Endless Love

Piosenka jest uważana za duet „wysokiej klasy” w odniesieniu do Carey (poprzedni „I'll Be There” wykonała z wówczas nieznanym Treyem Lorenzem). Singel został nominowany do 1995 Grammy Awards w nowej kategorii. Columbia Records zamieściło utwór na składance Carey Greatest Hits (2001) oraz na albumie z piosenkami miłosnymi The Ballads.

Tommy Mottola, dyrektor Sony Music zasugerował, aby album Songs Vandrossa stał się albumem z coverami. Album zawierał wersje piosenek „Love The One You're With”, „Always and Forever” i „Killing Me Softly” nagrane przez Vandrossa i kształtował się na główne osiągnięcie w karierze Luthera Vandrossa. Aby lepiej reklamować album po jego wydaniu żona Mottoli, Mariah Carey, zasugerowała, aby Luther nagrał z nią cover „Endless Love” Lionela Richiego i Diany Ross (który przez 9 tygodni był na pierwszym miejscu listy przebojów) i umieścił go na swojej płycie. Pomimo tego, że album Vandrossa zawierał już jeden cover Lionela Richiego („Hello”) to stało się oczywiste, że nagranie duetu z najpopularniejszą wokalistką wytwórni Sony stanie się korzystne dla niego i jego płyty^[1].

„Endless Love” zadebiutował na 31 miejscu listy czasopisma „Billboard” Hot 100 – lepiej niż oryginalna wersja piosenki. W drugim tygodniu na liście znalazł się na 6. miejscu i spodziewano się, że w następnym będzie już na szczycie listy. Niestety piosenka nie przetrwała długo na liście i gdy singel dobił do drugiego miejsca zaczęła stopniowo spadać z wyższych pozycji i wycofywać się z listy. Mimo to, jest to wciąż największy hit Vandrossa i pierwszy Top 10 Lionela Richiego jako pisarza tekstu. Stał się piątym singlem Top 10 Vandrossa i dwunastym takim w dyskografii Carey. Singel znalazł się w pierwszej 40. przez 13 tygodni, a na koniec roku 1994 zdobył 56. miejsce. Był to także postęp w karierze Carey, której poprzedni singel „Anytime You Need a Friend” nie dostał się do pierwszej 10. Singel zdobył status Złotej Płyty (RIAA).

Singel był sukcesem poza Stanami Zjednoczonymi, osiągając pierwsze miejsce na liście w Nowej Zelandii (przez pięć tygodni) oraz w pierwszej piątce w Wielkiej Brytanii, Australii, Irlandii, Holandii i Izraelu. Znalazł się on także w pierwszej 20. w wielu innych państwach świata. Singiel zdobył status Złotej Płyty (ARIA i RIANZ).

Do piosenki zostały nagrane dwa teledyski: jeden przedstawia Carey i Vandrossa śpiewających w studio nagrań, a drugi to występ na żywo w Royal Albert Hall.

Niektóre wersje piosenki są śpiewane przez samą Carey lub samego Vandrossa.

Piosenka została zaśpiewana przez Johna O’Connela.

Piosenka została nagrana przez uczestniczkę UK X Factor Laurę White. Pomimo wysokiej oceny sędziów i tego, że Carey bardzo podobał się występ Laury, opuściła ona program.

• Okładka