Edward Bach

Był synem właściciela odlewni mosiądzu^[5]. Dorastał w Birmingham^[1]. Szkołę medyczną ukończył w 1912 roku i podjął pracę w szpitalu^[5]. W międzyczasie poszerzał swoją wiedzę z immunologii, bakteriologii i wakcynologii^[5]. Zbadał florę bakteryjną jelita grubego i stwierdził, że pewne mikroorganizmy jelitowe (bakterie Gram-ujemne, niefermentujące laktozy) pojawiają się lub zwiększają swoją liczebność podczas przewlekłej choroby^[5]. Bach wyizolował te bakterie z kału osób chorych i opisał je^[4]. Zostały nazwane nosodami jelitowymi^[4]. Początkowo były stosowane u pacjentów w postaci auto-szczepionek^[4] do leczenia pewnych chorób przewlekłych, zaś później były stosowane w postaci homeopatycznej^[5].

W 1917 przeszedł poważną chorobę krwotoczną, a w następnym roku zrezygnował z pracy w szpitalu na skutek zmian administracyjnych^[5]. W 1919 roku przyjął stanowisko bakteriologa i patologa w londyńskim szpitalu homeopatycznym gdzie próbował stosować homeopatię^[5]. Jego jelitowe nosody były stosowane zarówno przez homeopatów jak i osoby zajmujące się izopatią^[5]. W 1930 roku Bach całkowicie odrzucił metody homeopatyczne, uznając je za nieskuteczne, zrezygnował z pracy w szpitalu homeopatycznym i zakończył prace badawcze nad nosodami jelitowymi (również z powodu nieskuteczności)^[4].

Był współautorem (razem z Charlesem Wheelerem) pracy pt. Chronic Disease, a working hypothesis, wydanej w 1925 roku, w której zwrócono uwagę na pozytywny wpływ diety zawierającej surowe składniki na przebieg choroby nowotworowej^[6]. Bach doszedł także do wniosku, że dieta decydowała o pH jelit, a tym samym o liczebności bakterii jelitowych. Zalecał spożywanie surowych, a nie ugotowanych, warzyw, owoców, orzechów i ziaren zbóż oraz unikanie przetworzonej żywności. Uważał, że oznaką zdrowych jelit jest bladożółty, bezzapachowy stolec^[6].

Wiosną 1930 roku wyjechał z Londynu do Walii, aby całkowicie poświęcić się odkrywaniu nowego systemu leczenia, opartego na kwiatowych medykamentach roślinnych, którymi zainteresował się już dwa lata wcześniej^[5]. Założył, że wybór leczenia będzie opierał się na wskazówkach psychologicznych i pominął objawy fizyczne^[5]. Według niego, to brak harmonii pomiędzy nieśmiertelnym duchem a śmiertelnym ciałem prowadził do choroby, a prawdziwe wyleczenie miało następować poprzez uleczenie ducha^[5].

W roku 1935 opisał esencje kwiatowe bazujące na 38 roślinach kwiatowych do leczenia zaburzonych emocji i osobowości. Opracował także sposób przygotowywania tych esencji kwiatowych. Twierdził, że poprawienie stanu umysłowego i emocjonalnego pociągnie za sobą uzdrowienie ciała^[7].

Napisał i opublikował kilka prac związanych z terapią esencjami kwiatowymi i swoimi poglądami na temat zdrowia i choroby, m.in. Heal Thyself, Free Thyself i The Twalve Healers and Other Remedies^[8].

Julian Barnard określił sposób, w który Bach wyszukiwał swoje kwiatowe leki mianem „współczującego rezonansu” pomiędzy pacjentem, w którego stan umysłowo-emocjonalny Bach się wczuwał, a rośliną, która niwelowała ten stan umysłowo-emocjonalny, zastępując go uczuciem spokoju i wewnętrznej harmonii^[6], gdy przykładał do niej swoją rękę^[6]. Z czasem nabrał doświadczenia w wyszukiwaniu roślin o takich właściwościach^[6].

Według Nory Weeks – jego współpracownicy – Bach całymi godzinami dokonywał wnikliwych obserwacji roślin, które rosły nad brzegiem rzeki^[5][6]. W pozostawionych po sobie zapiskach nie wyjaśnił dokładnie, w jaki sposób wykorzystywał poczynione przez siebie obserwacje^[6].

Niewiele wiadomo na temat życia prywatnego Bacha^[5]. Nora Weeks pominęła w jego biografii fakt, że miał żonę i rodzinę^[5][6]. Niewiele napisała o nim samym^[6]. Wiadomo, że lubił pracować w samotności, nie lubił stałych godzin pracy, ani wszelkich innych reguł czy regulaminów^[6]. Był osobą pełną energii, pewną siebie, impulsywną, zdecydowaną, o silnych przekonaniach i szybko podejmującą decyzje^[6]. Według innych osób, które znały go osobiście był obdarzony błyskotliwym i oryginalnym umysłem, człowiekiem odważnym, altruistycznym i szczodrym^[6], ale także szybko wpadał w złość i drażniła go ślamazarność u innych ludzi^[6]. Był obdarzony intuicją, a być może nawet umiejętnością jasnowidzenia^[6].

Zmarł w wieku 50 lat w 1936 roku na zawał serca^[5]. Został pochowany na cmentarzu w Sotwell^[9]. Cztery lata później, w 1940 roku w Londynie, ukazało się pierwsze wydanie jego biografii pt. The Medical Discoveries of Edward Bach, którą napisała jego asystentka Nora Weeks^[5]. W latach 50. XX wieku Nora Weeks rozpoczęła wydawanie broszury The Bach Centre Newsletter, która miała na celu popularyzowanie kwiatowych medykamentów Bacha^[9]; aktualnie dostępna w wersji elektronicznej^[9].

We wsi Sotwell, w domu, w którym mieszkał Bach, znajduje się obecnie The Bach Centre^[9]. Można zwiedzić pokój, w którym udzielał konsultacji medycznych, obejrzeć ogród, w którym rośnie wiele z 38 roślin Bacha, a w słoneczny wiosenny lub letni poranek zobaczyć, jak w ogrodzie wykonywane są nalewki-matki do sporządzania kwiatowych esencji Bacha^[9].

Edward Bach uważał, że chorobę można wyleczyć i nie potrzebna była do tego wiedza medyczna, a sama choroba nie stanowiła konsekwencji czegokolwiek materialnego^[10]. Najważniejszy według niego był sposób, w który pacjent reagował na chorobę, a nie sama choroba, albowiem umysł był według niego najwrażliwszą częścią ciała ludzkiego i to właśnie umysł wskazywał, jakiego lekarstwa potrzeba^[10]. Wybór właściwego medykamentu opierał na uczuciach, takich jak: strach, depresja, powątpiewanie, niezdecydowanie, beznadziejność, rozdrażnienie, pragnienie towarzystwa lub samotności, które wpływały na pacjenta za sprawą choroby^[10]. Uważał, że każdy człowiek ma w sobie nieśmiertelną „iskrę boskości”, której rozniecenie prowadziło do wzrostu poczucia szczęścia, wewnętrznego spokoju, zdrowia, radości i zadowolenia w życiu^[10]. Zdaniem Bacha, to właśnie wybrane zioła miały przynosić ulgę cierpiącym poprzez pocieszenie, złagodzenie oraz uwolnienie od trosk i lęków^[10], lecząc nie tylko ciała, ale także przybliżając ludzkie życie i charaktery do atrybutów naszej „boskości”^[10]. Czas trwania choroby (dzień czy długie lata) nie odgrywał roli w przypadku kuracji „boskimi ziołami”^[10]. Wyleczenie następowało poprzez usunięcie nastroju lub nastrojów pacjenta, które uniemożliwiały mu szczęśliwe i radosne życie^[10].

Podsumowując, Bach w poszukiwaniu właściwego medykamentu skoncentrował się na osobie (jej stanie umysłu i emocji), a nie na zewnętrznych objawach choroby^[6].

Zostały opublikowane następujące prace, których autorem był Edward Bach^[8]:

• Heal Thyself (1931)
• Free Thyself (1932)
• The Twalve Healers and Other Remedies (1933)
• Ye Suffer from Yourselves (1931)
• Wallingford lecture (publiczny wykład w 1936 roku z okazji 50. urodzin Bacha)
• Masonic lecture (1936)

• Zdjęcie Edwarda Bacha
• Zdjęcie grobu Edwarda Bacha. edwardbach.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-17)].
• Zdjęcie Nory Weeks. bachcentre.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-22)].