TT Assen 1975

TT Assen 1975
Officiële naam	Grote Prijs van Nederland der KNMV
Land	Nederland
Datum	28 juni 1975
Organisator	FIM
500 cc
Poleposition	Barry Sheene
Snelste ronde	Barry Sheene
Eerste	Barry Sheene
Tweede	Giacomo Agostini
Derde	Phil Read
350 cc
Poleposition	Walter Villa
Snelste ronde	Johnny Cecotto
Eerste	Dieter Braun
Tweede	Pentti Korhonen
Derde	Alex George
250 cc
Poleposition	Walter Villa
Snelste ronde	Walter Villa
Eerste	Walter Villa
Tweede	Michel Rougerie
Derde	Dieter Braun
125 cc
Poleposition	Paolo Pileri
Snelste ronde	Paolo Pileri
Eerste	Paolo Pileri
Tweede	Pier Paolo Bianchi
Derde	Bruno Kneubühler
50 cc
Poleposition	Eugenio Lazzarini
Snelste ronde	Eugenio Lazzarini
Eerste	Ángel Nieto
Tweede	Herbert Rittberger
Derde	Eugenio Lazzarini
Zijspan
Poleposition	Werner Schwärzel/ Andreas Huber
Snelste ronde	Malcolm Hobson/ Gordon Russell
Eerste	Werner Schwärzel/ Andreas Huber
Tweede	Rolf Biland/ Bernd Grube
Derde	Angelo Pantellini/ Freddo Mazzoni

De TT van Assen 1975 was de zevende race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1975. De race werd verreden op 28 juni 1975 op het TT-Circuit Assen nabij Assen, Nederland. De race kostte het leven aan de Duitse coureur Rolf Thiele.

De TT van Assen bestond in 1975 50 jaar. Vanwege de onderbreking tijdens de Tweede Wereldoorlog was het echter de 45e Dutch TT. Door het overlijden van Rolf Thiele werden de feestelijkheden op een laag pitje gezet.

Phil Read (MV Agusta) had in Assen al in de trainingen zijn dag niet. Hij kwalificeerde zich als vijfde achter Barry Sheene (Suzuki), Giacomo Agostini (Yamaha), Teuvo Länsivuori (Yamaha) en zelfs Gianfranco Bonera (MV Agusta), die voor het eerst fit genoeg was na zijn beenbreuk in Modena in het voorjaar. Net als in de 350cc-klasse was er een bliksemstart voor Wil Hartog (Yamaha), die vanaf de derde startrij als eerste weg was, terwijl Länsivuori zijn Suzuki bijna als laatste aan de praat kreeg. Phil Read nam ondanks de wegliggingsproblemen die hij met de MV Agusta 500 4C ondervond al snel de leiding over, gevolgd door Sheene en Agostini. Na vier ronden passeerden Agostini en Sheene Phil Read en ze begonnen ook meteen van hem weg te lopen. Sheene scheen Agostini makkelijk te kunnen volgen: hij reed steeds rechtop zittend achter hem, maar als Sheene Ago passeerde kon die ook weer makkelijk in de slipstream blijven. Ze wisselden dus wel een aantal malen van positie, maar geen van tweeën konden ze echt het verschil maken. De race werd dan ook pas op de streep beslist: Barry Sheene haalde de eerste overwinning voor zijn Suzuki RG 500, Agostini werd tweede en Phil Read werd derde. De tijdwaarnemingsapparatuur kon het verschil toen nog niet meten, de finishfoto bepaalde dat Barry Sheene een banddikte voorsprong had.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Punten
1	Barry Sheene	Suzuki	48' 01" 0	15
2	Giacomo Agostini	Yamaha	+0" 0	12
3	Phil Read	MV Agusta	+48" 7	10
4	John Newbold	Yamaha		8
5	Teuvo Länsivuori	Yamaha		6
6	Gianfranco Bonera	MV Agusta		5
7	John Williams	Yamaha		4
8	Hans Stadelmann	Yamaha		3
9	Karl Auer	Yamaha		2
10	Piet van der Wal	Yamaha		1
11	Helmut Kassner	Yamaha
12	Cliff Carr	Yamaha
13	Rob Bron	Suzuki
14	Tony Rutter	Yamaha
15	Dick Alblas	König
16	Steve Ellis	Yamaha
17	Hans-Otto Butenuth	Yamaha
18	Charlie Williams	Maxton-Yamaha
DNF	Alex George	Yamaha
DNF	Barry Ditchburn	Kawasaki
DNF	Patrick Pons	Yamaha	val
DNF	Jack Findlay	Yamaha	val
DNF	Mick Grant	Kawasaki
DNF	Yvon Duhamel	Kawasaki
DNF	Christian Léon	König
DNF	Horst Lahfeld	König
DNF	Wil Hartog	Yamaha
DNF	Jan van Disseldorp	Yamaha
DNF	Bernard Fau	Yamaha
DNF	Alan North	Yamaha
DNS	Edu Celso-Santos	Yamaha	blessure [1]

Al tijdens de trainingen in de 350cc-klasse deden de privérijders het erg goed. Giacomo Agostini (Yamaha) was weliswaar de snelste, maar op de eerste startrij stonden ook Alex George (Yamaha), Dieter Braun (Yamaha), en Pentti Korhonen (Yamaha). Johnny Cecotto (Yamaha) stond op de tweede startrij en had bovendien ook een slechte start. Wil Hartog (Yamaha) had na problemen in de training slechts de 16e tijd, maar samen met George en Korhonen (Yamaha) was hij bij de start als snelste weg en hij kwam na de eerste ronde als eerste door. Agostini had ook een slechte start en was toen slechts zevende. Hartog viel iets terug en kwam in een gevecht met Agostini terecht, terwijl de strijd om de leiding ging tussen George, Korhonen en Braun. Uiteindelijk won Dieter Braun, Korhonen werd tweede en George werd derde. De fabrieksrijders Agostini en Cecotto werden vierde en vijfde.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Punten
1	Dieter Braun	Yamaha	49' 12" 9	15
2	Pentti Korhonen	Yamaha	+1" 2	12
3	Alex George	Yamaha	+2" 5	10
4	Giacomo Agostini	Yamaha		8
5	Johnny Cecotto	Yamaha		6
6	Wil Hartog	Yamaha		5
7	Hans Stadelmann	Yamaha		4
8	Tony Rutter	Yamaha		3
9	Chas Mortimer	Yamaha		2
10	Jon Ekerold	Yamaha		1
11	John Williams	Yamaha
12	Olivier Chevallier	Yamaha
13	Philippe Bouzanne	Yamaha
14	Piet van der Wal	Yamaha
15	Helmut Kassner	Yamaha
16	Jack Findlay	Yamaha
17	Jean-François Baldé	Yamaha
DNF	Nico van der Zanden	Yamaha
DNF	Boet van Dulmen	MZ
DNF	Karl Auer	Yamaha
DNF	Rob Bron	Yamaha
DNF	John Dodds	Yamaha
DNF	Patrick Pons	Yamaha
DNF	Christian Bourgeois	Yamaha
DNF	Jean-Louis Guignabodet	Yamaha	val
DNF	Gérard Choukroun	Yamaha
DNF	Michel Rougerie	Harley-Davidson
DNF	Walter Villa	Harley-Davidson
DNF	Víctor Palomo	Yamaha
DNS	Adu Celso Santos	Yamaha	blessure[1]

Johnny Cecotto (Yamaha) startte in de 250cc-race als snelste en Harley-coureurs Walter Villa en Michel Rougerie konden hem niet volgen. De betrouwbaarheid van de Yamaha's begon echter een probleem te worden en Cecotto stopte dan ook toen zijn motor dreigde vast te lopen. Villa kwam nu weliswaar aan de leiding, maar bij Harley-Davidson bestonden kennelijk geen teamorders, want Rougerie wist hem zelfs te passeren. Rougerie viel echter waardoor Villa de race won. Michel Rougerie lag zo ver voor Dieter Braun (Yamaha), dat hij ondanks zijn val toch nog tweede werd, vóór Braun. In de derde ronde van deze race viel Rolf Thiele bij "de Bult". Hij overleed later die middag aan zijn verwondingen.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Punten
1	Walter Villa	Harley-Davidson	46' 53" 9	15
2	Michel Rougerie	Harley-Davidson	+46" 8	12
3	Dieter Braun	Yamaha	+53" 5	10
4	Bruno Kneubühler	Yamaha		8
5	Yvon Duhamel	Kawasaki		6
6	Pentti Korhonen	Yamaha		5
7	Patrick Pons	Yamaha		4
8	Nico van der Zanden	Yamaha		3
9	Jean-Louis Guignabodet	Yamaha		2
10	Leif Gustafsson	Yamaha		1
11	Alan North	Yamaha
12	Jean-François Baldé	Yamaha
13	Adrie van den Broeke	Yamaha
14	Rolf Minhoff	Yamaha
15	Tom Herron	Yamaha
16	Philippe Bouzanne	Yamaha
17	Horst Lahfeld	Yamaha
DNF	Johnny Cecotto	Yamaha	motor
DNF	Paolo Pileri	Yamaha
DNF	Tapio Virtanen	MZ
DNF	Rolf Thiele	Yamaha	val	(†)
DNF	Leo Bovee	Yamaha	val
DNF	Mick Grant	Kawasaki
DNF	Otello Buscherini	Yamaha
DNF	Gérard Choukroun	Yamaha
DNF	Víctor Palomo	Yamaha
DNF	Chas Mortimer	Yamaha
DNF	John Dodds	Yamaha
DNF	Olivier Chevallier	Yamaha
DNF	Harald Bartol	Yamaha
DNS	Boet van Dulmen	MZ	Griepaanval

Jan Huberts kreeg in Assen een Morbidelli, maar dat was nog een oud exemplaar uit 1974, uit de tijd dat Jorg Möller de machines nog niet had kunnen verbeteren. Huberts kon er weinig mee beginnen: tijdens de trainingen trilde de machine zo erg dat Huberts blaren onder zijn voetzolen kreeg en in de wedstrijd begon de motor over te slaan en moest Huberts opgeven. De nieuwe Morbidelli's van Pier Paolo Bianchi en Paolo Pileri waren veel sneller dan de rest van het veld. In het begin van de race regende het nog lichtjes, waardoor Pileri iets wegliep van zijn teamgenoot. Toen het droog werd sloot Bianchi aan maar bleef Pileri volgens afspraak op enkele meters afstand volgen tot aan de finish. Jos Schurgers, die al enkele jaren eerder gestopt was maar elk jaar alleen in Assen met zijn oude Bridgestone aan de start kwam, was even derde, maar zakte terug. Bruno Kneubühler (Yamaha) werd uiteindelijk derde.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Punten
1	Paolo Pileri	Morbidelli	45' 42" 9	15
2	Pier Paolo Bianchi	Morbidelli	+0" 3	12
3	Bruno Kneubühler	Yamaha	+1' 11" 0	10
4	Leif Gustafsson	Yamaha		8
5	Jos Schurgers	Bridgestone		6
6	Otello Buscherini	Malanca		5
7	Johann Zemsauer	Rotax		4
8	Harald Bartol	Suzuki		3
9	Roel Cornelis	Yamaha		2
10	Peter van Niel	Yamaha		1
11	Peter Frohnmeyer	Maico
12	Pentti Salonen	Yamaha
13	Aart Valster	Yamaha
14	Hans Müller	Yamaha
15	Hans-Jürgen Hummel	Yamaha
DNF	Kent Andersson	Yamaha
DNF	Henk van Kessel	Bridgestone-Yamaha[2]
DNF	Jan Huberts	Morbidelli	motor
DNF	Jan Hardonk	Maico
DNF	Cees van Dongen	Yamaha
DNF	Eugenio Lazzarini	Piovaticci
DNF	Rolf Thiele	Maico
DNF	Maurice Maingret	Yamaha
DNF	Thierry Tchernine	Yamaha
DNF	Gert Bender	Bender
DNF	Leo Bovee	Yamaha

In Assen waren de eerdere startproblemen van de Piovaticci van Eugenio Lazzarini opgelost. Hij was snel weg, maar dit keer had hij vergeten zijn benzinekraan open te draaien, waardoor hij weer ver terugviel. Julien van Zeebroeck (Van Veen-Kreidler) startte slecht en weet dat na de race aan "zenuwen". In de eerste ronde gingen Henk van Kessel (Kreidler) en Ángel Nieto (Van Veen-Kreidler) aan de leiding. Lazzarini was toen 21e. Van Kessel moest iets lossen door een slippende koppeling en werd tiende. Lazzarini brak het ronderecord en vocht zich door het veld naar voren. Na vijf ronden reden Hans-Jürgen Hummel (Kreidler) en Herbert Rittberger (Kreidler) aan de leiding en zijn namen een kleine voorsprong op Nieto. Toen Lazzarini uiteindelijk ook Gerrit Strikker (Kreidler) passeerde, vocht het drietal Nieto, Lazzarini en Strikker zich een weg naar voren om Hummel en Rittberger te achterhalen. Hummel viel uit door een afgebroken ophanging van zijn uitlaat. In de laatste ronde reed Lazzarini aan de leiding, maar in de eindfase wist Nieto hem nog in te halen. Ángel Nieto won, Herbert Rittberger werd tweede en Eugenio Lazzarini werd derde. Nieto hoefde nog slechts 1 wedstrijd te winnen om wereldkampioen te worden.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Punten
1	Ángel Nieto	Van Veen-Kreidler	32' 43" 0	15
2	Herbert Rittberger	Kreidler	+0" 2	12
3	Eugenio Lazzarini	Piovaticci	+0" 3	10
4	Gerrit Strikker	Kreidler		8
5	Julien van Zeebroeck	Van Veen-Kreidler		6
6	Rudolf Kunz	Kreidler		5
7	Juup Bosman	Jamathi		4
8	Theo van Geffen	DRM		3
9	Gerhard Thurow	Kreidler		2
10	Henk van Kessel	Kreidler		1
11	Theo Timmer	Jamathi
12	Roel Cornelis	Kreidler
13	Claudio Lusuardi	Derbi
14	Henk ten Wolde	Kreidler
15	Ingo Emmerich	Kreidler
16	Rolf Blatter	Kreidler
17	Walter Däuwel	Kreidler
18	Joop Zwetsloot	Roton
19	Wolfgang Golembeck	Kreidler
DNF	Stefan Dörflinger	Kreidler	val
DNF	Jan Huberts	Kreidler	val
DNF	Hans-Jürgen Hummel	Kreidler	uitlaatbevestiging
DNF	Ton Kooyman	Hemeyla
DNF	Cees van Dongen	Kreidler
DNF	Nico Polane	Kreidler

Rolf Biland verloor tijdens de training in Assen zijn bakkenist Freddy Freiburghaus, die in de Veenslang uit het zijspan viel. Hij startte de race met invaller Bernd Grube, maar vergat dit te melden en zodoende wist de organisatie niet of Biland wel een startbewijshouder in zijn zijspan had. In de race waren Werner Schwärzel/Andreas Huber niet te kloppen. In de eerste ronde namen ze al zes seconden voorsprong op George O'Dell/Alan Gosling (König). Er ontstond wel een flinke strijd om de tweede plaats, waarbij een aantal combinaties van de baan schoven. Uiteindelijk wist Malcolm Hobson zich wat van de rest af te scheiden en hij reed zelfs even een seconde per ronde sneller dan Schwärzel. Hobson/Russell gleden echter in de Ruskenhoek van de baan, waardoor Angelo Pantellini/Freddo Mazzoni met hun König op de tweede plaats kwamen. Pantellini werd uiteindelijk ingehaald door de sterk opkomende Biland, die zelfs nog met enige voorsprong tweede werd. Steinhausen viel uit, waardoor het wereldkampioenschap nog steeds spannend was.

Pos	Coureur	Bakkenist	Merk	Tijd	Punten
1	Werner Schwärzel	Andreas Huber	König	47' 40" 3	15
2	Rolf Biland	Bernd Grube	Seymaz-Yamaha	+18" 2	12
3	Angelo Pantellini	Freddo Mazzoni	König	+30" 0	10
4	George O'Dell	Alan Gosling	Renwick-König		8
5	Amedeo Zini	Andrea Fornaro	König		6
6	Siegfried Maier	Gerhard Lehmann	SMS-Yamaha		5
7	Cees Smit	Jan Smit	König		4
8	Heinz Luthringshauser	Hermann Hahn	Busch Spezial-BMW		3
9	Otto Haller	Erich Haselbeck	BMW		2
10	Gustav Pape	Franz Kallenberg	König		1
DNF	Malcolm Hobson	Gordon Russell	Yamaha	ongeluk
DNF	Rolf Steinhausen	Josef Huber	Busch-König