Elżbieta Szydłowiecka: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
drobne redakcyjne |
||
Linia 38:
|wikicytaty =
}}
'''Elżbieta z Szydłowieckich Radziwiłłowa''' (ur. [[1533]] w [[Szydłowiec|Szydłowcu]], zm. [[1562]] w [[Wilno|Wilnie]]) – [[polska]] [[szlachta|szlachcianka]], [[Hrabiowie szydłowieccy|hrabina szydłowiecka]] w 1547–1562, [[kalwinizm|kalwinistka]].
Była córką [[Kanclerz wielki koronny|kanclerza wielkiego koronnego]] [[Krzysztof Szydłowiecki|Krzysztofa Szydłowieckiego]] i Zofii z Targowiska, urodziła się już po śmierci ojca
Na mocy układu rodzinnego zawartego w 1536 roku, ustalono m.in., że dwie trzecie Szydłowca przypadnie Elżbiecie, a pozostała część [[Krystyna Szydłowiecka|Krystynie]]. Z biegiem lat o Elżbietę zaczął starać się potężny [[magnat]] litewski [[Mikołaj Radziwiłł Czarny]]. Uroczystości ślubne odbyły się 12 lutego 1548 roku na [[Zamek w Sandomierzu|zamku w Sandomierzu]] przy udziale króla Zygmunta Augusta i królowej Bony Sforzy. Jeszcze przed zawarciem małżeństwa Elżbieta uzyskała pewność, że dobra szydłowieckie wraz z miastem w całości staną się jej [[Wiano (majątek)|wianem]].
Jedna trzecia dóbr szydłowieckich nadal należała do jej siostry, wydanej za księcia Janusza ziębickiego. Potrzebujący pieniędzy książę Janusz zwrócił się do Elżbiety z żądaniem sprzedaży Szydłowca i spłacenia mu tej części, jaką na dobrach szydłowieckich miała jego małżonka. Elżbieta i jej matka prosiły [[książęta ziębiccy|księcia ziębickiego]], aby nie zmuszał ich do sprzedaży rodzinnej ziemi, a tym samym aby Szydłowca „w obce ręce nie puścił”<ref>[[Jerzy Kieszkowski]], ''Kanclerz Krzysztof Szydłowiecki'', t. 1, Poznań 1912, s. 308</ref>. Prosiły go także o wyrozumiałość i cierpliwość, obiecując, że gdy Elżbieta wyjdzie za mąż, „wtedy ten komu się dostanie, rad to zapłaci”. Prośba przyniosła skutek, książę ziębicki bowiem zrezygnował ze sprzedaży Szydłowca, zażądał za swoją część 2000 zł. Po pewnych targach Zofia Szydłowiecka zgodziła się ostatecznie na tę kwotę i w połowie 1547 roku zawiadomiła zięcia, że może odebrać określoną sumę. Pełnomocnicy księcia Janusza odebrali pieniądze w [[Kraków|Krakowie]] z rąk hetmana [[Jan Amor Tarnowski|Jana Tarnowskiego]].
| |||