Ernst Lubitsch

Z początku był praktykantem krawieckim. W wieku 19 lat zaczął występować na scenie w słynnym zespole Maxa Reinhardta^[1]. Jednocześnie grał w krótkich filmach komediowych. Od 1914 sam je reżyserował.

Pierwsze sukcesy to komedia Ostrygowa księżniczka (1919) i kostiumowy film Madame Dubarry (1919) z Polą Negri w roli głównej. Reżyserował wiele filmów z tą aktorką, m.in. Carmen (1918), Oczy mumii Ma (1918), Sumurun (1920), Dzika kotka (1921).

Szybko został dostrzeżony za oceanem i zaangażowany do Hollywood, gdzie zrealizował liczne filmy np. Rosita, śpiewaczka ulicy (1923) z Mary Pickford czy Cesarzowa (1924) z Polą Negri.

Udźwiękowienie filmu umożliwiło mu zajęcie się musicalem. Zrealizował wówczas filmy Parada miłości (1929), Monte Carlo (1930), Wesoła wdówka (1934). Nadal realizował również inteligentne komedie: Sztuka życia (1933), Ninoczka (1939) z Gretą Garbo, Sklep za rogiem (1940) z Jamesem Stewartem, Być albo nie być (1942) z Carole Lombard.

Jego styl określano często z podziwem jako tzw. Lubitsh Touch. Do inspiracji nim przyznawał się m.in. Billy Wilder. W 1946 Lubitsch otrzymał Oscara honorowego za całokształt twórczości. Rok później zmarł na zawał serca.

• Ernst Lubitsch w bazie IMDb (ang.)
• Ernst Lubitsch w bazie Filmweb