Johann von Grant

Johann von Grant (ur. 1710^[1], zm. 12 grudnia 1764) był królewskim pruskim generałem majorem, dowódcą Pułk fizylierów 44 i dowódcą Twierdzy Nysa.

Pochodził ze Szkocji^[2][3] i początkowo służył w rosyjskiej służbie i był adiutantem feldmarszałka Petera von Lacy. Tam został przeszkolony, a następnie polecony królowi pruskiemu Fryderykowi II. Feldmarszałek James Keith i Robert Keith przenieśli się z nim z Ludquhairn do Prus, to zaprowadziło go do służby jako kapitana we wrześniu 1747 roku i został adiutantem. W 1754 został awansowany do stopnia majora. Na początku wojny siedmioletniej w latach 1756 i 1757 był w armii królewskiej. Po bitwie praskiej został wysłany do Londynu, aby zawieźć wieści o zwycięstwie. Król Fryderyk II był zachwycony i dał okazicielowi 1000 funtów szterlingów, złote pudełko i złoty miecz. 28-go maja 1757 udał się z Londynu z powrotem do armii królewskiej. W styczniu 1758 awansowany na podpułkownika, a w grudniu 1758 do stopnia pułkownika. 14 marca 1759 otrzymał nominację na Generała Majora i został komendantem Nysy. W lutym 1760 otrzymał dowodzenie Pułku fizylierów 44. Nigdy nie dowodził pułkiem osobiście, z powodu pozostania na Śląsku. Wiosną 1761 r. negocjował wymianę jeńców między Prusami a Austriakami, ale negocjacje zakończyły się niepowodzeniem. Następnie zajął się wyraźnie naprawą Twierdzy Nysa. Zmarł nieżonaty w grudniu 1764 r. w Nysie, gdzie został pochowany na cmentarzu.