Elżbieta Rafalska

W młodości uprawiała koszykówkę, była zawodniczką Pogoni Wschowa^[2]. W 1978 ukończyła studia na Zamiejscowym Wydziale Wychowania Fizycznego w Gorzowie Wielkopolskim AWF w Poznaniu, a następnie w 1998 podyplomowe studia na Uniwersytecie Szczecińskim w zakresie pedagogiki rewalidacyjnej oraz w 2001 w zakresie organizacji i zarządzania pomocą społeczną i pracą socjalną. Ukończyła liczne szkolenia z zakresu zarządzania zasobami ludzkimi, zarządzania jakością w urzędzie i zarządzania opieką zdrowotną. Uzyskała uprawnienia państwowe do sprawowania funkcji członka rady nadzorczej w spółkach Skarbu Państwa.

Była nauczycielką akademicką w ZWKF AWF w Gorzowie Wielkopolskim, a następnie wizytatorem w kuratorium oświaty. W 1998 została dyrektorem Wojewódzkiego Zespołu Pomocy Społecznej. W latach 1999–2002 pracowała na stanowisku dyrektora Wydziału Spraw Społecznych Lubuskiego Urzędu Wojewódzkiego. Była także wykładowczynią w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Gorzowie Wielkopolskim.

W latach 1994–2005 sprawowała mandat radnej rady miasta Gorzowa Wielkopolskiego (m.in. z ramienia AWS). Od 2002 do 2005 pełniła funkcję przewodniczącej Komisji Rodziny i Spraw Społecznych, a następnie wiceprzewodniczącej rady miasta. Była również przewodniczącą klubu radnych Prawa i Sprawiedliwości.

W 2004 wstąpiła do Prawa i Sprawiedliwości, została członkiem lubuskiego zarządu regionalnego tej partii. W wyborach w 2005 z listy PiS uzyskała mandat senatora VI kadencji w okręgu lubuskim. Była przewodniczącą Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Od 6 czerwca 2006 do 5 kwietnia 2007 i ponownie od 24 sierpnia 2007 do 3 grudnia 2007 zajmowała stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej.

W wyborach parlamentarnych w 2007 uzyskała mandat poselski, otrzymując 16 922 głosy. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 bezskutecznie ubiegała się o mandat europosłanki w okręgu gorzowskim, uzyskując 8390 głosów. W wyborach do Sejmu w 2011 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję, dostała 14 812 głosów^[3]. W wyborach w 2014 ponownie ubiegała się bezskutecznie o mandat eurodeputowanej, otrzymując 13 683 głosy.

W 2015 została ponownie wybrana do Sejmu, otrzymując 22 898 głosów^[4]. 16 listopada tego samego roku powołana na ministra rodziny, pracy i polityki społecznej w rządzie Beaty Szydło^[5]. 11 grudnia 2017 objęła to stanowisko w nowo utworzonym rządzie Mateusza Morawieckiego^[6].

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019 otrzymała 70 916 głosów i uzyskała mandat eurodeputowanej IX kadencji^[7]. W związku z tym wyborem 3 czerwca 2019 zakończyła pełnienie funkcji ministra^[8]. W 2024 bezskutecznie kandydowała w kolejnych wyborach europejskich^[9].

W 2017 otrzymała Nagrodę im. Grzegorza Palki (za wdrożenie, wspólnie z samorządami gmin, strategicznego dla Polski ze względów demograficznych, Programu 500+)^[14][15] oraz nagrodę hiszpańskiej Platformy dla Rodzin Katalonia-ONU w kategorii międzynarodowej (za implementację programu „Rodzina 500+” jako istotnego instrumentu promującego rodzinę)^[16][17][18].

Również w 2017 prezydent Węgier János Áder nadał jej Krzyż Komandorski Orderu Zasługi^[19] w dowód uznania za działalność na rzecz umacniania i rozwój relacji węgiersko-polskich w obszarze polityki rodzinnej i społecznej^[20].

Córka Adama i Albiny. Jest mężatką, ma dwóch synów.

• Strona sejmowa posła VII kadencji. [dostęp 2015-06-03].
• Biogram na stronie Senatu (VI kadencja). [dostęp 2015-06-03].