Bolesław Schwarzenberg-Czerny
Bolesław Błażej Antoni Schwarzenberg-Czerny (ur. 3 lutego 1890 w Krakowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
| |
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 lutego 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
9 Pułk Piechoty Legionów |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Bolesława i Jadwigi z Höfelmajerów. Absolwent gimnazjum we Lwowie, studiował przez dwa lata prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1909 powołany do armii austriackiej, ukończył szkołę oficerską. Od 1914 ponownie powołany, do 1918 roku był oficerem cesarskiej i królewskiej armii. 20 maja 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 maja 1916 roku, z zaliczeniem do I Rezerwy armii, z jednoczesnym powołaniem do czynnej służby na czas wojny aż do demobilizacji[1].
Od 26 lipca do 28 sierpnia 1920 roku pełnił obowiązki dowódcy 9 pułku piechoty Legionów. 19 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920 roku[2].
Po zakończeniu wojny z bolszewikami w dalszym ciągu pełnił służbę w 9 pp Leg. w Zamościu na stanowisku dowódcy I batalionu, a później kwatermistrza pułku. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 289. lokatą w korpusie oficerów piechoty.
W maju 1926 roku, w czasie zamachu stanu walczył po stronie Józefa Piłsudskiego. Po zamachu został przesunięty na stanowisko zastępcy dowódcy 9 pp Leg[3].
12 kwietnia 1927 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 16. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W styczniu 1930 roku został przeniesiony ze stanowiska zastępcy dowódcy 30 pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie do Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia w Rembertowie na stanowisko wykładowcy[4]. W styczniu 1931 roku objął dowództwo 6 pułku strzelców podhalańskich w Samborze[5]. 21 grudnia 1932 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W styczniu 1935 roku został wyznaczony na stanowisko komendanta Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy[6].
Do 9 września 1939 roku był dowódcą piechoty dywizyjnej 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu. 9 września 1939 roku przejął od płk. dypl. Bolesława Krzyżanowskiego dowodzenie 24 Dywizją Piechoty. W czasie kampanii wrześniowej po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Był więziony w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany w Charkowie przez funkcjonariuszy NKWD i pogrzebany w Piatichatkach[7], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[8]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, poz. 3756[7].
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[9][10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[11][12].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4890 (1921)[13]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)[14]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[15][16]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)[17]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 60 z 31 maja 1919 roku, poz. 1916.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 32 z 25.08.1920 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 42 z 11.10.1926 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 21.01.1930 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 28.01.1931 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 2 z 6.02.1935 r.
- ↑ a b Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 476.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 3 [dostęp 2024-09-19] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-01-09].
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3397 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 41, s. 1609)
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 1, Nr 1 z 19 marca 1937. Ministerstwo Spraw Wojskowych.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk Nr 12/1929, s. 238
Bibliografia
edytuj- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.