Dominik Pędzich

Pod koniec lat 80. był jednym z najlepiej zapowiadających się szachistów młodego pokolenia. W roku 1989 zwyciężył w mistrzostwach Polski juniorów do 19 lat, rozegranych w Jędrzejowie. Wystąpił również w Arnhem w mistrzostwach Europy juniorów do 20 lat. W 1990 roku zadebiutował w finale mistrzostw kraju mężczyzn, zajmując w Warszawie IV miejsce oraz reprezentował Polskę na rozegranych w Santiago mistrzostwach świata juniorów do 20 lat. W 1991 roku zwyciężył w otwartym turnieju Konik Morski Rewala w Rewalu, zajął II miejsce w turnieju w Berlinie oraz wziął udział w kolejnych mistrzostwach juniorów: świata (w Mamai) i Europy (w Aalborgu). W 1992 roku po raz drugi zajął IV miejsce w finale mistrzostw kraju (w Częstochowie) oraz wystąpił w narodowej drużynie na szachowej olimpiadzie w Manili^[1]. W 1997 roku wywalczył wraz z drużyną Polonia Plus GSM Warszawa srebrny medal w rozegranym w Kazaniu klubowym Pucharze Europy oraz po raz siódmy, ostatni jak do tej pory, wystąpił w turnieju o mistrzostwo Polski.

Jest siedmiokrotnym medalistą drużynowych mistrzostw Polski: trzykrotnie złotym (1987, 1996, 2011), dwukrotnie srebrnym (1997, 1998) oraz dwukrotnie brązowym (1987, 1995).

Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 stycznia 1997 r., z wynikiem 2465 punktów dzielił wówczas 10-11. miejsce (wspólnie z Bartłomiejem Macieją) wśród polskich szachistów^[2]. Od 2001 r. bardzo rzadko występuje w turniejach szachowych^[3].

• ChessBase Megabase 2008
• IM Dominik Pędzich – Ważniejsze osiągnięcia zawodnicze i trenerskie. szachmistrz.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-16)].

• Dominik Pędzich – wybrane partie szachowe (ang.)
• Dominik Pędzich – profil na stronie FIDE (ang.)