Józef Bartczak
Józef Bartczak (ur. 31 marca 1894 w Karnkowie, pow. lipnowski, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy[1], ofiara zbrodni katyńskiej.
 kapitan piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
31 marca 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
34 pułk piechoty, |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka, |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Antoniego (ur. 1859) i Antoniny z Drozdowskich[1] (ur. 1860). Absolwent gimnazjum w Lipnie (1918) oraz ukończył kurs polonistyczny, który zdał przed Komisją w 1923. W latach 1916–1918 członek POW w Karnkowie. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w Lipnie. Od 1918 w Wojsku Polskim. Ukończył Szkołę Podchorążych nr 1 w Ostrowi-Komorowie. Jako dowódca plutonu kompanii karabinów maszynowych 34 pułku piechoty walczył w wojnie 1920 r. 8 sierpnia 1920 ciężko ranny w bitwie pod Jabłonką[1], po wyleczeniu z ran powrócił na front, do 63 pułku piechoty. Od 1922 dowódca kompanii w 64 pułku piechoty, referent w DOK VIII, od 1938 został dowódcą plutonu kompanii szkolnej 8 Szpitala Okręgowego.
W czasie kampanii wrześniowej 1939, po agresji ZSRR na Polskę, w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie jenieckim w Kozielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w lesie katyńskim i tam pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[2][3]. Figuruje na liście wywózkowej 040/3 z 20 kwietnia 1940[1].
Był żonaty z Aleksandrą z Cymermanów, miał syna Andrzeja[4].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[5][6][7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[8][9][10].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości[1] (29 grudnia 1933)
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie[1]
- Krzyż Legionowy[1]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 21.
- ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl [online], polskieradio.pl [dostęp 2024-06-27] (pol.).
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
- ↑ BETA Księgi Cmentarne [online], ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl [dostęp 2024-11-25].
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 27 [dostęp 2024-11-25] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
Bibliografia
edytuj- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.