Amunicja ćwiczebna

Konstrukcja amunicji ćwiczebnej zapewnia wyższy poziom bezpieczeństwa np. poprzez zmniejszenie jej donośności czy ograniczenie zdolności do rykoszetowania i rażenia. Amunicja tego typu charakteryzuje się stosunkowo niewielkim lub całkowicie zniwelowanym działaniem niszczącym w porównaniu do amunicji bojowej. W przypadku ćwiczebnych bomb lotniczych, granatów artyleryjskich i głowic pocisków rakietowych w miejsce materiału wybuchowego stosuje się wypełnienie z materiału obojętnego (np. gips, cement, pak), dzięki czemu zachowują one identyczne właściwości balistyczne jak amunicja bojowa. W niektórych przypadkach pociski amunicji ćwiczebnej są wypełnione substancją dymotwórczą ułatwiającą określenie punktu upadku^[1].

Specyficznym typem amunicji ćwiczebnej jest tzw. amunicja ślepa – pozbawiona pocisków bądź posiadająca specjalne pociski ulegające zniszczeniu tuż po opuszczeniu lufy (wykonane z drewna lub tworzywa sztucznego). Wykorzystywana najczęściej w indywidualnej broni strzeleckiej^[1].

Amunicja ślepa bywa jednak wykorzystywana również w warunkach bojowych, np. w celu wystrzelenia granatu nasadkowego z karabinu bądź w celu przedmuchania przewodu lufy w czołgach.

• amunicja szkolna

• Encyklopedia Techniki Wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1978, s. 21.
• Modrzewski Jerzy (red): Encyklopedia techniki wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987, s. 21. ISBN 83-11-07275-2.