Fryderyk Ludwik Hohenlohe

Fryderyk Ludwik Hohenlohe (niem. Friedrich Ludwig von Hohenlohe-Ingelfingen[1] (ur. 31 stycznia 1746 w Ingelfingen, zm. 15 lutego 1818 w Sławięcicach) – książę Rzeszy na Ingelfingen i Öhringen. Głównodowodzący w bitwie pod Jeną w 1806. Członek rodu Hohenlohe.

Fryderyk Ludwik Hohenlohe
Ilustracja
ilustracja herbu
książę Rzeszy
Dane biograficzne
Dynastia

Hohenlohe

Data i miejsce urodzenia

31 stycznia 1746
Ingelfingen

Data i miejsce śmierci

15 lutego 1818
Sławięcice

Dzieci

Fryderyk August Karol

Odznaczenia
Order Feniksa (Hohenlohe) Order Orła Czarnego (Prusy) III Klasa Orderu Orła Czerwonego (Prusy) Order św. Andrzeja (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Zasługi Wojskowej (wojenny, Bawaria)Order św. Huberta (Bawaria) Order Orła Białego Oficer Królewskiego Orderu Lwa (Belgia) Order Zasługi Wojskowej (Hesja)
Pozostałość po pałacu w parku zabytkowym w Sławięcicach

Życiorys

edytuj

Fryderyk Ludwik pochodził z linii Neuenstein. Urodził się w Ingelfingen w posiadłościach rodu Hohenlohe, leżących w dzisiejszym Hohenlohekreis w Badenii-Wirtembergii. Uczestniczył w wojnie siedmioletniej (1756–1763) oraz wojnie o sukcesję bawarską (1778–1779). W 1768 r. wstąpił do pruskiej armii. Walczył z rewolucyjną Francją, a dzięki skutecznej obronie Frankfurtu nad Menem w 1795 został pierwszym honorowym obywatelem tego miasta.

Poprzez małżeństwo z hrabianką Amalią von Hoym przejął na Śląsku majątki wokół Sławięcic. Po śmierci ojca w 1796 roku odziedziczył po nim księstwo Ingelfingen. W 1799 r. ze śląskich dóbr utworzył fideikomis. Prowadził liczne inwestycje przemysłowe. W 1804 przejął posiadłości Gorzów Śląski i Koszęcin, a w 1805 r. księstwo Öhringen, włączone wkrótce (1806) politycznie do królestwa Wirtembergii.

14 października 1806 dowodził wojskami pruskimi w bitwie pod Jeną, zakończoną klęską Prusaków. Po śmierci Karola Wilhelma, ks. Brunszwiku, objął dowództwo nad całą armią pruską. Wobec całkowitej klęski skapitulował ostatecznie koło Prenzlau. Niedługo potem, obwiniany za klęskę przez króla Fryderyka Wilhelma III złożył dymisję.

Wkrótce władzę w Öhringen przekazał synowi, Fryderykowi Augustowi zu Hohenlohe-Öhringen, a w Ingelfingen Adolfowi zu Hohenlohe-Ingelfingen, pełniącemu później krótko urząd premiera Prus. Sam przeniósł się na Śląsk.

W 1811 przekazał Augustowi śląskie dobra. Zmarł kilka lat później w sławięcickim pałacu.

Odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Piotr Greiner: Historia Górnego Śląska. Polityka, gospodarka i kultura europejskiego regionu.. Gliwice: Dom Współpracy Polsko-Niemieckiej, 2011, s. 316. ISBN 978-83-60470-41-1.
  2. a b c d e f g h i j k Archiv für Hohenlohische Geschichte. Oehringen: 1860, s. 48. (niem.).

Linki zewnętrzne

edytuj