Ireneusz Pierzgalski

Ireneusz Pierzgalski ukończył w 1954 studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. W latach 1955–1976 pracował jako wykładowca Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi – początkowo jako asystent i adiunkt Jerzego Mierzejewskiego, a potem jako samodzielny wykładowca plastyki na Wydziale Operatorskim. Od 1976 wykładał na PWSSP w Łodzi, gdzie był kierownikiem Pracowni Fotografii na Wydziale Grafiki^[3]. W 1990 uzyskał tytuł profesora sztuk plastycznych, a w 2003 r. przeszedł na emeryturę^[2].

W latach 50. XX w. działał w grupie artystycznej „Piąte Koło”, od 1959 współpracował z grupą „Nowa Linia”. W tym okresie wystawiał swoje prace wraz z Andrzejem Łobodzińskim i Krystynem Zielińskim w salonie Łódzkiego Towarzystwa Fotograficznego oraz w Galerii Krzysztofory w Krakowie w 1961. Ponadto wystawiał swoje prace w galerii „Krzywe Koło” w Warszawie^[3]. Brał udział w wystawach sztuki polskiej poza granicami kraju między innymi: L’avanguardia Polacca 1919–1978, Rzym, 1978; Presences Polonaises, Paryż, Centrum Pompidou, 1983. Związany także ze środowiskiem artystycznym Plenerów Osieckich, w których wielokrotnie uczestniczył i wiele jego prac poplenerowych, a także podarowanych w 2018 znajduje się w Muzeum w Koszalinie w tzw. „kolekcji osieckiej”.

Od lat 50. XX w. do końca życia pozostawał w bliskich relacjach z twórcami związanymi ze środowiskiem artystycznym Łodzi. Do grona jego bliskich przyjaciół należeli m.in.: Andrzej Łobodziński, Krystyn Zieliński oraz Teresa Tyszkiewicz, Stanisław Fijałkowski, Antoni Starczewski, Jerzy Nowosielski (podczas jego kilkuletniego pobytu w Łodzi), a także takie osobowości jak Ryszard Stanisławski, Urszula Czartoryska, czy Maria Kornatowska. Grupa ta w latach sześćdziesiątych, siedemdziesiątych aż po lata osiemdziesiąte, tworzyła nieformalny „salon artystyczny”, którego spirytus movens była Teresa Tyszkiewicz.

Był dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Janina Tworek-Pierzgalska^[4] (zmarła w 1983), z którą miał córkę Magdalenę. Drugą żoną była Zofia Korsak. Był wierzącym i praktykującym katolikiem. Został pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim Doły w Łodzi^[1].

Artysta korzystał z różnych technik twórczych, m.in. rysunku, malarstwa, grafiki i fotografii^[2]. Wśród prac Pierzgalskiego wyróżnia się cykle rysunków i obrazów inspirowanych dalekowschodnią kaligrafią^[3] i twórczością Marka Tobeya^[5], a także serie fotografii będące zestawionymi ze sobą kadrami stanowiącymi studia osoby lub kompozycji^[2]. W swoich pracach malarskich autor oszczędnie używa kreski, niemal eliminując ją ze swoich obrazów^[5]. Prace Pierzgalskiego znajdują się z w zbiorach Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego w Poznaniu oraz w prywatnych kolekcjach^[3].

• „Klantata” (1965, współautor: Andrzej Łobodziński) – przedmiot z ruchomymi elementami wytwarzający dźwięki,
• „Czytający + fotele”, „Czapeczki”, „Hotel Sztuki” (lata 70. XX w.) – projekcje multimedialne i cykle fotografii^[3],
• „Stworzenie Świata” (2002),
• „Góra Karmel” (2002-2004),
• „Apokalipsa” – tryptyk (2010),
• „Św. Jan”, „Kochankowie”, – serie gwaszy,
• „Dobroniowie”, „Na puszczy”, „Na ziemi”, „Na skale” – obrazy olejne^[6].

• Ireneusz Pierzgalski: Malarstwo – Retrospektywa, Miejska Galeria Sztuki w Łodzi. 2015.