Franciszek Dindorf-Ankowicz

Najstarszy z dziewięciorga dzieci Józefa i Barbary z d. Friedel. Ukończył gimnazjum realne we Lwowie i zdał w 1907 maturę. W 1914 ukończył studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej^[2][3]. Od sierpnia 1910 do sierpnia 1911 odbył roczną służbę wojskową w armii austriackiej, gdzie w 5. i 3. pułku obrony krajowej ukończył szkołę oficerską^[4]. Czynnie działał od 1910 roku w organizacji Armia Polska^[3] i Drużynach Strzeleckich od 1911 do 1 sierpnia 1914, gdzie dowodził m.in. szkołą podchorążych^[4].

Po wybuchu wojny zmobilizowany do armii austriackiej^[1] walczył od 1 sierpnia 1914 do 23 marca 1915 na froncie jako dowódca plutonu w 19 pułku obrony krajowej^[4]. Od 23 marca 1915 do 6 czerwca 1918 w niewoli rosyjskiej i internowany na Syberii^[3]. Na Syberii uczestniczył w formowaniu 5 Dywizji Strzelców Polskich, w której dowodził kompanią i batalionem w 1 pułku strzelców od czerwca 1918 do stycznia 1920^[4]. Ranny w walkach. Po kapitulacji dywizji przedostał się do Harbinu, gdzie od 2 lutego 1920 był dowódcą Legii Oficerskiej^[4].

W lipcu 1920 powrócił do kraju. W wojnie polsko-bolszewickiej i po jej zakończeniu dowodził 1 Syberyjskim pułkiem piechoty w okresie od lipca 1920 do 1 kwietnia 1927. Był autorem publikacji pt. Zarys historji wojennej 82-go syberyjskiego pułku piechoty z 1929. Ukończył kurs dowódców pułków w Rembertowie (listopad 1921 – luty 1922) oraz kurs w Centralnej Szkole Strzelania w Toruniu (maj 1925)^[3]. Zweryfikowany po wojnie w stopniu ppłk., a od 1924 płk^[3]. Od 1927 do 1933^[3] dowódca piechoty dywizyjnej w 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu. Od 10 listopada 1932 do 10 sierpnia 1933 był słuchaczem VII kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych. Od listopada 1935^[3] dowódca 10 Dywizji Piechoty w Łodzi.

Do końca lat 30. był wiceprezesem zarządu głównego Związku Sybiraków oraz komendantem koła żołnierzy 5 Syberyjskiej Dywizji^[5].

Na czele 10 DP walczył we wrześniu 1939, obejmując wkrótce dowództwo Grupy Operacyjnej noszącej jego imię. Skapitulował 27 września na Lubelszczyźnie przed Niemcami. W niewoli niemieckiej przebywał w Oflagu Murnau VIIA do końca wojny. Po wyzwoleniu służył przejściowo w 2 Korpusie.

Po zakończeniu wojny osiedlił się z żoną Eugenią z Krzesińskich i synem Jerzym Wojciechem (ur. 1925) w Londynie. Utrzymywał się z pracy jako kreślarz^[6][7].

Zmarł w Londynie. Jego prochy zostały pochowane na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera II B 30-5-1)^[8].

• porucznik – 1918
• kapitan – 1918
• major – 1919
• podpułkownik – 1922
• pułkownik – 1924
• generał brygady – 19 marca 1938^[3]

• Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari nr 16^[9][10]
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3747 (1921)^[11]
• Krzyż Niepodległości (7 lipca 1931)^[12]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (7 listopada 1925)^[13]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[14]
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)^[15]
• Odznaka za Rany i Kontuzje^[14]
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)^[16]

• Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1990, s. 760–761. ISBN 83-211-1096-7.
• Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991, s. 378. ISBN 83-11-07836-X.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.