Brett Stapleton

W połowie 2005 roku podpisał dwuletni kontrakt z Western Force^[1]. W obu tych latach ani razu nie pojawił się na boisku w rozgrywkach Super 14^[2][3], w 2006 roku grał natomiast w barwach zespołu rezerw – Force Gold^[4][5]. Również w 2006 roku znalazł się w meczowych składach we wszystkich trzech meczach Force w Australian Provincial Championship^[6][7][8] i w pierwszych dwóch zdobył trzy przyłożenia^[9][10].

Powrócił zatem na wschodnie wybrzeże i zwi��zał się z zespołem Gold Coast Breakers^[11] docierając z nim do finału rozgrywek Queensland Premier Rugby w roku 2007^[12][13], występował w nim w miarę możliwości również w kolejnych latach^[14]. Grał też dla drużyny Queensland Country Heelers reprezentującej obszar stanu Queensland bez Brisbane^[15][16].

W sierpniu i wrześniu 2007 roku z zespołem East Coast Aces występował w jedynym rozegranym sezonie rozgrywek Australian Rugby Championship w trzech spotkaniach zdobywając dwa przyłożenia^[17][18][11].

W sezonie 2008–2009 reprezentował barwy japońskiego klubu Coca Cola West Red Sparks^[19][20][21]. W lutym 2011 roku związał się natomiast z włoskim L’Aquila Rugby^[22], zadebiutował w marcu^[23], a do końca sezonu w siedmiu spotkaniach zdobył dwa przyłożenia^[24].

Po powrocie w rodzinne strony występował w lokalnym klubie rugby league Glen Innes Magpies^[25][26][27].

Był stypendystą ogólnokrajowego programu Australian Institute of Sport^[28]. Reprezentował Queensland w kategorii U-16^[29], a następnie przez dwa lata w zespole U-18^[30][31]. W 2004 roku po zakończonych na finale mistrzostwach kraju^[32][33] otrzymał powołanie do kadry Australian Schoolboys i znalazł się w składzie drużyny „A” na mecz z irlandzkimi rówieśnikami^[34][35]. Przeciwko nim wystąpił jeszcze w składzie pierwszego zespołu^[36][37] oraz w reprezentacji szkół Queensland^[38][39]. Następnie wraz z kadrą rugby 7^[40] zdobył w grudniu złoty medal na Igrzyskach Wspólnoty Narodów Młodzieży 2004^[41][32].

Rok później również zajął drugą lokatę w mistrzostwach kraju^[42][43] i został nominowany do kadry narodowej U-18. Zagrał w trzech spotkaniach^[44] – przeciwko Japończykom^[45], Samoańczykom^[46] i Nowozelandczykom^[47], w każdym z nich zdobywając przynajmniej dwa przyłożenia. Kontuzja, której doznał podczas zawodów lekkoatletycznych, wyeliminowała go następnie z wyjazdu na Wyspy Brytyjskie, a jego miejsce zajął Christian Lealiʻifano^[48][49], łącznie w obu tych latach wystąpił zatem w czterech testmeczach^[50][51].

W 2006 roku znalazł się w australijskiej reprezentacji U-19^[52], która zwyciężyła w rozegranych w Dubaju mistrzostwach świata w tej kategorii wiekowej^[53]. Na tym turnieju zagrał w trzech z pięciu spotkań zdobywając dziesięć punktów^{[54][55][56][57][58]}.

Pod koniec tego roku został także powołany do seniorskiej reprezentacji rugby 7 na otwierające sezon 2006/2007 turnieje w Dubaju i George^[59].

• Uczęszczał do Toowoomba Grammar School^[60] oraz The Southport School^[61][62].
• W młodości prócz obu odmian rugby z sukcesami uprawiał także lekkoatletykę^[60][63]. Trenowany przez Debbie Wells w wieku szesnastu lat został mistrzem kraju w kategorii U-18^[29], a jeszcze podczas nauki szkolnej jego rekord życiowy w biegu na 100 metrów wynosił 10,27 s^[48].
• Jego brat Nathan był zawodnikiem rugby league^[64].