Bielawa Górna
Bielawa Górna – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie zgorzeleckim, w gminie Pieńsk.
| wieś | |
 Kościół w Bielawie Górnej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
215-250[2] m n.p.m. |
| Liczba ludności (III 2011) |
190[3] |
| Strefa numeracyjna |
75 |
| Kod pocztowy |
59-930[4] |
| Tablice rejestracyjne |
DZG |
| SIMC |
0191891 |
Położenie na mapie gminy Pieńsk  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu zgorzeleckiego  | |
 51°11′55″N 15°11′44″E/51,198611 15,195556[1]
| |
Podział administracyjny
edytujW latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa jeleniogórskiego.
Położenie
edytujBielawa Górna to średniej wielkości wieś leżąca na północno-wschodnim krańcu Równiny Zgorzeleckiej, u stóp Wzgórz Sławnikowskich, na wysokości około 215–250 m n.p.m.[2]
Historia
edytujBielawa Górna powstała najprawdopodobniej w pierwszej połowie XIV wieku[2]. Już w 1530 roku istniał tu kościół, ale został prawdopodobnie zniszczony w czasie wojny trzydziestoletniej, bowiem w XVIII wieku wzniesiono nową świątynię[2]. W 1825 roku we wsi były kościół ewangelicki, szkoła, 4 młyny wodne, bielnik i 2 cegielnie[2]. W 1840 roku było tu 89 domów, w tym: kościół, szkoła, 4 młyny wodne, olejarnia, tartak i cegielnia[2]. Wśród mieszkańców było 26 rzemieślników i 10 handlarzy[2]. Było okres największego rozwoju w historii wsi[2]. W następnych latach rozpoczął się okres stagnacji i wyludniania się miejscowości[2]. W czasie II wojny światowej w Bielawie Górnej znajdowała się filia obozu jenieckiego Stalag VIII A ze Zgorzelca[2]. Po 1945 roku wieś znacznie się wyludniła, w 1988 roku było tu tylko 14 gospodarstw rolnych[2].
Zabytki
edytujDo wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[5]:
- dom nr 49, z 1775 r.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 5356
- ↑ a b c d e f g h i j k Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 2: Pogórze Izerskie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, s. 115-118. ISBN 83-85773-60-6.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 45 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 256. [dostęp 2012-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
Bibliografia
edytuj- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 2: Pogórze Izerskie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, ISBN 83-85773-60-6.