Jan Hilary Łubieński

Syn Józefa Łubieńskiego (zm. 1845) i Ludwiki z Czarneckich (zm. 1842)^[1]. Miał czwórkę rodzeństwa^[2]. Jego ojciec w 1806 roku został powołany na stanowisko komisarza departamentu kaliskiego, a następnie radcę prefektury^[3]. Urodził się w rodzinnym majątku w Chojnie, następnie rodzina przeniosła się do majątku w Starzenicach^[2].

Edukację pobierał w Kaliszu, następnie podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Wrocławskim. Pierwszą pracę rozpoczął jako urzędnik w prefekturze departamentu kaliskiego^[4]. W 1819 roku zdał egzamin na sędziego^[4]. W 1822 roku został mianowany sędzią Trybunału Cywilnego województwa sandomierskiego, w związku z czym przeprowadził się do Warszawy^[5]. W 1826 roku był obecny przy śmierci generała Józefa Zajączka^[5]. Od 1827 roku cała rodzina mieszkała prawdopodobnie w Warszawie, przy ulicy Miodowej 488^[5]. Pełnił wówczas funkcję sędziego Sądu Najwyższej Instancji^[6].

W 1829 roku został wraz z żoną właścicielem wsi Kiączyn oraz Długiej Wsi i Wyrowa w okolicach Stawiszyna^[5]. Przez część roku wraz z rodziną w Długiej Wsi, gdzie wyremontował dwór i założył nowy folwark^[5]. Około 1842 roku nabył dobra Szczekociny i Solec w okręgu pilickim oraz Goleniowy w okręgu jędrzejowskim^[7]. Od 1843 roku był sędzią II Wydziału IX Departamentu Warszawskich Departamentów Rządzącego Senatu, a od 1847 roku aż do śmierci pełnił funkcję senatora przewodniczącego. Otrzymał także godność tajnego radcy^[8]. W 1859 roku z dóbr Szczekociny i Goleniowy utworzono majorat^[9].

W ostatnich latach życia mieszkał w kamienicy przy ulicy Krakowskie Przedmieście^[10]. Zmarł 11 czerwca 1860 roku, trzy dni później pochowano go na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 184, rząd 1, miejsce 3)^[11]. Pogrzebowi przewodniczył biskup Henryk Ludwik Plater, a orszak żałobny przeszedł przez ulice: Krakowskie Przedmieście, Senatorską, Bielańską i Nalewki^[10].

Prawdopodobnie w młodości był członkiem loży masońskiej Hesperus^[4].

Najprawdopodobniej w 1820 roku wziął ślub z Pelagią z Zajączków, siostrą Józefa Radoszewskiego i byłą żoną Rafała Zajączka^[12][5]. Para miała dzieci: Gabrielę (ur. 1820), Józefa Ignacego Alfreda (ur. 1825)^[5], Elżbietę Idalię Józefę (ur. 1827), Jana (ur. 1829, zmarł po ośmiu dniach) i Artura (ur. 1831)^[6]. Jego żona zmarła 15 sierpnia 1835 roku w Dreźnie, podczas powrotu z uzdrowiska w Królestwie Prus. Została pochowana w kościele św. Bartłomieja w Stawiszynie^[13].

W 1842 roku ponownie wyszedł za mąż, za Konstancję z Łęckich, wdowę po Romanie Rutkowskim^[7]. Siedem lat później małżeństwo rozpadło się^[8].

22 kwietnia 1860 roku w kościele Świętego Krzyża w Warszawie wziął ślub ze swoją 21-letnią siostrzenicą, Karoliną Jarmund. Wcześniej uzyskał w tej sprawie dyspensę^[10].

Został odznaczony m.in. Orderem Świętego Stanisława I klasy i Orderem Świętej Anny II klasy^[8].

• MartaM. Gołembiewska MartaM., Między Warszawą a Stawiszynem. Przyczynek do biografii Jana Hilarego Łubieńskiego herbu Pomian, „Polonia Maior Orientalis”, 8, 2021, s. 295-312, ISSN 2392-0106 .