Władimir Boczkowski

Urodził się w rodzinie urzędniczej w Tyraspolu^[2]. Od czternastego roku życia żył w Ałupce na Krymie. Ukończył dziesięć klas^[2].

W czerwcu 1941 r. został powołany do Armii Czerwonej^[2]. Został skierowany do szkoły czołgistów w Charkowie w 1942 r., naukę ukończył w stopniu porucznika w Czircziku w Uzbekistanie, dokąd ewakuowano szkołę^[1]. Od lipca tego roku walczył na froncie Briańskim, następnie na 1 Froncie Ukraińskim i 1 Froncie Białoruskim. W sierpniu 1942 r. był ciężko ranny^[2]. Brał udział w bitwie pod Prochorowką^[1], następnie w walkach na Ukrainie, Mołdawii i w Polsce, w tym w wyzwalaniu Kołomyi i w operacji wiślańsko-odrzańskiej^[3] (m.in. wyzwalaniu Nowego Miasta nad Pilicą)^[4], później w operacji berlińskiej^[1]

26 kwietnia 1944 r. został odznaczony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego, z równoczesnym wręczeniem Orderu Lenina i medalu Złota Gwiazda za wzorowe wykonanie zadań bojowych i męstwo w walce w rejonie wsi Romanowe w rejonie zbaraskim obecnego obwodu tarnopolskiego Ukrainy (gdzie jako zastępca dowódcy batalionu 1 Gwardyjskiej Brygady Czołgów forsował rzekę Terebnię), a także w walkach w rejonie Trembowli w marcu tego samego roku^[2], wyzwolenie Czertkowa^[1].

W 1954 r. ukończył Akademię Wojsk Pancernych, dziesięć lat później – Akademię Sztabu Generalnego^[2]. W 1980 r. odszedł do rezerwy w stopniu generała porucznika. Żył w Tyraspolu. Zmarł w 1999 i został pochowany na cmentarzu w Tyraspolu w Alei Sławy^[2]. Jego syn Aleksandr został oficerem armii rosyjskiej^[2].

• Order Czerwonego Sztandaru,
• Order Czerwonej Gwiazdy (trzykrotnie),
• Order Suworowa III stopnia,
• Order Bohdana Chmielnickiego III stopnia,
• Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (dwukrotnie),
• Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR”^[2],
• Medal „Za zasługi bojowe”,
• Medal „Za Odwagę”,
• Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina”,
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”,
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy”,
• Medal „Za zdobycie Berlina”,
• Medal „Weteran Sił Zbrojnych ZSRR”,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski i innymi odznaczeniami.

W 1970 władze miasta nadały mu godność honorowego obywatela Białogardu^[5]. W 1978 r. został honorowym obywatelem Tyraspola^[6]. W ten sam sposób uhonorowano go w Stroitielu i w Jakowlewie w obwodzie biełgorodzkim^[6] (w rejonie, gdzie walczył w bitwie pod Prochorowką^[1]). Był nadto honorowym obywatelem rejonu rezińskiego Mołdawii oraz Czortkowa i Kołomyi na Ukrainie^[2]. W 2003 r. jego imieniem nazwano zaułek, w którym znajduje się jego rodzinny dom w Tyraspolu, a na samym budynku umieszczono tablicę pamiątkową^[6]. Otrzymał też honorowe obywatelstwo Łodzi, Bolesławca, Nowego Miasta i województwa łódzkiego.

• Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939-1945. Warszawa: 1977.