Powerage

Etter ein 12 konsertar lang Europaturné som oppvarmingsband for Black Sabbath i april fekk bassisten Mark Evans sparken frå AC/DC den 3. mai 1977.^[4] I AC/DC-memoarboka AC/DC: Maximum Rock & Roll seier tidlegare manager Michael Browning: «Ein dag fekk eg ein telefon frå Malcolm og Angus. Me var i London, eg drog til leilegheita deira, og dei fortalde meg at dei ville kvitta seg med Mark. Han og Angus var ikkje samde. Dei pleidde å ha ein slags krangel, men det var ikkje noko som eg hadde trudd kunne trua stillinga hans.» Ifølgje Browning vurderte Young-brørne seriøst Colin Pattenden, kjent frå Manfred Mann's Earth Band.^[5] Browning frykta at Pattenden var for gammal og ikkje passa inn i imaget til bandet, så han satsa i staden på Cliff Williams, som tidlegare hadde spelt med Home og Bandit. Williams, som òg kunne syngja korvokal, bestod prøvespelet og vart spurt om å bli med i bandet. I eit intervju med Joe Bosso på MusicRadar i 2011 reflekterte Evans over at han vart kasta ut av gruppa:

«Angus og Malcolm vart sett på jorda for å danna AC/DC. Dei er veldig engasjerte. Og viss dei føler at engasjementet ditt er mindre enn deira, er det eit problem. Angus var intens. Han var AC/DC 100 prosent. Arbeidsmoralen hans var utruleg. Då eg var saman med han, forventa han at alle skulle vera akkurat som han, noko som er ganske umogleg... På den tida sa Malcolm noko om at dei ville ha ein bassist som kunne syngja, men eg trur det var eit røykteppe. Eg veit ikkje om det var nokon spesiell grunn. Det var berre måten det skjedde på. Eg følte at avstanden voks mellom meg og Angus og Malcolm. Då eg fekk sparken, var det ikkje så mykje ei overrasking som eit sjokk. Det var mykje spenning i bandet på den tida. Me hadde nettopp vorte sparka frå ein Black Sabbath-turné, og dette var akkurat då ein tur til USA vart avlyst fordi plateselskapet avviste albumet Dirty Deeds Done Dirt Cheap. Så det var ein vanskeleg periode.»^[6]

Bandet turnerte endeleg i USA for første gong sommaren 1977, og fokuserte først på mindre marknader, men spelte etter kvart på CBGB i New York City og Whisky a Go Go i Los Angeles. I desember spelte dei eit sett framfor eit lite publikum i Atlantic Recording Studios i New York City som vart direktesendt på Radio WIOQ i Philadelphia med Ed Sciaky som programleiar.^[7] Promoalbumet, Live from the Atlantic Studios, vart seinare gitt ut i plateboksen Bonfire i 1997. Tidleg i 1978 drog bandet tilbake til Sydney for å spela inn sitt neste album.

Ifølgje Murray Engleheart-boka AC/DC: Maximum Rock & Roll vart fleire av låtane på Powerage gått i gang med i juli 1977 under den første øvinga til bandet med Williams i Albert Studios, mellom anna «Kicked in the Teeth», «Up to My Neck in You», ein tidleg versjon av «Touch Too Much» (som seinare dukka opp på oppfølgjaralbumet Highway to Hell) og kanskje «Riff Raff».^[8] Powerage-innspelingane kom offisielt i gang i januar 1978 og strekte seg over ein periode på rundt åtte veker. Atlantic Records-leiarar i USA klaga over at albumet ikkje inneheldt ein radiovenleg singel,^[9] så då dei første utgivingane av Powerage var klare i Storbritannia, spelte bandet inn «Rock 'n' Roll Damnation». Låten, som inneheld klapping og maracas og ikkje har ein tradisjonell gitarsolo, vart gitt ut i Storbritannia i slutten av mai og nådde 24. plassen, den beste plasseringa til ein AC/DC-singel til då. Powerage var likevel det siste studioalbumet frå Bon Scott-tida som bandet spelte inn med teamet Harry Vanda og George Young, som hadde produsert alle albuma til bandet fram til då (George var storebroren til Angus og Malcolm. Han og Vanda hadde sjølv hatt popsuksess med The Easybeats i 1960-åra), og Atlantic meinte at ein meir kommersiell produsent kunne gjera underverk for profilen til bandet på den lukrative amerikanske marknaden.

Biografen Clinton Walker skreiv i sine memoarar om Scott frå 1994, Highway to Hell, «'Gimme a Bullet' var kanskje det mest vellykka stykket Bon skreiv til då, der forkjærleiken hans for hardcase-metaforar finn endå meir ekte patos og humor enn før.» «What's Next to the Moon», med sine indikasjonar til Casey Jones og Clark Kent, og dessutan den unnvikande «Gone Shootin'» og den utilslørte «Down Payment Blues» («I know I ain't doin' much, but doin' nothin' means a lot to me»), viser tydeleg at Scotts skriving, til liks med sounden til bandet, hadde utvikla seg frå nyheitene på det tidlege albumet i gruppa. {mai 2022}} «Bon var ein gatepoet - han skildra det som 'toalettvegg'-poesi», forklarte tidlegare AC/DC-manager Michael Browning til Peter Watts i Uncut i 2013. «Det var ukjent. Dei signerte ein songar og fekk ein tekstforfattar òg.»^[10] «Sin City», som bandet ofte framførte på konsert, utforskar den forførande sjarmen og farane ved Las Vegas, medan «Kicked in the Teeth» tek for seg ei kvinne med to ansikt og «two-faced lies». I eit intervju med Bass Frontiers minnes Cliff Williams innspelingane med glede: «Gutane hadde allereie vore i studio ei stund, og me gjekk inn for å gjera det som viste seg å bli Powerage-albumet. Det var eit fantastisk arbeidsmiljø. Albert Studios i Sydney var eit flott lite rock and roll-studio... Flotte produsentar. Det var openbert mykje kjemi mellom brørne. Det var berre eit skikkeleg brennande, energisk arbeidsmiljø. Og me hadde omtrent tre veker på oss, for det var alt me hadde av pengar... Det var verkeleg ei fantastisk oppleving.»^[11]

Mange av dei tidlege albuma til AC/DC vart endra for utgiving i andre marknader, og denne praksisen heldt fram med Powerage, sjølv om det var den første LP-en som vart gitt ut nesten samtidig i både det australske og den internasjonale marknaden, og den første som berre brukte eitt plateomslag for begge. Den første britiske pressinga inneheld likevel òg andre miksar enn alle seinare versjonar, mest merkbart på «Down Payment Blues» (som utelèt den bluesaktige kodaen som høyrest på seinare pressingar), «Kicked In The Teeth» (opningsakkorden vart utelaten på alle andre pressingar, men er med på den britiske vinylversjonen) og «What's Next to the Moon» (som utelèt soloar og korvokal som høyrest på seinare pressingar). Den europeiske vinylutgåva inkluderte «Cold Hearted Man», ein låt som ikkje tidlegare var gitt ut, og som ikkje skulle bli gitt ut på noko anna AC/DC-album før AC/DC Backtrack-boksen frå 2009. Songen vart meir tilgjengeleg gjennom boksen med vinyl-LP-album frå Bon Scott-tida i 1981. Songen vart pakka på ein einsidig 12-tommars singel i 1987-boksen. I nokre territorium utelét Powerage «Rock 'n' Roll Damnation» på grunn av hastverk med å få LP-en til trykkjeria i tide til utgivingsdatoen, og derfor vart «Rock 'n' Roll Damnation» (som enno ikkje var ferdig) utelate, «Cold Hearted Man» vart lagt til, og dei forhasta miksane er ulike frå dei «ferdige» miksa som deretter vart brukte.

Sjølv om dei første salstala var noko skuffande, overgjekk Powerage forgjengaren Let There Be Rock ved å nå 133. plassen på Billboard Pop Albums-lista i USA, og oppnådde til slutt platinasertifisering. Eddie Van Halen og Rolling Stones-gitaristen Keith Richards har uttalt at Powerage framleis er favorittplata deira med AC/DC.^[22] Albumet har halde fram med å vere ein favoritt hos Malcolm Young, som i AC/DC: Maximum Rock & Roll vart sitert på følgjande: «Eg veit at mange respekterer det. Mange ekte AC/DC-fans, dei ekte, reine rock and roll-gutane. Eg trur det er det mest undervurderte albumet av dei alle.»^[8]

AllMusic gir Powerage karakteren tre og ein halv av fem stjerner, og seier at sjølv om «det er det mest ujamne av» AC/DC sitt 1970-talsmateriale, inneheld albumet likevel «nokre få ekte klassikarar», og nemner spesielt «Down Payment Blues» og «Up to My Neck in You».^[12] Edwin Faust i Stylus Magazine meiner Powerage er «AC/DCs beste album. ... fordi det ikkje berre handlar om sex, drikking og ironisk satanisme», men viser eit band som «veks opp».^[23] I 1994 skreiv Bon Scott-biografen Clinton Walker i boka si Highway to Hell at Powerage mangla den kompromisslause samanhengen og den miskunnlause kroppen og sjela som var stordommen til forgjengaren. Bandbiografen Jesse Fink meiner at albumet inneheld «deira beste samling av låtar nokosinne» og reknar det som «eit kreativt høgdepunkt for dei tre Young-brørne, eit album som utan tvil er betre enn dei kommersielt vellykka Mutt Lange-krinsløpbrytarane som følgde, Highway to Hell og Back in Black.»^[24]

I 2005 vart Powerage rangert som nummer 325 i magasinet Rock Hard si bok kalla The 500 Greatest Rock & Metal Albums of All Time.^[25] Kerrang! lista albumet som nr. 26 på lista si over dei 100 beste heavy metal-albuma gjennom tidene.^[26]

Alle songar er skrivne av Angus Young, Malcolm Young og Bon Scott.

Merknad Nokre kassettkopiar, til dømes den originale kanadiske utgåva, hadde ei alternativ sporliste. Til dømes var «Sin City» første låt på side 1, medan «Rock 'n' Roll Damnation» var første låt på side 2. Alle andre spor står i same rekkjefølgje som på den originale australske/amerikanske utgivinga.

Alle songar er skrivne av Angus Young, Malcolm Young og Bon Scott.

Merknader Dei første utgåvene av den europeiske (Storbritannia) LP-utgivinga inneheldt ein annan miks av albumet. Den hadde eit «hardare» lydbilete enn den seinare versjonen, med små variasjonar i vokal, gitarspor eller begge deler, og av og til ekstra parti og lengre eller kortare uttoningar. Nokre versjonar utelét «Rock 'n' Roll Damnation» frå låtlista, men alle inkluderte «Cold Hearted Man», om enn i ei anna rekkjefølgje enn på seinare utgåver. For vinylvariantar som inneheldt «Rock 'n' Roll Damnation», vart singelversjonen brukt, og «Riff Raff» hadde ei uttoning for å få plass til den ekstra tida på side A. Den bluesaktige codaen på «Down Payment Blues» er òg utelaten frå denne versjonen. Britiske kassettversjonar hadde denne miksen, med singelversjonen av «Rock 'n' Roll Damnation» og inga uttoning på «Riff Raff", fram til dei ommastra utgåvene i 1994.^[27] Albumet vart seinare remiksa for den amerikanske marknaden, og den nye miksen erstatta den opphavlege europeiske miksen og vart den globale standarden. Denne miksen blir framleis brukt på alle Powerage-utgåvene i dag.

• Bon Scott – solovokal
• Angus Young – sologitar
• Malcolm Young – rytmegitar, korvokal
• Cliff Williams – bassgitar, korvokal (all spor utanom «Cold Hearted Man»)
• Phil Rudd – trommer

• Mark Evans – bassgitar (på «Cold Hearted Man»)

Merknad

The Youngs: The Brothers Who Built AC/DC-boka hevdar at George Young spelte bass på alle spor,^[28] men Cliff Williams nekta for dette i eit intervju i 2020.^[29]

• Harry Vanda – produsent
• George Young – produsent
• Mark Opitz – lydteknikar
• Michael A. Browning – management