Beskidy Połonińskie

Beskidy Połonińskie (522.2; ukr. Полонинські гори, Połonynśki hory) – makroregion^[2][1] stanowiący wyższą, południową (wewnętrzną)^[3] część Beskidów Wschodnich, położony na obszarze Ukrainy, Polski, Słowacji i Rumunii^[2], ograniczony rzeką Uż na północnym zachodzie. Najwyższym szczytem jest Howerla (2061 m n.p.m.) w Czarnohorze.

Beskidy Połonińskie

Megaregion	Region Karpacki
Prowincja	Karpaty Wschodnie
Podprowincja	Beskidy Wschodnie[1]
Zajmowane jednostki administracyjne	Ukraina • obwód zakarpacki • obwód iwanofrankowski Polska Słowacja Rumunia – okręg Marmarosz – okręg Suczawa

W ich skład wchodzą:

• Połonina Równa (Równa 1482 m n.p.m.),
• Połonina Borżawa (Stohy 1677 m n.p.m.),
• Połonina Czerwona,
• Świdowiec (Bliźnica 1883 m n.p.m.),
• Czarnohora (Howerla 2061 m n.p.m.),
• Połoniny Hryniawskie (Baba Ludowa 1590 m n.p.m.).

Beskidy zbudowane są ze skał osadowych – piaskowców i łupków, podrzędnie zlepieńców (czyli fliszu), powstałych w okresie kredy i trzeciorzędu. Jako pasmo górskie zostały wypiętrzone w trzeciorzędzie, w czasie orogenezy alpejskiej.

Ta część Beskidów ma rzeźbę średniogórską, w najwyższych partiach występują formy polodowcowe – kotły polodowcowe, moreny i jeziorka polodowcowe, powstałe w plejstocenie.

Obszar tej części Beskidów pocięty jest głębokimi dolinami dopływów Dniestru i Cisy. Niższe części stoków pokryte są lasami, a wyższe partie stoków i wierzchowiny zajęte są przez połoniny (1200–1400 m n.p.m.). Większą część Beskidów pokrywają lasy bukowe, bukowo-świerkowe i świerkowe. W 1968 utworzono Rezerwat Karpacki o powierzchni 18,5 tys. ha.

Słabo zaludnione Beskidy Połonińskie przecięte są kilkoma ważnymi szlakami komunikacyjnymi, biegnącymi dolinami rzeki Uż (zachodni skraj) i Czarnej Cisy.