Stanisław Terlecki

Urodził się w Warszawie^[1] jako najmłodsze z trojga dzieci Teresy i Teofila Terleckich^[2]. Jego starszy brat Jerzy zginął tragicznie jako kilkuletni chłopiec, a starsza siostra Anna wyjechała do Australii^[3]. Jego rodzice pochodzili z Kresów^[2]. Po wojnie rodzina Terleckich osiedliła się w Piastowie^[2]. Babcia ze strony matki nazywała się Wiktoria Chamier-Gliszczyńska^[3]. Jego dziadek ze strony ojca, Józef, był oficerem w armii austro-węgierskiej^[3].

Ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Łódzkim^[4].

Był wychowankiem szkółki Warszawskiego OZPN (Młodzieżowy Ośrodek Piłkarski), a jego pierwszym klubem była Stal-FSO Warszawa^[5].

W 1973 przeszedł do drużyny zza miedzy, Gwardii. Po dwóch latach opuścił Warszawę i przeniósł się do Łódzkiego Klubu Sportowego^[5]. W łódzkim zespole grał w I lidze do 1980^[6]. W sumie w reprezentacji w latach 1976-1980 rozegrał 29 spotkań^[7]. Strzelił w nich 7 goli. Trzy kolejne zdobył w meczach, które nie były uznane za oficjalne (w 1979 z Czechosłowacją i w 1980 z Irakiem – 2)^[5].

Uważany za osobę bezkompromisową zarówno na boisku jak i poza nim, co utrudniło mu karierę, a w latach osiemdziesiątych XX w. ostatecznie ją złamało^[8]. Nigdy nie zagrał w MŚ w piłce nożnej. Przed rozgrywanymi w Argentynie został kontuzjowany^[9], a dwa lata później został odsunięty od reprezentacji po słynnej aferze na Okęciu – wtedy też wstawił się za Józefem Młynarczykiem, który miał nie pojechać na zgrupowanie do Włoch, i do kadry już nie wrócił^[10]. W 1980 był członkiem komitetu strajkowego na Uniwersytecie Łódzkim^[2]. W 1981, niechciany w Polsce, wyjechał do USA, gdzie występował w zespołach Golden Bay Earthquakes oraz New York Cosmos^[11]. Już po trzydziestce wrócił do kraju i ŁKS-u. W 1988 został zawodnikiem stołecznej Legii Warszawa, z którą zdobył dwa krajowe puchary. W 1990 ponownie wrócił do ŁKS, tym razem na 4 mecze. W następnym sezonie widniał w kadrze Polonii Warszawa gdzie w meczu z Borutą Zgierz jedyny raz zagrał w zespole ze swoim synem Maciejem^[12]. Następnie występował (amatorsko) w drużynie „ADA bis KP Bielany Warszawa”, która w sezonie 2005/2006 grała w warszawskiej klasie A.

W 1999 krótko był trenerem w Gwardii^[8]. Pod koniec lat 90. został prezesem i trenerem GLKS Nadarzyn^[13][14]. Od 2015 przez dwa i pół roku prowadził zajęcia piłkarskie z dziećmi w ramach umowy z Miejskim Ośrodkiem Sportu i Rekreacji w Łodzi^[15].

W 2006 napisał autobiografię Pele, Boniek i ja opowiadającą o swoim życiu i historiach, w których uczestniczył^[5].

Bez powodzenia kandydował do Sejmu w 1993 z listy Kongresu Liberalno-Demokratycznego, w 1997^[16] i 2007 z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego i w 2001 z listy Ligi Polskich Rodzin oraz do sejmiku województwa mazowieckiego w 2006 z listy Wspólnoty Samorządowej Województwa Mazowieckiego.

Zmarł 28 grudnia 2017 w Łodzi w wieku 62 lat^[17]. 5 stycznia 2018 został pochowany na cmentarzu Wolskim w Warszawie aleja 2, rząd 4, grób 17^[18].

Miał czworo dzieci – synów Stanisława, Macieja (również piłkarze) oraz Tomasza i córkę Annę Marię.

• Andrzej Gowarzewski oraz Zbigniew Mucha i Bożena Lidia Szmel: Legia najlepsza jest... Prawie 100 lat prawdziwej historii, Katowice 2013, str. 356.
• Gowarzewski Andrzej, Szczepłek Stefan, Szmel Bożena Lidia: Polonia, Warszawianka, Gwardia, Prawdziwa historia trzech klubów. GiA, Katowice, 2003. ISBN 83-88232-06-1. Brak numerów stron w książce
• Stanisław Terlecki i Rafał Nahorny: Pele, Boniek i ja, Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2006.
• Andrzej Gowarzewski: Biało-Czerwoni. Dzieje piłkarskiej reprezentacji Polski 1921-2018. Katowice: Wydawnictwo GiA, 2017. ISBN 978-83-88232-54-1. Brak numerów stron w książce
• Piotr Dobrowolski: Terlecki. Tragiczna historia jednego z najlepszych piłkarzy w Polsce. Warszawa: Wydawnictwo Harde, 2017. ISBN 978-83-66012-33-2.