Żelisław Olech

Syn Juliana Olecha i Bolesławy z Niewińskich^[1]. Po śmierci obojga rodziców wychowywany przez babkę (ojciec zginął podczas wojny polsko-bolszewickiej, matka zmarła wkrótce po śmierci męża).
Walczył w polskim podziemiu. Należał do hufca Sad warszawskich Grup Szturmowych. Brał udział w akcjach:

• akcja pod Arsenałem (grupa „Ubezpieczenie”, sekcja „Stare Miasto”)
• akcja Wilanów (grupa „Streifa”; atak na posterunek żandarmerii niemieckiej, policji granatowej i „streifę” przy szosie powsińskiej oraz miejsce postoju lotników niemieckich w Wilanowie)

Od 1943 roku należał do kompanii wydzielonej „Agat” (późniejszy batalion „Parasol”). Uczestniczył w zamachu na Augusta Kretschmanna – hauptscharführera SS, komendanta obozu karnego „Gęsiówka”^[2].

W powstaniu warszawskim walczył w szeregach 2. kompanii batalionu „Parasol”. Przeszedł cały szlak bojowy batalionu. Ranny na Czerniakowie, próbował przedostać się na drugą stronę Wisły. Po nieudanej próbie wraz z rannymi cywilami dotarł w aleję Szucha, gdzie ostatni raz widział dowódcę batalionu – Jerzego Zborowskiego „Jeremiego” i jego żonę Janinę.

Po wojnie ukończył kursy handlowe. Zmarł w 2005 roku. Pochowany na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 110S-4-33)^[3].

• Barbara Wachowicz: Wierna rzeka harcerstwa. Tom III. Rudy, Alek, Zośka. Gawęda o bohaterach "Kamieni na szaniec". Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003, s. 434-436. ISBN 83-88794-95-7.
• Anna Borkiewicz-Celińska: Batalion "Zośka". Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1990. ISBN 83-06-01851-6. Brak numerów stron w książce