Ignacy (Żelezowski)
Ignacy, imię świeckie Jakow Leontjewicz Żelezowski (ur. 8 stycznia?/20 stycznia 1802, zm. 19 marca?/31 marca 1872 w Grodnie) – rosyjski biskup prawosławny.
Ignacy | |
Biskup brzeski | |
Kraj działania | |
---|---|
Data urodzenia |
20 stycznia 1802 |
Data i miejsce śmierci |
31 marca 1872 |
Miejsce pochówku | ?↗ |
Biskup brzeski | |
Okres sprawowania |
1848–1872 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Śluby zakonne |
26 października 1824 |
Diakonat |
27 maja 1826 |
Prezbiterat |
30 maja 1826 |
Chirotonia biskupia |
20 maja 1848 |
Życiorys
edytujBył synem kapłana unickiego. Wieczyste śluby zakonne złożył 26 października 1824 w bazyliańskim klasztorze w Torokaniach. W 1825 rozpoczął naukę w unickim seminarium duchownym w Wilnie. 27 maja 1826 przyjął święcenia diakońskie, zaś trzy dni później – kapłańskie. Po ukończeniu seminarium w 1829 został zatrudniony jako wykładowca seminarium w Monasterze Ławryszewskim. Po roku przeniesiony do szkoły ujazdowej w Kobryniu, której nadzorcą został w 1832. W latach 1833–1839 pracował w szkole przy bazyliańskim klasztorze w Supraślu[1].
Wziął udział w synodzie połockim w 1839, w czasie którego podpisał razem z innymi przedstawicielami duchowieństwa akt likwidacji Kościoła unickiego na ziemiach zabranych. Został tym samym duchownym Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Od 4 marca 1839 był inspektorem Litewskiego Seminarium Duchownego z siedzibą w monasterze w Żyrowicach, a w grudniu został podniesiony do godności archimandryty i został przełożonym monasteru Świętych Borysa i Gleba w Grodnie[1].
20 maja 1848 przyjął chirotonię biskupią i został biskupem brzeskim, wikariuszem eparchii wileńskiej i litewskiej. Działał na rzecz zatarcia śladów unii na terenie eparchii, zwalczał wpływy katolickie i polskie. W 1870 odszedł w stan spoczynku i ponownie osiadł w monasterze Świętych Borysa i Gleba w Grodnie. Dwa lata później zmarł[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Игнатий (Железовский). [dostęp 2012-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-21)].