Aloiza Zacharska-Marcolla

W latach 1948–1954 studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Czesława Rzepińskiego, Zbigniewa Pronaszki, Emila Krchy i Hanny Rudzkiej-Cybis. Pod kierunkiem tej ostatniej obroniła pracę magisterską^[1].

W 1956, korzystając z „akcji osiedleńczej twórców na Ziemiach Zachodnich”, trafiła do Zielonej Góry^[1]. W 1967 zamieszkała w Opolu^[2].

Tworzyła obrazy sztalugowe, zajmowała się grafiką książkową. W latach 1969–1975 zajmowała się projektowaniem i wykonywaniem malarstwa ściennego. Jej prace można znaleźć w Opolu, Strzelcach Opolskich, Blachowni Śląskiej, Prudniku. Jednocześnie uczyła przedmiotów plastycznych w Studium Nauczycielskim w Zielonej Górze (1959–1965). W latach 1970–1984 prowadziła pracownię malarstwa w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Opolu^[1].

Brała udział w kilkunastu wystawach zbiorowych w kraju i za granicą. Jej prace wystawiano na kilku wystawach indywidualnych. Często ją wyróżniano i nagradzano^[1]. Przekazała swoje prace wielu instytucjom (m.in. Muzeum Śląska Opolskiego i Galerii Sztuki Współczesnej w Opolu)^[2][3].

Była żoną malarza Antoniego Marcolli (1912–1996)^[1].

• Złoty Krzyż Zasługi (1978)
• Zasłużony Działacz Kultury (1978)
• Zasłużonemu Opolszczyźnie (1979)
• Za zasługi dla Miasta Opola (1979)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1984)
• Złota Odznaka ZPAP (1993)
• Zasłużony Obywatel Miasta Opola (2004)^[1][4].