Super GT

Het is begonnen in 1993 als het JGTC (Japanese Grand Touring Championship), wat voortkwam uit de All Japan Sports Prototype Championship en Japanese Touring Car Championship. Om kosten te sparen en dominantie van teams of merken te voorkomen waren er limieten in vermogen en gewichtspenalty's voor winnaars, zodat het elke race spannend bleef. In 1995 werden de twee categorieën gevormd zoals ze nu nog zijn, de GT500 en GT300.

In 2005 wilde de JGTC een race houden op het Shanghai International Circuit in China, naast de al bestaande race in Sepang International Circuit. Aangezien het kampioenschap nu in meer dan 2 landen gehouden zou worden mocht het echter niet meer als Japan Kampioenschap beschreven worden en moest het directe toestemming krijgen van de FIA. Hierdoor werd de naam veranderd naar Super GT. Echter zou hierna nog steeds maar één race per jaar in het buitenland gehouden worden, maar de naam bleef.

De races zijn tegenwoordig minimaal 250 km lang, met als langste en meest prestigieuze de 1000 km van Suzuka. Deze zal vanaf 2018 echter niet meer op het programma staan. Andere circuits zijn onder andere de Fuji Speedway, Twin Ring Motegi en het Chang International Circuit in Thailand als buitenlandse race.

De auto's worden in twee klassen onderverdeeld: GT500 en de GT300. De GT500 auto's hebben van oorsprong niet meer dan 500 pk en de auto's in de GT300 klasse hebben van oorsprong niet meer dan 300 pk. Tegenwoordig hebben de GT500 auto's echter meer dan 600 pk en de GT300 auto's tussen de 400 en 550 pk. De GT500 auto's hebben wel veel meer downforce. Ze zijn te onderscheiden aan het feit dat de GT500 auto's witte lichten hebben en de GT300 gele.

De GT500 is de topklasse in de Super GT. Het wordt gedomineerd door de drie grote Japanse automerken: Toyota, Honda en Nissan. Sinds 2006 komt Toyota via hun luxemerk Lexus uit. In het verleden hebben ook Europese merken meegedaan, met wisselend succes. De McLaren F1 GTR is de enige niet Japanse auto die kampioen is geworden, ook Lamborghini, Ferrari en Porsche hebben meegedaan. De Aston Martin DBR9 is de laatste niet Japanse auto die heeft meegedaan, maar bleek kansloos tegen de Super GT machines. ABS, Tractiecontrole en Stabiliteitscontrole zijn niet toegestaan. De teams kunnen kiezen uit de volgende bandenmerken: Bridgestone, Yokohama, Dunlop, Kumho, Michelin en Hankook. Vanaf 2005 is Toyota/Lexus uitgekomen met de Supra, SC430, RC F en LC 500. Nissan met de 350Z en GT-R en Honda met twee generaties NSX en de HSV-010.

In 2014 werd aangekondigd dat de GT500 auto's nieuwe regels, de zogeheten Class One, zou gaan delen met de DTM. Dit betekende aerodynamische veranderingen en 2.0 liter viercilinder twinturbo motoren, die bij de DTM van 2019 ook gebruikt zullen gaan worden. Hiervoor reden de merken met atmosferische V8 motoren, al werden daarvoor ook zescilinders gebruikt door de NSX en 350Z, in het laatste geval met turbo's. In dit jaar werd er voor het eerst een KERS systeem gebruikt, namelijk door de NSX Concept-GT. Dit werd echter in 2017 verboden.

Het tempo van de Super GT machines is vergelijkbaar met de snelste niet-hybride Le Mans Prototypes.

De tweede klasse is de GT300, waar zowel fabrieksteams als privéteams meedoen. Tegenwoordig zijn GT3 auto's verantwoordelijk voor een groot deel van het veld. Hier zitten Japanse auto's bij en Europese, zoals de Audi R8 en Mercedes-AMG GT. Vroeger deden er meer exotische merken mee, als ASL en Vemac, maar sinds 2006 werden deze steeds meer vervangen door Europese auto's. Om toch lokale merken kansen te blijven geven werd het MC-concept in 2014 geïntroduceerd. Deze hebben een Dome Mother Chassis en een Nissan V8, terwijl ze eruitzien als straatauto's, zoals de Toyota 86, Lotus Evora en Toyota Mark X.

• (ja) (en) Super GT-website