Edward Pietrzyk

Syn Stanisława i Zofii^[1]. W okresie od 1967 do 1971 studiował na Wydziale Elektromechanicznym Wojskowej Akademii Technicznej im. gen. Jarosława Dąbrowskiego w Warszawie. Był również absolwentem Wojskowej Akademii Artylerii^{[potrzebny przypis]} ZSRR (1977–1980, ze Złotym Medalem) oraz Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR (1989–1990, z wyróżnieniem). W latach 1997–1998 odbył studia podyplomowe na Narodowym Uniwersytecie Obrony Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie.

Na pierwsze stanowisko – dowódcy plutonu – został skierowany do 2 Pomorskiej Brygady Artylerii w Choszcznie. W 1980 objął stanowisko starszego oficera w Oddziale Operacyjno-Rozpoznawczym Szefostwa Wojsk Rakietowych i Artylerii Ministerstwa Obrony Narodowej w Warszawie, a następnie wyznaczono go starszym oficerem operacyjnym w Dowództwie 2 Pomorskiej Brygady Artylerii. W latach 1981–1985 był kolejno doradcą szefa Wojsk Rakietowych i Artylerii MON oraz szefem Sztabu 23 Brygady Artylerii Armat w Zgorzelcu. W 1990 został zastępcą dowódcy Wojsk Rakietowych i Artylerii MON, a w 1991 rozpoczął służbę w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego w Warszawie. Początkowo zajmował stanowiska zastępcy szefa Zarządu Operacyjnego i szefa Zarządu Operacyjnego. Od 1992 do 1996 kierował Zarządem I Operacyjno-Strategicznym. W 1998 został pełnomocnikiem ministra obrony narodowej ds. utworzenia Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego. W 1999 objął stanowisko zastępcy dowódcy Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego w Szczecinie. W latach 2000–2006 był dowódcą Wojsk Lądowych. Brał udział w przygotowaniu narodowej doktryny obronnej i polskiej części programu Partnerstwo dla Pokoju, uczestniczył w pracach nad reorganizacją Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

W 2007 prezydent Lech Kaczyński mianował Pietrzyka ambasadorem nadzwyczajnym i pełnomocnym Rzeczypospolitej Polskiej w Republice Iraku^[2]. 3 października 2007 został poważnie ranny w wyniku zamachu terrorystycznego na ulicach Bagdadu. Pomocy polskiemu ambasadorowi udzielili ludzie z Blackwater, za co zostali odznaczeni medalami. W zamachu zginął osłaniający go funkcjonariusz BOR Bartosz Orzechowski. Leczenie odbywał w Polsce. Po wyjściu ze szpitala powrócił na placówkę dyplomatyczną, z której został odwołany przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z dniem 31 sierpnia 2008^[3][4]. 24 listopada 2009 mianowany ambasadorem w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej^[5]. Funkcję sprawował do 20 grudnia 2013^[6].

Zmarł 5 maja 2021^[7]. Został pochowany na cmentarzu wojskowym na Powązkach (kwatera FII-12-17)^[8].

• generał brygady – 1993
• generał dywizji – 1996
• generał broni – 2001^[9]

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2007)^[10]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1999)^[11]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Medal „Milito Pro Christo”^[12]
• Odznaka Honorowa „Bene Merito” – 2010^[13]
• Wielki Krzyż Zasługi z Gwiazdą Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec
• Commander Legii Zasługi (Stany Zjednoczone)
• Laureat Buzdyganów
• Wpis do Księgi Honorowej Ministra Obrony Narodowej

• Płk dr Mariusz Jędrzejko, mjr dr Mariusz Krogulski, ppłk mgr inż. Marek Paszkowski, Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989–2002) – Von Borowiecky, Warszawa 2002, ISBN 83-87689-46-7.