Bitwa o Drawsko

Bitwa o Drawsko – bitwa stoczona w dniach 4–5 marca 1945 roku o Drawsko Pomorskie, podczas II wojny światowej, jedna z bitew operacji pomorskiej^[2].

Bitwa o Drawsko

II wojna światowa, front wschodni, część operacji pomorskiej
Czas	4–5 marca 1945
Miejsce	Drawsko Pomorskie
Terytorium	III Rzesza, obecnie Polska
Przyczyna	operacja pomorska
Wynik	zwycięstwo polskie
Strony konfliktu
III Rzesza  ZSRR  Rzeczpospolita Polska
Dowódcy
Stanisław Popławski Bolesław Kieniewicz
Siły
310 pp 163 DP 4 Dywizja Piechoty
Straty
ok. 130 zabitych, 120 wziętych do niewoli[1] 40 zabitych, kilkudziesięciu rannych[1]
Położenie na mapie Rzeszy Niemieckiej miejsce bitwy
53°31′53″N 15°48′40″E/53,531389 15,811111

Na początku marca 1 Armia Wojska Polskiego, a w jej składzie 4 Pomorska Dywizja Piechoty walczyła w ramach operacji pomorskiej 1 Frontu Białoruskiego. Zadaniem 1 AWP było dojście do Bałtyku i zablokowanie wojskom niemieckim dróg odwrotu na zachód i w stronę morza. Uderzenia 1 AWP były skierowane przeciwko X Korpusowi SS i Grupie Korpuśnej „von Tottau”^[a], które broniły pozycji ryglowej Wału Pomorskiego, na linii: Nadarzyce – Będlino – Łowicz Wałecki^[3]. 1 marca sowiecka 3 Armia Uderzeniowa przełamała obronę Niemców koło Recza i parła na północ. Na prawo od niej 1 AWP natrafiła na dobrze zorganizowaną obronę niemiecką. Wieczorem 2 DP zdobyła południową część Żabina i Bobrujsko, a 1 Warszawska Dywizja Piechoty wyszła na południe od Bobrujska. 2 marca gen. Popławski wzmocnił uderzenie wprowadzając do walki 4 DP, która przełamała obronę niemiecką w rej. Żabina i Wierzchowa i 3 marca wyszła do szosy Żabin - Siennica, a wieczorem w rejonie Bonina podeszła pod Stawno. 4 marca 4 DP wyszła pod Drawsko^[3].

Miasto było umocnione i przygotowane do obrony^[b]. Broniły jej oddziały niemieckiego 310 pp ze 163 DP wsparte artylerią polową^[4].

4 marca gen. Kieniewicz rozkazał 12 pułkowi piechoty prowadzić natarcie na Drawsko z rejonu Stawna. Pułk miał je opanować po sforsowaniu Drawy na płn. od Drawska, we współdziałaniu z 2/10 pp. W rejon Drawska jako pierwszy przybył 2/12 pp wspierany przez 3 działa pancerne^[4]. Do 16:00 12 pp zdobył płd-wschodnią część miasta i przeszedł do obrony nad południowym brzegiem Drawy. Czołowe uderzenia nie rokowały powodzenia. Niemcy dobrze bronili północnej części miasta. Gen. Kieniewicz wydał rozkaz ataku na miasto z trzech stron: od południa 12 pp, od północnego wschodu 10 pułk piechoty, od północy 11 pułk piechoty^[2]. Saperzy zbudowali most na Drawie, przez który od 23:00 przeprawiły się bataliony 12 pp i jeden batalion 11 pp. Bataliony bezpośrednio po przeprawie uderzyły, spychając Niemców na północ. 11 i 12 pp nawiązały walki ok. 24:00 w północnej części miasta. Walki trwały o każdy dom, zamieniony przez Niemców w punkt obrony. Niemcy, zagrożeni okrążeniem, zaczęli się wycofywać. Walki trwały całą noc i zakończyły się rankiem 5 marca 1945 roku^[2].

4 DP kontynuowała natarcie i do 6 marca zdobyła Rydzewo. W wyniku działań zaczepnych w rejonie Drawska, Złocieńca i Bierzwnicy związki taktyczne 1 AWP przesunęły się w walkach o 20 - 40 kilometrów na północ i dotarły do Połczyna i Rydzewa.

W walkach o Drawsko Niemcy stracili 130 zabitych, 120 dostało się do niewoli. Polacy stracili 40 zabitych i kilkudziesięciu rannych. Oddziały polskie zdobyły uzbrojenie i sprzęt wojenny. Żołnierzy polskich pochowano na polu walki. W czerwcu 1947 roku ekshumowano i pochowano powtórnie na cmentarzu w Drawsku^[1].

Walki żołnierzy polskich o Drawsko zostały upamiętnione na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie, napisem na jednej z tablic po 1945 r. „DRAWSKO 4 - 5 III 1945”.