Leopold Filips van Arenberg

Leopolds vader, Filips Karel Frans, sneuvelde in de Grote Turkse Oorlog toen Leopold nog maar één jaar oud was. Nog geen tien jaar oud werd hij in 1700 een van de laatste ridders in de Orde van het Gulden Vlies die werden benoemd door Karel II van Spanje.

Hij kreeg kort daarop al de gelegenheid om zijn militaire bekwaamheden in de praktijk te oefenen in de Spaanse Successieoorlog. Na de slag bij Ramillies koos hij in dit conflict de kant van de Oostenrijkse pretendent Karel III. Hij raakte gewond in de Slag bij Malplaquet (1706) aan het hoofd van een regiment Waalse infanterie.

In 1709 verwierf Leopold Filips het invloedrijke ambt van grootbaljuw van Henegouwen.

In 1716-1718 streed hij in de derde Oostenrijks-Turkse Oorlog onder Eugenius van Savoye. Ook in de Poolse Successieoorlog (1734) streed hij onder het bevel van Eugenius.

Vanaf 1737 was Leopold Filips de militair opperbevelhebber van de Oostenrijkse Nederlanden en veldmaarschalk van het Oostenrijkse leger. Hij zou in deze functie op het voorplan komen tijdens de Oostenrijkse Successieoorlog (1740-1748). Leopold Filips van Arenberg werd in 1742 en 1744 naar Den Haag en Londen gestuurd om het bondgenootschap van Oostenrijk met de Verenigde Provinciën en Groot-Brittannië te versterken. Hij voerde de Oostenrijkse troepen aan in de Slag van Dettingen (1743). Hij kreeg in 1745 het commando over de operaties in het Rijnland en vervoegde vervolgens Karel van Lotharingen in Silezië. Na het terugtrekken van de Franse troepen uit de Nederlanden werd Leopold Filips voorzitter van de jointe, de voorlopige regering van de Zuidelijke Nederlanden in afwezigheid van landvoogd Karel van Lotharingen.

Leopold Filips stierf in het Kasteel van Heverlee en werd bijgezet in de Capucijnerkerk van Edingen.

Leopold Filips Karel Jozef van Arenberg voerde, naast bovengenoemde, de volgende adellijke en heerlijke titels:

• prins van Porcéan
• prins van Rebeke
• graaf van Seneghem
• baron van Zevenbergen
• heer van Antweiler, Arenberg, Lommersdorf, Gillenfeld, Fleringen, Kasselburg, Kerpen, Kommern, Saffenburg en Schleiden.

Leopold Filips was naast militair en administrator ook een beschermer van de kunsten en wetenschappen. Hij ving Jean-Jacques Rousseau op tijdens diens ballingschap en was een vriend van Voltaire en Émilie du Châtelet. Dat beide verlichte filosofen met elkaar overhoop lagen, was zeer vervelend voor Leopold Filips. Voorafgaand aan de Oostenrijkse Successieoorlog, waarin zij vijanden werden, onderhield de hertog van Arenberg ook een levendige correspondentie met Frederik de Grote.

Leopold trouwde in 1711 met Marie-Françoise Pignatelli. Zij was de dochter van de Napolitaanse edelman Nicola Pignatelli, hertog van Bisaccia, en van Maria Clara van Egmont, de dochter van Lodewijk Filips van Egmont. Zij hadden als kinderen:

• Marie-Victoire (1714-1793), in 1735 getrouwd met August George Simpert van Baden-Baden (1706-1771)
• Marie-Adélaide (1719-1792), kloosterlinge
• Karel Maria Raymond van Arenberg (1721-1778)
• Maria Florentine Charlotte Therese (Maria Florentine) prinses van Arenberg (1722-1776) trouwde op 12 januari 1744 met Johan Karel Jozef van Merode graaf van Merode-Montfoort en 5e markies van Deinze (1719-1774)
• Victoire-Louise (1723)
• Adélaide (1726-1745), kloosterlinge
• Leopold Karel (1730-1735)
• Eulalie (1731-1745)