Codex Porphyrianus

Kodeks zawiera 327 pergaminowych kart (16 na 13 cm) z tekstem Dziejów Apostolskich, Listów Pawła, Listów powszechnych, Apokalipsy św. Jana, z pewnymi lukami. Tekst pisany jest jedną kolumną na stronę, 24 linijki w kolumnie^[2][3] . Stanowi palimpsest, górny tekst jest minuskułem 1834, datowanym na 1301 rok, zawiera komentarz Eutaliusza do Dziejów i Listów Pawła oraz tekst biblijny^[1]. Pomiędzy Listami Pawła a Apokalipsą umieszczono męczeństwo Piotra i Pawła^[4].

Litery są grube. Tekst stosuje przydechy i akcenty. Akcenty często są stawiane w niewłaściwych miejscach. Inicjały są dwóch wielkości, mniejsze pisane czarnym atramentem, większe – w czerwonym i innych kolorach^[5]. Skryba często mylił dyftong αι z literą ε, literę η z dyftongiem ει lub literą ι, literę ο z ω, dyftong οι z literą υ. Ponadto zachodzą podobieństwa litery ν do α lub χ, co często prowadzi do błędnego ich odczytu^[4]. Tekst jest w wielu miejscach poprawiany zarówno przez oryginalnego skrybę, jak i późniejszych korektorów^[4]. Na marginesie oznakowane zostały lekcje do czytań liturgicznych^[4][6] . W wielu partiach tekst jest trudno czytelny ze względu na nadpisany później tekst minuskułowy^[6] .

Rękopis zawiera również fragmenty 4 Księgi Machabejskiej pochodzące z VII wieku, które należały do innego rękopisu. Nie zostały one nadpisane przez tekst minuskułu 1834^[7][8] .

Minuskuł 1834 zawiera tekst Dziejów oraz Listów powszechnych i Listów Pawła na 327 kartach, tekst pisany jest jedną kolumną na stronę, 23 linijkami tekstu w kolumnie^[8] . Pismo minuskułowe jest typowe dla XIII wieku^[6] .

Luki kodeksu 025

Dzieje 1,1-2,13; Rz 2,16-3,4; 8,32-9,10; 11,23-12,1; 1 Kor 7,15-17; 12,23-13,5; 14,23-39; 2 Kor 2,13-16; Kol 3,16-4,8; 1 Tes 3,5-4,17; 1 Jan 3,20-5,1; Juda 4-15; Apokalipsa 16,12-17,1; 19,21-20,9; 22,6- do końca^[9].

Gregory oraz Scrivener sądzili, że w 025 najniższą wartość ma tekst Dziejów oraz 1 Piotra oraz jest on charakterystyczny dla późnych kodeksów uncjalnych, takich jak Codex Mutinensis i Codex Angelicus, natomiast tekst Apokalipsy oraz pozostałych Listów jest znacznie lepszy, bliski dla Kodeksu Aleksandryjskiego i Efrema, czasem nawet dla Kodeksu Synajskiego, wspierając je przeciwko wszystkim pozostałym rękopisom^[4][10]. Niska ocena 1 Piotra była uzależniona od opinii Horta^[11]. Hermann von Soden uważał, że w Dziejach przekazuje standardowy tekst bizantyński (tekst K), natomiast w pozostałych księgach – tekst aleksandryjski^[1][6] .

Aland w tekście Dziejów Apostolskich sporządził dlań następujący profil tekstualny: 69¹ 29^1/2 1² 1^S. Profil ten oznacza, że kodeks wspiera tekst bizantyński przeciwko „oryginalnemu” w 69 miejscach, współbrzmi zarówno z tekstem bizantyńskim jak i „oryginalnym” w 29 miejscach, wspiera tekst „oryginalny” przeciwko bizantyńskiemu w 1 miejscu. Ponadto kodeks posiada 1 sobie właściwy wariant. W Listach Pawła nadano mu następujący profil tekstualny: 82¹ 36^1/2 87² 31^S, a w Listach powszechnych – 48¹ 7^1/2 26² 9^S[2]. W oparciu o ten profil tekst Dziejów Apostolskich oraz Apokalipsy został zaklasyfikowany do kategorii V, natomiast tekst pozostałych ksiąg do Kategorii III^[2]. Tekst III kategorii jest jeszcze przydatny przy rekonstrukcji oryginalnego tekstu Nowego Testamentu, natomiast tekst V kategorii traktowany jest jako bezużyteczny^[12]. Profil Alanda oznacza, że tekst Dziejów i Apokalipsy przekazuje standardowy tekst bizantyński z niewielką liczbą obcych naleciałości, natomiast w Listach ma tekst mieszany, z przewagą dla elementu bizantyńskiego w Listach powszechnych. Nie potwierdza to ocen dawnych krytyków tekstu^[6] .

W Apokalipsie reprezentuje tekst, który wyszedł z recenzji Andrzeja z Cezarei, nie jest jednak doskonałym tej recenzji reprezentantem^[1].

W Hb 8,11 stosuje wariant πλησιον (bliźniego) zamiast πολιτην (obywatela); wariant wspierany jest przez 81, 104, 436, 629, 630, 1985 i niektóre inne greckie minuskuły^[13]; stosuje go Wulgata, niektóre przekłady oraz Textus receptus. Krytycy tekstu uważają go za błędny^[14].

W Ap 1,5 przekazuje λουσαντι ημας απο (oczyścił nas z), zamiast λυσαντι ημας εκ (uwolnił nas od); wariant wspierany jest przez 046, 94, 205, 209, 1006, 1859, 2042, 2065, 2073, 2138, 2432 oraz rękopisy bizantyńskiej tradycji tekstualnej. Krytycy tekstu uważają go za błędny^[15].

Tekst uncjalny 025 datowany jest zwykle na wiek IX^[2][3] , tekst minuskułu 1834 skryba odatował na rok 1301^[8] . Rękopis należał do bp Uspienskiego i od jego imienia pochodzi nazwa kodeksu. W 1862 znalazł go w kolekcji Uspienskiego Konstantin von Tischendorf^[7]. Tischendorf pożyczył go do Lipska, gdzie odczytał dolny tekst palimpsestu^[7] i wydał go w latach 1865-1869^[4]. Kodeks przechowywany jest obecnie w Rosyjskiej Bibliotece Narodowej (Gr. 225) w Petersburgu^[2][3] .

Na listę rękopisów Nowego Testamentu wciągnął go Tischendorf nadając mu siglum P. W 1908 Gregory nadał mu siglum 025, Hermann von Soden nadał mu siglum α 3^[16]. Obecnie stosowane jest oznaczenie P lub 025^[17]. Tekst minuskułowy Tischendorf oznakował jako 315^a (dla Dziejów i Listów powszechnych) i 474^p (dla Listów Pawła), Gregory w 1908 dla całego minuskułu nadał numer 1834^[18].

Tekst Apokalipsy skolacjonował Herman Charles Hoskier^[19] . Tekst Apokalipsy w oparciu o publikację Hoskiera badał J. Schmid. Rękopis badał i sporządził jego opis wschodnioniemiecki paleograf Kurt Treu^[20]. Rękopis nie był badany przy pomocy nowoczesnych metod stosowanych przy palimpsestach^[6] .

NA27 cytuje go w niektórych księgach Nowego Testamentu. W Listach powszechnych zalicza go do rękopisów cytowanych w pierwszej kolejności^[21], w Apokalipsie zaliczony został do rękopisów cytowanych w drugiej kolejności^[22], w Listach Pawła cytowany jest w drugiej kolejności^[23], natomiast w Dziejach Apostolskich w ogóle nie jest cytowany^[24]. 025 został również wykorzystany w UBS4^[25]. Minuskuł 1834 nie jest cytowany w krytycznych wydaniach Nowego Testamentu^[26].

• Lista kodeksów majuskułowych Nowego Testamentu

Wydania tekstu

• Konstantin von Tischendorf: Monumenta sacra inedita. T. V. Leipzig: 1865, s. 1 nn.
• Konstantin von Tischendorf: Monumenta sacra inedita. T. VI. Leipzig: 1869, s. 1 nn.

Wydania tekstu NT

• Eberhard et Erwin Nestle: Novum Testamentum Graece. communiter ediderunt: B. et K. Aland, J. Karavidopoulos, C. M. Martini, B. M. Metzger. Wyd. 27. Stuttgart: Deutsche Bibelgesellschaft, 2001. ISBN 978-3-438-05100-4. [NA27]
• B. Aland, K. Aland, J. Karavidopoulos, C. M. Martini, B. Metzger, A. Wikgren: The Greek New Testament. Wyd. 4. Stuttgart: United Bible Societies, 1993. ISBN 978-3-438-05110-3.Sprawdź autora:3. [UBS4]
• Herman C. Hoskier: Concerning the Text of the Apocalypse. T. 1-2. London: 1927, s. 1.7.

Listy i katalogi rękopisów

• Kurt Aland: Kurzgefaßte Liste der griechieschen Handschriften des Neuen Testaments. Wyd. 1. Berlin: Walter de Gruyter, 1963. (niem.).
• Caspar René Gregory: Die griechischen Handschriften des Neuen Testament. Leipzig: J. C. Hinrichs'sche Buchhandlung, 1908, s. 34. (niem.).

Introdukcje do krytyki tekstu NT

• Kurt Aland, Barbara Aland: Der Text des Neues Testaments: Einfürung in die wissenschaftlichen Ausgaben sowie Theorie und Praxis der modernen Textkritik. Wyd. 2. Stuttgart: Deutsche Bibelgesellschaft, 1989, s. 122. ISBN 3-438-06011-6. (niem.).
• Caspar René Gregory: Textkritik des Neuen Testaments. T. 1. Leipzig: J.C. Hinrichs’sche Buchhandlung, 1900, s. 102-103.
• Bruce M. Metzger, Bart D. Ehrman: The Text of the New Testament: Its Transmission, Corruption and Restoration. Wyd. 4. New York – Oxford: Oxford University Press, 2005. ISBN 978-0-19-516122-9. (ang.).
• Frederick Henry Ambrose Scrivener: A Plain Introduction to the Criticism of the New Testament. Edward Miller. Wyd. 4. T. 1. London: George Bell & Sons, 1894, s. 172-173. (ang.).

Inne

• Bruce M. Metzger: A Textual Commentary on the Greek New Testament. Stuttgart: Deutsche Bibelgesellschaft, 2001. ISBN 3-438-06010-8. (ang.).
• Kurt Treu. Die Griechischen Handschriften des Neuen Testaments in der USSR; eine systematische Auswertung des Texthandschriften in Leningrad, Moskau, Kiev, Odessa, Tbilisi und Erevan. „T & U”. 91, s. 101-104, 1966. Berlin. 

• Robert Waltz: Codex Porphyrianus P^apr (025). [w:] Encyclopedia of Textual Criticism [on-line]. 2007.
• Kodeks 025 (GA). [w:] Liste Handschriften [on-line]. INTF. [dostęp 2014-09-25].
• Kodeks 1834 (GA). [w:] Liste Handschriften [on-line]. INTF. [dostęp 2014-09-25].