Amoraici

Amoraici (hebr. i aram. אמוראים, amoraim; ci, którzy mówią) – uczeni żydowscy działający w Babilonii i Palestynie od około III wieku, kontynuujący prace tannaitów dotyczące komentowania i wyjaśniania Biblii hebrajskiej, przede wszystkim Tory i Miszny. Owocem ich pracy były Talmud Babiloński (ukończony w VI wieku) i Jerozolimski(inne języki) (ukońzony w V wieku)^[1].