Acanthosis nigricans

Charakteryzuje się obecnością pogrubionej, hiperkeratotycznej, brodawkującej i nadmiernie pigmentowanej skóry o kolorze brązowym. Zmiany są zlokalizowane w okolicy pachy, szyi i dłoni. Może pojawiać się wokół sutków, dołu łokciowego, pępka oraz okolicy kroczowej^[1][2]. Lokalizacja w obrębie dłoni jest częściej związana z zespołem paraneoplastycznym. W 25% przypadków postaci paraneoplastycznej zajęte są jednocześnie dłonie i stopy, zajęcie dłoni jest określane jako tripe palms^[2][3][4].

W ciężkiej postaci podobne zmiany mogą być obserwowane na błonie śluzowej, szczególnie jamy ustnej, nosa, krtani i sromu^[2][1][4]. Zajęcie jamy ustnej jest stwierdzane w 25% przypadków choroby^[3].

Rogowacenie ciemne może współwystępować z zespołem Lesera-Trélata^[2]. Zespół może być związany z uogólnionym świądem^[2].

Postać łagodna stanowi większość przypadków rogowacenie ciemnego, stanowi około 80% wszystkich przypadków choroby^[2]. Rogowacenie ciemne jest głównie związane z insulinoopornością, cukrzycą typu II, otyłością i zespołem policystycznych jajników^[5].

Ponadto acanthosis nigricans bywa stwierdzany w chorobie Addisona, zespole Cushinga, akromegalii, niedoczynności tarczycy i hipogonadyzmie^[5].

Rogowacenie ciemne prawdopodobnie jest czynnikiem ryzyka wystąpienia cukrzycy typu II^[6][7].

Częstsze występowanie rogowacenia ciemnego stwierdzono w niektórych chorobach uwarunkowanych genetycznie^[8][9]:

• zespół Downa,
• zespół Pradera-Williego,
• Zespół Crouzona,
• zespół Blooma,
• zespół ataksja-teleangiektazja,
• zespół Sjögrena-Larssona (zespół Ruda),
• zespół Costello,
• MORFAN (acanthosis nigricans syndrome),
• zespół Alströma,
• leprechaunizm,
• zespół Capozucca,
• zespół Lawrence'a-Seipa,
• choroba Wilsona.

Rogowacenie ciemne może pojawić się podczas stosowania niektórych leków^[8]:

• somatotropina,
• kortykosteroidy,
• kwas nikotynowy,
• doustne leki antykoncepcyjne,
• dietylstilbestrol,
• gemfibrozyl,
• amprenavir,
• palifermin.

Rogowacenie ciemne może towarzyszyć nowotworom złośliwym jako zespół paraneoplastyczny, stanowi jednak stosunkowo rzadką manifestację nowotworów złośliwych^[3]. Najczęstszymi nowotworami są gruczolakoraki przewodu pokarmowego (70-90%), szczególnie rak żołądka, który towarzyszy niemal 60% przypadków postaci paraneoplastycznej^[10]. Innymi nowotworami stwierdzanymi w acanthosis nigricans są rak trzustki, jelita grubego, pęcherzyka żółciowego, wątrobowokomórkowego, nerki, płuc, jajnika, piersi, szyjki macicy, pęcherza moczowego, niektóre chłoniaki^[2][3].

Rogowacenie ciemne często wyprzedza rozpoznanie nowotworu złośliwego, co jest obserwowane w 17% przypadków postaci paraneoplastycznej^[10]. Postać związana z nowotworami ma nagły początek, pojawia się u osób powyżej 40. roku życia, postać łagodna pojawia się w młodszym wieku i zmiany wolniej się rozwijają^[2]. Często są bardziej rozległe^[1].

Patogeneza nie jest dokładnie poznana. Molekularną podstawą jest nadmierna proliferacja keratynocytów w odpowiedzi na różne czynniki, przede wszystkim receptor EGF (EGFR), receptor IGF (IGFR), receptor FGF (FGFR). Wykazują one działanie proproliferacyjne i antyapoptyczne na keratynocyty. W zespołach pareneoplastycznych nowotwór może produkować czynniki wzrostowe, w tym EGF i TGF-α. Z kolei w insulinooporności nadmiernie wydzielana insulina jest samodzielnym czynnikiem wzrostowym^[11].

Leczenie powinno być ukierunkowane na przyczynę zaburzenia i wykrycie choroby podstawowej. Chorzy powinni być przebadani pod kątem występowania cukrzycy i chorób nowotworowych, szczególnie raka żołądka^[12].

Istnieją doniesienia o skuteczności retinoidów w leczeniu acanthosis nigricans. Tretynoina może być stosowana w postaci kremu lub żelu. Izotretynoina i acytretyna w formie doustnej mogą być skuteczne w leczeniu rogowacenia ciemnego, choć nie ma randomizowanych badań potwierdzających ich skuteczność^[12].

Stosowane bywają kalcypotriol, olej rybny i laseroterapia^[12]. Metformina i rozyglitazon były badane na niewielkich grupach chorych z insulinoopornością, jednak wykazały jedynie niewielką poprawę zmian w tej grupie chorych^[13][12].

W przypadku zespołów paraneoplastycznych rokowanie jest złe, ponieważ prawdopodobnie zespół jest związany z bardziej agresywnymi nowotworami^[1].

• James. Patterson: Weedon's Skin Pathology. Elsevier Health Sciences, 2014. ISBN 978-0-7020-6200-1.

• H. Bruce Ostler: Diseases of the Eye and Skin. Lippincott Williams & Wilkins, 2004. ISBN 978-0-7817-4999-2.