Dinidoridae

Pluskwiaki dużych rozmiarów^[1][2], o ciele długości od 9 do 27 mm^[2], przysadzistej budowy, kształtu jajowatego lub eliptycznego^[1][2], u Dinidorinae o zarysie opływowym, u Megymeninae zaś często z bocznymi brzegami wyciągniętymi w guzki, ząbki, kolce lub płaty^[2].

Głowa ma na bokach kile^[1][2], a wzgórki z panewkami czułkowymi osadzone są poniżej nich i wskutek tego niedostrzegalne w widoku grzbietowym^[2]. Policzki (bukule) są krótkie, płatowate, wyniesione^[1][2] i z tyłu domknięte^[2]. Zbudowana z czterech członów kłujka^[1][2] jest zwykle krótka^[2] i sięga najdalej między biodra środkowej i tylnej pary^[1], u Amberiatini dochodzi jednak do czwartego segmentu odwłoka^[3]. Czułki zbudowane są z czterech lub pięciu członów^[1][2], z których przynajmniej dwa przedwierzchołkowe są spłaszczone^[2].

Tułów odznacza się średnich rozmiarów, krótką, sięgającą do około połowy długości odwłoka, niezakrywającą przykrywek półpokryw, trójkątną w zarysie tarczką o wierzchołku stępionym lub zaokrąglonym^[2][1]. Dominują formy długoskrzydłe, krótkoskrzydłe znane są u nielicznych gatunków^[1]. Półpokrywy cechują się siatkowatym użyłkowaniem zakrywek^[1][2]. Środkiem przedpiersia i śródpiersia biegnie podłużny rowek. Stopy zbudowane są z dwóch lub trzech członów^[2].

Odwłok u większości Dinidorinae ma przetchlinki drugiego segmentu zasłonięte przez metapleury, a u pozostałych gatunków odsłonięte, odsunięte od tylnych krawędzi metapleur. Niemal u wszystkich gatunków trichobotria rozmieszczone są na sternitach od trzeciego do siódmego w parach na zgrubieniach położonych za każdą z przetchlinek^[1][2]. Genitalia samicy mają uwstecznione gonangulum, a u większości gatunków także zredukowane, słabo zesklerotyzowane i pośrodkowo zrośnięte walwifery^[2]. Genitalia samca mają błoniasty edeagus i zaopatrzoną w wyrostki koniunktywę^[1].

Stadia larwalne mają ujścia grzbietowych gruczołów zapachowych odwłoka zlokalizowane pomiędzy tergitami czwartym i piątym oraz piątym i szóstym, natomiast między tergitami trzecim i czwartym występuje zamiast ujść blizna^[2].

Dane o biologii i ekologii tych owadów są skąpe^[1]. Wszystkie gatunki są fitofagami ssącymi. Większość związana jest pokarmowo z dyniowatymi^[1][2], a część z bobowatymi^[2]. Poza tym pluskwiaki te podawane są z przedstawicieli arekowatych, astrowatych, herbatowatych, marzanowatych, męczennicowatych, morwowatych, mydleńcowatych, niecierpkowatych, pokrzywowatych, połapkowatych, powojowatych, psiankowatych, rutowatych, szarłatowatych, ślazowatych, toinowatych, wiechlinowatych i wilczomleczowatych^[4], jednak zdecydowana większość tych obserwacji nie dotyczy żerowania, a jedynie bytowania na roślinie^[2][1]. Poza tym obecność jednego gatunku stwierdzono wśród szczątków roślinnych i pod napływkami^[2].

Większość przedstawicieli rodziny zamieszkuje strefy tropikalną i subtropikalną Starego Świata^[5], a więc krainy orientalną, etiopską^[2][1] i madagaskarską^[3]. Sześć znanych z krainy orientalnej gatunków stwierdzono również w krainie australijskiej^[1]. Wyjątkiem na tle rodziny jest rodzaj Dinidor ograniczony do Ameryki Południowej w krainie neotropikalnej^[2][1]. Do krainy palearktycznej dochodzi Coridius viduatus, podawany z terenów Afryki Północnej, Lewantu i Półwyspu Arabskiego^[6].

Do rodziny tej zalicza się ponad 115 opisanych gatunków^[7], sklasyfikowanych w 18 rodzajach^[5][8], sześciu plemionach i dwóch podrodzinach^[8]:

• podrodzina: Dinidorinae Stål, 1868
  • plemię: Amberianini Lis & Kocorek, 2014
    • Amberiana Distant, 1911
  • plemię: Dinidorini Stål, 1868
    • Colpoproctus Stål, 1870
    • Colporidius Lis, 1990
    • Coridiellus Lis, 1990
    • Coridius Illiger, 1807
    • Cyclopelta Amyot & Serville, 1843
    • Dinidor Latreille, 1829
    • Patanocnema Karsch, 1892
    • Sagriva Spinola, 1850
  • plemię: Thalmini Nuamah, 1982
    • Folengus Distant, 1914
    • Thalma Walker, 1868
    • Urusa Walker, 1868
• podrodzina: Megymeninae Amyot & Serville, 1843
  • plemię: Byrsodepsini Kocorek & Lis, 2000
    • Byrsodepsus Stål, 1872
  • plemię: Eumenotini Bergroth, 1907
    • Afromenotes Kment & Kocorek, 2014
    • Eumenotes Westwood, 1847
  • plemię: Megymenini Amyot & Serville, 1843
    • Doesbergiana Durai, 1987
    • Megymenum Guérin-Méneville, 1831
• podrodzina: incertae sedis
  • †Dinidorites Cockerell, 1921

Takson ten wprowadzony został w 1867 roku przez Carla Ståla w randze podrodziny w obrębie tarczówkowatych^[9]. Do rangi osobnej rodziny wyniesiony został w 1955 roku przez Dennisa Lestona m.in. na podstawie budowy samczych genitaliów^[10]. W 1987 roku P.S.S. Durai dokonała rewizji światowej fauny tej rodziny, dzieląc ją na dwie podrodziny i cztery plemiona^[7] wyróżniane do dziś^[8]. W 1996 roku Lawrence Hubert Rolston i współpracownicy opublikowali katalog światowej fauny Dinidoridae^[11]. Dwa kolejne plemiona w obrębie tej rodziny wprowadzone zostały przez Jerzego Adriana Lisa i Annę Kocorek w 2000 i 2014 roku^[12][3].

Dinidoridae klasyfikowane są w nadrodzinie tarczówek w obrębie infrarzędu Pentatomomorpha. Tesseratomidae jako ich grupę siostrzaną wskazane zostały przez liczne morfologiczne, molekularne i łączone analizy filogenetyczne, w tym Gapuda z 1991 roku^[13], Xie i innych z 2005 roku^[14], Li i innych z 2005 i 2006 roku^[15][16], Grazii i innych z 2008 roku^[17], Kmenta i Vilamovej z 2010 roku^[18], Tiana i innych z 2011 roku^[19] oraz Lisa i innych z 2012 roku^[20].

Zapis kopalny rodziny ograniczony jest do pojedynczego gatunku, Dinidorites margiformis, i pochodzi z eocenu^[21].