Andrzej Freń

polski generał brygady

Andrzej Freń (ur. 29 listopada 1919 w Świętym Stanisławie k. Kołomyi, zm. 16 października 1975 w Gogolinie) – generał brygady ludowego Wojska Polskiego.

Andrzej Freń
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

29 listopada 1919
Święty Stanisław

Data i miejsce śmierci

16 października 1975
Gogolin

Przebieg służby
Lata służby

1943–1975

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Ludowe Wojsko Polskie

Stanowiska

dowódca 24 Dywizji Piechoty, dowódca 18 Dywizji Piechoty, dowódca 20 Dywizji Zmechanizowanej, dowódca 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej, dowódca 10 Sudeckiej Dywizji Pancernej

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Walecznych (1943–1989) Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal „Za udział w walkach o Berlin” Medal za Warszawę 1939–1945 Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za wyzwolenie Warszawy”

Życiorys

edytuj

Do 1933 ukończył 7 klas szkoły powszechnej. Od 1938 był spawaczem w parowozowni kolejowej w Stanisławowie. W październiku 1940 wcielony do Armii Czerwonej jako szeregowy 755 pułku piechoty. Od listopada 1941 w 59 batalionie drogowym, a od września 1942 w batalionie budowlanym w Mołotowie. Później pracował w kopalni w Siergińsku.

W maju 1943 wstąpił ochotniczo do organizowanych w Sielcach nad Oką Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR i otrzymał przydział do 2 Pułku Piechoty w 1 Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki. Ukończył Szkołę Podoficerów Piechoty i w sierpniu 1943 został pomocnikiem dowódcy plutonu ckm w 1 samodzielnym batalionie szkolnym. Uczestnik bitwy pod Lenino. Przeszedł szlak bojowy 1 Dywizji Piechoty do Berlina. Od kwietnia 1944 był dowódcą plutonu ckm. Od 1 czerwca 1944 chorąży, od 1 listopada 1944 podporucznik.

Po wojnie został zastępcą dowódcy kompanii ckm. W październiku 1945 przeszedł na takie samo stanowisko w 3 Pułku Piechoty. Od czerwca 1945 do kwietnia 1946 brał udział w walkach z oddziałami zbrojnego podziemia niepodległościowego w okolicach Siedlec (od czerwca do października 1945), Ostrołęki i Ostrowi Mazowieckiej. Od czerwca 1946 komendant szkoły podoficerskiej 3 Pułku Piechoty, od marca 1947 przebywał na kursie dowódców batalionu w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, który ukończył w grudniu 1947. Po ukończeniu kursu był dowódcą batalionu szkolnego w Technicznej Szkole Wojsk Lotniczych. W grudniu 1948 został dowódcą 3 Pułku Piechoty.

Od 28 listopada 1951 dowódca 24 Dywizji Piechoty w Zambrowie, a od listopada 1952 dowódca 18 Dywizji Piechoty w Ełku. We wrześniu 1954 skończył kurs doskonalenia dowódców w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. Od września 1954 dowódca 20 Dywizji Zmechanizowanej w Szczecinku, a od października 1955 dowódca 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej w Legionowie. W 1955 uzyskał maturę w chojnickim liceum ogólnokształcącym. W listopadzie 1956 ponownie został dowódcą 20 Dywizji Pancernej.

W latach 50. był karany naganą przez Komisję Kontroli Partyjnej WP za podawanie fałszywych danych w swoim życiorysie oraz upiększanie swych czynów bojowych w opublikowanych artykułach oraz wydanej w 1952 roku książce.

W lipcu 1958 na mocy uchwały Rady Państwa PRL mianowany do stopnia generała brygady, nominację wręczył mu 22 lipca 1958 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa Aleksander Zawadzki. W latach 1958–1960 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych w ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie. Po ich ukończeniu został dowódcą 10 Sudeckiej Dywizji Pancernej w Opolu, a 1 grudnia 1962 został szefem Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Opolu. Stanowisko to sprawował aż do śmierci. Równolegle był prezesem Wojewódzkiego Zarządu ZBoWiD w Opolu, radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej i członkiem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Opolu.

Zmarł nagle w Gogolinie na zawał serca. Pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Centralnym w Opolu-Półwsi.

Awanse

edytuj

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[1]:

Życie prywatne

edytuj

Syn Józefa, z zawodu szewca i Anieli z domu Batóg. Mieszkał w Opolu. Od 1945 żonaty z Zofią Freń z domu Leszczyńską (1925–2015)[2], dwoje dzieci[3].

Odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 405-407
  2. Cmentarze komunalne w Opolu
  3. Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 405–407

Bibliografia

edytuj
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 405–407.