Inwazja turecka na Cypr

Do lat 60. XX wieku wyspa znajdowała się pod panowaniem Wielkiej Brytanii, będąc zamieszkiwana przez Greków oraz Turków^[11]. 15 lipca 1974 doszło do zamachu stanu na Cyprze, którego celem była natychmiastowa unia Cypru z Grecją (enosis).

Przed atakiem premier Turcji, Bülent Ecevit skonsultował swoją decyzję o interwencji zbrojnej na Cyprze z liderami największych tureckich partii politycznych. Część z nich przeciwstawiła się wizji ataku na Cypr, jednak szef rządu Turcji przekonywał wówczas o potrzebie utworzenia przyczółka, w którym schronienie znaleźliby Turcy cypryjscy^[12].

Podczas inwazji więcej niż jedna czwarta ludności Cypru została usunięta z zajętej północnej części wyspy, gdzie Grecy cypryjscy stanowili 80% ludności. Oprócz tego około 60 tys. Turków cypryjskich wyemigrowało z południa na północ po zakończeniu konfliktu^[13]. Siły tureckie stanowiły 40 tys. żołnierzy^[1] i 20 tys. bojowników Turków cypryjskich^[2], a po drugiej stronie stanęło 12 tys. żołnierzy cypryjskich i 2 tys. greckich^[3]. Najazd turecki zakończył się proklamowaniem uznawanej jedynie przez Turcję Tureckiej Republiki Cypru Północnego i podziałem wyspy wzdłuż monitorowanej przez ONZ zielonej linii o długości 180 km. Na wyspie stacjonuje 35 tys. wojsk tureckich^[14].

•  
  Podział wyspy Cypr
•  
  Zielona linia
•  
  Bunkier na linii demarkacyjnej w Nikozji
•  
  Pomnik poległych w czasie inwazji w Larnace