Aleksander Martyniak

Syn nauczyciela gimnazjalnego Teodora Martyniaka i Stanisławy z Kurkowskich. Po ukończeniu w 1928 gimnazjum rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jana Kazimierza, równocześnie wstąpił na Politechnikę Lwowską, gdzie był studentem Wydziału Rolniczo-Lasowego^[1]. Od 1934 do 1941 pracował jako asystent na Politechnice Lwowskiej^[1], po zajęciu Lwowa przez hitlerowców zatrudnił się przy produkcji szczepionek przeciw tyfusowi w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla. Po wysiedleniu Polaków ze Lwowa znalazł się w Sanoku, gdzie pracował w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej. Następnie wyjechał do Warszawy, gdzie w 1950 w Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie^[1] przedstawił rozprawę pt. Histologiczne badania nad osadzeniem się tłuszczu w tkance śródmięśniowej drobiu masy zielononóżek polskich i uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. Od września 1953 był wykładowcą owczarstwa w Wyższej Szkole Rolniczej w Olsztynie^[1], został kierownikiem Zakładu Hodowli Owiec oraz rozpoczął prace nad uszlachetnieniem rasy polskiej owcy kamienieckiej^[2]. W 1963 uzyskał habilitację na podstawie pracy pt. Badanie nad wzrostem owiec długowełnistych w okresie post embrionalnym, dziewięć lat później uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. Zmarł w 1980, spoczywa na cmentarzu komunalnym w Olsztynie.

• Komitet Nauk Zootechnicznych Polskiej Akademii Nauk;
• Rada Naukowo-Techniczna przy Ministerstwie Rolnictwa;
• Polskie Towarzystwo Zootechniczne.

• Jan Chłosta "Ludzie godni pamięci: warmińsko-mazurscy patroni olsztyńskich ulic". Wydawca: Książnica Polska (1997). ISBN 83-85702-07-5.