Grigorij Majranowski

Urodzony w żydowskiej rodzinie, od 1917 studiował medycynę na uniwersytecie w Tyflisie, następnie w Baku, podczas studiów należał do partii Bund, od 1920 w RKP(b). W latach 1922–1923 studiował w Moskwie. Później wykładał medycynę i był kierownikiem ambulatorium w moskiewskiej fabryce. Od 1928 wykładowca w Instytucie Biochemicznym, 1933-1935 kierownik wydziału toksykologicznego tego instytutu, od 1934 zastępca dyrektora. Od 1935 pracownik Wszechzwiązkowego Instytutu Medycyny Eksperymentalnej, gdzie od 1937 kierował tajnym spec-laboratorium toksykologicznym Wydziału Farmakologii. Od 1937 w 12 Wydziale Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego. W ścisłym porozumieniu z Berią i Mierkułowem przeprowadzał doświadczenia na więźniach skazanych na karę śmierci, mordował ich przy pomocy różnych trucizn. Na polecenie kierownictwa MGB ZSRR brał udział w tajnych zabójstwach przeciwników politycznych. Testował na więźniach m.in. iperyt siarkowy, digitoksynę, kolchicynę, tal, związki arsenu, cyjanku potasu i sodu, akonitynę (przyznał się do zamordowania za jej pomocą 10 osób), strychninę i kurarę. Od 1943 pułkownik służb medycznych NKWD i profesor medycyny. W czerwcu 1946 brał udział w zamordowaniu polskiego inżyniera Nauma Sameta pracującego dla wywiadu wojskowego, we wrześniu 1946 w zamordowaniu ukraińskiego działacza Ołeksandra Szumskiego, latem 1947 zamordował w więzieniu Amerykanina Isaiaha Ogginsa, byłego agenta sowieckiego. 1 listopada 1947 wraz z Naumem Eitingonem i Pawłem Sudopłatowem przygotował morderstwo greckokatolickiego biskupa Użhorodu, Teodora Romży^[1]. Według Pawła Sudopłatowa, w lipcu 1947 zamordował szwedzkiego dyplomatę Raoula Wallenberga. 13 grudnia 1951 aresztowany, 14 lutego 1953 skazany na 10 lat więzienia. Zwolniony 13 grudnia 1961.

• Order Czerwonej Gwiazdy (5 listopada 1944)
• Order „Znak Honoru” (20 września 1943)
• Odznaka „Zasłużony Funkcjonariusz NKWD” (27 kwietnia 1940)

I 6 medali.

• Andrzej Goworski, Sowiecki Mengele, "Tygodnik Powszechny", 04.01.2014.
• Nikita Pietrow, Stalinowski kat Polski Iwan Sierow, Warszawa 2013.
• Nikita Pietrow, Psy Stalina, Warszawa 2012.
• Donald Rayfield, Stalin i jego oprawcy, Warszawa 2009.
• http://tygodnik.onet.pl/historia/kim-byl-glowny-truciciel-nkwd/flc8n
• https://web.archive.org/web/20141129091401/http://www.asme.pl/118479153692819.shtml
• http://www.baku.ru/enc-show.php?id=140387&cmm_id=276 (ros.)
• https://web.archive.org/web/20121019175213/http://memo.ru/uploads/files/845.pdf (ros.)
• http://www.hrono.ru/biograf/bio_m/mayranovski.php (ros.)
• https://archive.is/20121221123646/victory.mil.ru/lib/books/memo/sudoplatov_pa/09.html (ros.)