Alejandro Valverde

Valverde pochodzi z rodziny o kolarskich tradycjach. Jego ojciec i brat brali udział w wyścigach niższych kategorii. Alejandro zaczął się ścigać w wieku 9 lat i w najmłodszych kategoriach wiekowych wygrywał wszystkie wyścigi, w których brał udział. Zanim przeszedł na zawodowstwo, zdobył mistrzostwo Hiszpanii do lat 23 (2001). Oprócz tego odnosił szereg innych sukcesów na szosie oraz na torze.

Valverde podpisał swój pierwszy zawodowy kontrakt z drużyną Kelme-Costa Blanca. W swoim pierwszym wyścigu – Clasica de Almeria – zajął 8. miejsce. Brał również udział w wyścigach takich jak Tour de Romandie, Volta a Catalunya, czy Vuelta a España, z której wycofał się na 15. etapie prowadzącym na Alto de l’Angliru.

Następny rok spędzony w Kelme okazał się być dla Valverde przełomowym. Zaczął od niezłych miejsc w hiszpańskich wyścigach jednodniowych na początku sezonu. W Vuelta al País Vasco zajął 5. miejsce, wygrywając jeden etap i będąc na prowadzeniu przez dwa dni. Następnie wygrał nieźle obsadzony wyścig Klasika Primavera, a we wrześniu wziął udział we Vuelcie. Zaprezentował się tam wspaniale, wygrywając 2 etapy i zajmując trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej całego wyścigu. Uległ jedynie Robertowi Herasowi, mającemu już na koncie zwycięstwo w hiszpańskim wyścigu oraz Isidro Nozalowi. Po Vuelcie pojechał do Hamilton w Kanadzie, aby reprezentować Hiszpanię na Mistrzostwach Świata. Wyścig wygrał Igor Astarloa po samotnej akcji przyjeżdżając pięć sekund przed Valverde, który drugie miejsce wywalczył pokonując na finiszu Petera Van Petegema i Paolo Bettiniego.

Ostatni rok spędzony w Kelme przyniósł Alejandro 13 zwycięstw na hiszpańskich szosach. Ponownie zaczął od dobrych występów w jednodniówkach na Półwyspie Iberyjskim. Z dobrej strony pokazał się w Kraju Basków, gdzie zajął 6. miejsce i wygrał pierwszy etap. Jego łupem padły kolejno Klasika Primavera i Vuelta a Burgos (3 wygrane etapy). Na początku sierpnia reprezentował Hiszpanię na igrzyskach olimpijskich w Atenach, gdzie zajął 47. miejsce. We wrześniu po raz drugi pojechał na Vueltę i tym razem zajął 4. miejsce, wygrywając przy okazji jeden etap. Na rozgrywanych pod koniec sezonu mistrzostwach świata w Weronie pomógł Oscarowi Freire w zdobyciu jego drugiego złotego medalu, sam zaś zajął szóstą lokatę.

Alejandro na początku 2005 odszedł z Kelme i podpisał kontrakt z ekipą Illes Baleares-Caisse d’Epargne. W marcu zadebiutował w „Wyścigu ku Słońcu” – Paryż-Nicea. Wygrał jeden etap, a w klasyfikacji generalnej został pokonany jedynie przez Amerykanina Bobby’ego Jullicha. Następnie wygrał dwa etapy Vuelta al País Vasco, a pod koniec kwietnia zadebiutował w tzw. ardeńskich klasykach. Przed wyjazdem na swój pierwszy Tour de France Valverde zajął jeszcze 8. miejsce w mistrzostwach Hiszpanii. Z jego wyjazdem do Francji związane były duże nadzieje na wysokie miejsce w klasyfikacji generalnej wyścigu. Alejandro jechał bardzo dobrze i na 10. etapie, prowadzącym do stacji narciarskiej w Courchevel, na finiszu pokonał samego Lance’a Armstronga. Jednak na 13. etapie był zmuszony wycofać się z wyścigu z powodu kontuzji kolana. Do tego czasu zajmował wysokie 5. miejsce i prowadził w walce o maillot blanc. To niepowodzenie powetował sobie srebrnym medalem mistrzostw świata w Madrycie, organizowanych w Madrycie. Na finiszu uległ jedynie Tomowi Boonenowi. Na koniec sezonu po raz drugi i dotychczas ostatni wystąpił w wyścigu Giro di Lombardia, w którym zajął 12. miejsce.

Zaczynając następny sezon Valverde zapewne nie wiedział, że będzie on najlepszym w jego wykonaniu od początku kariery. Tak jak zawsze zaczął od udziału w wyścigach jednodniowych, gdzie zanotował kilka niezłych rezultatów. W kwietniu zajął drugie miejsce w Vuelta al País Vasco zwyciężając po drodze na jednym z etapów. Po raz drugi pojechał w Ardeny i do domu wrócił z dwoma zwycięstwami: w La Flèche Wallonne oraz Liège-Bastogne-Liège. Swoją wysoką formę potwierdził zajmując trzecie miejsce w Tour de Romandie, gdzie również sięgnął po zwycięstwo etapowe. W lipcu przystąpił do Tour de France w roli jednego z głównych kandydatów do zwycięstwa. Aby zająć jak najwyższe miejsce specjalnie trenował we Włoszech jazdę na czas – swoją najsłabszą umiejętność. Jednak już na 3. etapie wyścigu Alejandro upadł, złamał obojczyk i zakończył udział w wyścigu. Wobec tak nieoczekiwanego przebiegu wydarzeń postanowił skupić się na hiszpańskiej Vuelcie. We wrześniu przyjechał tam jako główny faworyt i po zaciętej walce z Aleksandrem Winokurowem zajął drugie miejsce, wygrywając kolejny już w karierze etap. Sezon tradycyjnie zakończył udziałem w mistrzostwach świata w Salzburgu. Ponownie przywiózł medal, tym razem brązowy. Na finiszu przegrał tylko z Paolo Bettinim i Erikiem Zabelem. Po zakończeniu sezonu został uhonorowany wyróżnieniem przyznawanym przez UCI najlepszemu zawodnikowi sezonu.

W porównaniu z poprzednim sezonem, 2007 był dla Hiszpana nieco gorszy. Zaliczył wiele miejsc na podium, zwyciężał stosunkowo rzadko. Najpierw wygrał Vuelta a Murcia, zajął 5. miejsce w Vuelta al País Vasco. Następnym celem była obrona tytułu króla ardeńskich klasyków. Nie powiodło się i Alejandro do domu wrócił z szóstym miejscem w Amstel Gold Race i dwom drugimi w La Flèche Wallonne i Liège-Bastogne-Liège. Dalszą cześć sezonu podporządkował Tour de France. W ramach przygotowań pojechał Critérium du Dauphiné, którego nie ukończył oraz mistrzostwa Hiszpanii, podczas których został wicemistrzem kraju. W lipcu na szosach Francji wreszcie udało mu się zrealizować marzenie – ukończyć Tour de France. Zajął 6. miejsce ze stratą 11:37 do zwycięskiego Alberto Contadora. Nie wygrał żadnego etapu, a szanse na wyższe miejsce przekreśliła jego jazda na etapach jazdy indywidualnej na czas. Po ukończeniu Touru, zdecydował nie jechać Vuelty, tylko spokojnie przygotować się do mistrzostw świata w Stuttgarcie. Wygrał jeden etap wyścigu Vuelta a Burgos, miesiąc potem udał się do Niemiec. Tu jednakże nie odegrał żadnej roli w wyścigu mistrzowskim i zajął dopiero 56. miejsce. W ten sposób zakończył swój najsłabszy od trzech lat sezon.

Słabsze występy w poprzednim sezonie Alejandro powetował sobie w następnym. Najpierw sięgnął po zwycięstwie w swoim domowym wyścigu – Vuelta a Murcia, a w kwietniu przeprowadził udaną „ardeńską kampanię”. Wywalczył trzecie miejsce w Amstel Gold Race, a po słabszej La Flèche Wallonne wygrał Liège-Bastogne-Liège. Tryskający świetną formą Valverde w czerwcu pojechał do Francji na wyścig Critérium du Dauphiné Libéré. Zwyciężył w nim, pokonując takich kolarzy jak Cadel Evans i Levi Leipheimer. Wygrał również dwa etapy. Te sukcesy stawiały go ponownie w szeregu najpoważniejszych kandydatów do zwycięstwa w Tour de France. Przed „Wielką Pętlą” sięgnął jeszcze po tytuł mistrza kraju i już podczas Touru kibice mogli oglądać go z hiszpańskimi akcentami na koszulce i na rowerze pomalowanym w narodowe barwy.

Valverde wygrał już pierwszy etap. Na lekko wznoszącym się finiszu pokonał Philippe’a Gilberta i Jérôme'a Pineau. Następne zwycięstwo etapowe przypadło kolarzowi z Murcji na szóstym etapie po dyskwalifikacji pierwotnego triumfatora tego odcinka, Riccardo Ricco^[1]. Kluczowy dla Alejandro okazał się 10. etap, prowadzący na legendarny Hautacam. Stracił tam prawie 6 minut do zwycięzcy etapowego i mimo lepszej postawy w Alpach zajął ostatecznie „jedynie” ósme miejsce. Po Tourze wygrał ważny klasyk Clásica de San Sebastián i zajął 12. miejsce podczas igrzysk olimpijskich w Pekinie^[2].

Następnym celem Alejandro była hiszpańska Vuelta. Już na samym początku pokazał się w Hiszpanii z bardzo dobrej strony, wygrywając drugi etap. Jego plany zostały pokrzyżowane na 12. odcinku, prowadzącym do Suances. Na deszczowym etapie stracił ponad trzy minuty do późniejszego zwycięzcy Alberto Contadora. Dzień później na etapie kończącym się na Alto de L’Angliru, Valverde ruszył do ataku i wraz z Contadorem i Joaquimem Rodríguezem oderwał się od peletonu. Etap wygrał Contador, Valverde przyjechał drugi i wspiął się na wyższe miejsce w generalce. Ostatecznie ukończył rywalizację na piątym miejscu i tym samym po raz pierwszy w karierze ukończył dwa Grand Toury w jednym sezonie.

W 2009 roku, Valverde osiągnął swój największy sukces – triumfował w Vuelta a España. Zanim jednak tego dokonał, przez cały sezon wygrywał mniejsze wyścigi. Rozpoczął od czwartego miejsca w Tour de Romandie, następnie przyszła już zwycięska passa. Wygrane wyścigi Volta a Cataluña, Critérium du Dauphiné oraz Vuelta a Burgos powetowały Alejandro nieobecność w Tour de France (w związku z tzw. Operación Puerto miał zakaz startowania we Włoszech; jeden z etapów Tour de France przebiegał przez Włochy, więc Valverde nie mógł wystartować). We wrześniu stanął na starcie Vuelty i mimo że nie wygrał ani jednego etapu, rozsądną jazdą zapewnił sobie zwycięstwo w całym wyścigu. Na trasie pokonał Samuela Sancheza i Cadela Evansa, którego defekt na jednym z górskich etapów wyeliminował z walki o zwycięstwo. Valverde po raz pierwszy w karierze wygrał Grand Tour i udowodnił, że potrafi przejechać takowy bez dnia słabości, co we wcześniejszych latach było jego bolączką. Zakończenie sezonu tradycyjnie stanowiły mistrzostwa świata w Mendrisio. Imprezę tą wygrał po śmiałym ataku Evans, a Valverde, jadąc w końcówce asekuracyjnie, wywalczył 9. miejsce.

Ten sezon dla Valverde stał pod znakiem ciągłej walki z kolarskimi organami władzy w Lozannie, mającymi podjąć decyzję o jego ewentualnej dyskwalifikacji za udział w tzw. Operación Puerto. Nie przeszkadzało mu to jednak cały czas startować i już na początku sezonu odniósł zwycięstwo w krótkiej etapówce Tour Méditerranéen. Następnie zajął drugie miejsce w Paryż-Nicea, a później takie samo w Vuelta al País Vasco, gdzie na dodatek wygrał dwa etapy. W Liège-Bastogne-Liège zajął 3. miejsce, a następnie zwyciężył w Tour de Romandie i w ten sposób zakończył pierwszą część sezonu. Drugiej nie dane mu było przejechać, gdyż w Lozannie zapadł wyrok skazujący Valverde na dwa lata zawieszenia i zakaz startów do 1 stycznia 2012 roku (dyskwalifikacja obejmowała okres od 1 stycznia 2010 roku, dlatego też wszystkie rezultaty przez niego uzyskane od tego czasu zostały usunięte z oficjalnych tabel). Valverde obiecał wrócić jeszcze mocniejszy i zapowiedział powrót zaraz po ogłoszeniu wyroku.

Powrót do peletonu Valverde było jednym z najważniejszych tematów w kolarskim świecie na początku sezonu. Hiszpan zdecydował się wziąć udział w styczniowym Tour Down Under. Jego start wypadł naprawdę okazale. Alejandro wygrał etap z metą na podjeździe w Willunga, pokonując faworyta gospodarzy Simona Gerransa. W klasyfikacji generalnej Hiszpan zajął drugie miejsce. W marcu przystąpił do Paryż-Nicea. Wygrał jeden etap, ale w całym wyścigu musiał pogodzić się z wyższością Braleya Wigginsa i Lieuewe Westry. Następnym testem formy był czerwcowy Tour de Suisse. Decydujący pierwszy etap, Alejandro ukończył na 9. miejscu, 18 sekund za zwycięzcą etapowym i kolegą z drużyny, Ruim Costą. Na pozostałych górskich etapach skupił się na pomocy Portugalczykowi, co zaowocowało końcowym sukcesem młodego zawodnika Movistaru. Sam Valverde ukończył rywalizację na 9. miejscu. Będąc w dobrej formie, wyruszył na francuskie szosy, aby wziąć udział w Tour de France. Jego celem była klasyfikacja generalna, lecz udział w kraksach na początkowych etapach pokrzyżował te plany. Alejandro, mającemu dużą stratę czasową do liderów, pozostała więc walka o zwycięstwo etapowe. Cel udało mu się osiągnąć na 17. etapie, prowadzącym do Peyragudes. Po zakończonej powodzeniem ucieczce wjechał na metę jako pierwszy, 19. sekund przed Chrisem Froomem i Bradleyem Wigginsem. Cały wyścig zakończył na 20. miejscu.

Następnym celem Valverde stała się hiszpańska Vuelta. Udało mu się odnieść dwa etapowe triumfy, przez jeden dzień jechał również w koszulce lidera wyścigu. Ostatecznie uplasował się na drugim miejscu w klasyfikacji generalnej, zwyciężając przy okazji w klasyfikacji punktowej i kombinowanej (obie odebrał Joaquimowi Rodríguezowi dopiero na ostatnim etapie). Dobrą passę Valverde postanowił kontynuować na mistrzostwach świata w Valkenburgu. W wyścigu elity ze startu wspólnego wywalczył trzecie miejsce, tracąc 5 sekund do zwycięzcy. Mistrzem świata został Belg Philippe Gilbert, 4 sekundy stracił Norweg Edvald Boasson Hagen, następnie linię mety przekroczył Valverde. Jest to już jego czwarty medal mistrzostw świata, a drugi brązowy (wcześniej Salzburg 2006).

Jak w 2012 roku Alejandro Valverde wygrał Vuelta Andalucia 2013. Valverde kontynuował dobrą passę podczas Amstel Gold Race 2013, gdzie zdobył 2. miejsce oraz La Flèche Wallonne. Po dobrej wiośnie przyszedł czas na Tour de France 2013. Valverde rozpoczął dobrze od trzeciego miejsca na etapie do Ax3 Domaines za Chrisem Froomem i Richiem Porte. Następnego dnia Porte stracił 15 minut, dzięki czemu Alejandro awansował na drugą pozycję. Na 10 etapie Valverde złapał gumę i stracił około 10 minut i wypadł z pierwszej dziesiątki Touru. Valverde zdołał odrobic niewielkie straty kończąc wyścig na 8 miejscu.

30 września 2018 został mistrzem świata ze startu wspólnego podczas mistrzostw świata w austriackim Innsbrucku^[3].

• Oficjalna strona. alejandrovalverde.es. [dostęp 2024-04-05]. (ang. • hiszp.).
• Alejandro Valverde – Profil na ProCyclingStats (ang.)
• Alejandro Valverde – Profil na Cycling Archives (ang.)