Tony Sibson

Sibson urodził się w Leicester w roku 1958. Jako dziecko był nieśmiały i nie wyróżniał się spośród innych uczniów w swojej klasie. Kiedy miał 14. lat, zaczął pracować na pół etatu jako murarz. Sibson pracował dla swojego wujka, a jego pomoc polegała głównie na noszeniu oraz przewożeniu taczką materiału budowlanego. W wieku 16. lat zaczął pracować w rzeźni, w pobliżu rynku bydła w Leicester. Mimo pracy i szkoły, Sibson kontynuował karierę bokserską, reprezentując młodzieżową drużynę Anglii. Na amatorskim ringu stoczył 102. walki, z tego 82. jako senior^[1].

Jako zawodowiec oficjalnie zadebiutował 9 kwietnia 1976 roku, w swoje osiemnaste urodziny. W debiucie pokonał przez techniczny nokaut w drugiej rundzie Charliego Richardsona^[2]. Do końca 1976 roku stoczył jeszcze osiem pojedynków, odnosząc same zwycięstwa^{[3][4][5][6][7][8][9][10]}.

18 października 1977 zmierzył się z rodakiem Patem Thomasem w pojedynku, który był zaplanowany na osiem rund. Po ośmiu rundach został ogłoszony remis, a Thomas przerwał passę 17. zwycięstw z rzędu Sibsona^[11]. 23 maja 1978 doznał pierwszej porażki w zawodowej karierze. Pogromcą Sibsona okazał się niepokonany bokser z Zambii Lottie Mwale, który znokautował Sibsona już w pierwszej rundzie^[12]. Drugiej porażki doznał 24 października 1978, przegrywając na punkty z naturalizowanym rodakiem Eddiem Smithem^[13].

10 kwietnia 1979 zdobył swój pierwszy zawodowy tytuł w karierze, zostając mistrzem Wielkiej Brytanii w kategorii średniej^[14]. Tytuł utracił już w pierwszej obronie, przegrywając 6 listopada tego samego roku z Kevinem Finneganem^[15]. 8 grudnia 1980 zmierzył się z Włochem Matteo Salveminim o mistrzostwo Europy w kategorii średniej. Sibson znokautował niepokonanego Włocha w rundzie siódmej i odebrał mu mistrzostwo Europy^[16]. Tytuł obronił czterokrotnie, pokonując 14 maja 1981 Andoni Amanę^[17], 15 września 1981 Alana Mintera^[18], 24 listopada 1981 Nicolę Cirelli^[19] oraz 4 maja 1982 Jacques’a Chinona^[20].

11 lutego 1983 Sibson zmierzył się z Marvinem Haglerem w walce o mistrzostwo świata WBC i WBA w kategorii średniej. Hagler zdominował pojedynek, wygrywając przez techniczny nokaut w szóstej rundzie. W ostatniej, szóstej rundzie Amerykanin dwukrotnie doprowadził do liczenia Sibsona, a sędzia przerwał pojedynek po drugim liczeniu. Za pojedynek z Haglerem, Sibson zarobił 557. tysięcy dolarów^[21]. 25 lutego 1984 odzyskał mistrzostwo Europy, pokonując Louisa Acariesa^[22]. Tytuł obronił 27 listopada 1984, pokonując po wyrównanym pojedynku Marka Kaylora^[23].

10 września 1986 zmierzył się z Dennisem Andriesem w walce o mistrzostwo świata WBC w kategorii półciężkiej. Andries obronił tytuł, pokonując Sibsona przez techniczny nokaut w dziewiątej rundzie. Sibson był liczony trzykrotnie w rundzie dziewiątej, a po trzecim liczeniu sędzia postanowił przerwać pojedynek^[24]. Ostatni zawodowy pojedynek stoczył 7 lutego 1988, przegrywając z Frankiem Tatem w walce o mistrzostwo świata IBF w kategorii średniej^[25].

• Lista walk zawodowych na Boxrec.com