938 w sprawie przesłania odznak nadesłanych przez Poselstwo Węgierskie. Narodowe Archiwum Cyfrowe. [dostęp 2021-04-04]..
Bibliografia
edytuj- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Zuzanna Gajowniczek, Bernadetta Gronek, Bernard Kayzer: Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Grzegorz Jakubowski (red.). T. 2 M–Ż. Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2005. ISBN 83-89474-06-9.
- Убиты в Калинине, захоронены в Медном. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Ostaszkowskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). T. 2: Биограммы военнопленных M–Я. Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2019. ISBN 978-5-6041921-5-3.