Hendrik VII van Engeland

Henry Tudor was een zoon van Edmund Tudor, zoon van Owen Tudor, stamvader van het Huis Tudor. Zijn moeder was Margaret Beaufort, een afstammeling van koning Eduard III Plantagenet. Van zijn vader erfde hij de titel graaf van Richmond, van zijn moeder de betwistbare aanspraak op de troon. Hij werd geboren in Pembroke in Wales, maar groeide op in ballingschap in Bretagne, waarheen hij gevlucht was voor de koningen uit het Huis York.

Na het mislukken van de opstand van zijn neef, de hertog van Buckingham, werd Hendrik Tudor de belangrijkste mededinger voor het Huis Lancaster. Met steun van de schoonfamilie van de overleden koning Eduard IV York en Anna van Beaujeu, regentes van Frankrijk, landde hij met zijn strijdkrachten in Wales en trok Engeland binnen. Daar beslisten de strijdkrachten van Lancaster de slag tegen York onder Richard III in hun voordeel in de Slag bij Bosworth in 1485. Deze overwinning markeerde het eind van de al lang lopende Rozenoorlogen tussen de Huizen Lancaster en York. Hendriks aanspraak op de troon was gebaseerd op de vrouwelijke lijn via zijn moeder. Dit vormde echter geen bezwaar: in de praktijk kon het parlement het koningschap verlenen aan wie het wilde.

Na de lange burgeroorlog was Hendriks eerste zorg zijn macht definitief te vestigen en andere pretendenten te ontmoedigen. Hij wist dit te bereiken door o.a. een verdeel-en-heers-politiek waarmee hij de macht van de adel wist te ondermijnen. Ook trouwde hij met Elizabeth van York, dochter en erfgename van koning Eduard IV. Hiermee verenigde hij de twee Huizen en versterkte hij zijn aanspraken vanwege haar afstamming. Bij het huwelijk nam Hendrik de Tudorroos aan als symbool voor zijn dynastie. Dit symbool benadrukte de verwantschap met zowel het Huis Lancaster als het Huis York.

Hendriks politiek was erop gericht om zowel de vrede te bewaren als economische voorspoed te bewerkstelligen. Tot op zekere hoogte slaagde hij hierin. Hij was niet oorlogszuchtig en probeerde dan ook niet de Franse gebiedsdelen te heroveren die onder zijn voorgangers verloren waren gegaan. Hij sloot zelfs een verdrag met Frankrijk (het verdrag van Stapel) dat financieel voordelig was voor Engeland. Om zijn positie te versterken subsidieerde hij de scheepsbouw, waardoor de zeemacht werd versterkt en de handelspositie verbeterd. Ook vergaarde hij een persoonlijk kapitaal, dat door zijn zoon en opvolger Hendrik VIII weer snel opgesoupeerd zou worden. Hendrik sloot ook een verbond met Spanje via het huwelijk van zijn zoon Arthur met Catharina van Aragon, met Schotland via het huwelijk van zijn dochter Margaretha met koning Jacobus IV van Schotland en met het Duitsland van keizer Maximiliaan I. In 1502 en 1503 werd Hendrik getroffen door een drietal tegenslagen, die hij nooit meer geheel te boven zou komen: zijn erfgenaam, de pasgetrouwde Arthur, stierf in een epidemie, enkele maanden later gevolgd door zijn vrouw, die stierf in het kraambed. Zijn jongste kind stierf binnen een dag na de geboorte. Aangezien hij wilde voorkomen dat de onderhandelingen die hadden geleid tot het huwelijk van zijn zoon met Catharina van Aragon teniet zouden worden gedaan, wist hij dispensatie te verkrijgen voor een huwelijk tussen haar en zijn jongere zoon Hendrik, die hem in 1509 opvolgde. Hendrik VII is begraven in Westminster Abbey.

Met Elizabeth van York

• Arthur Tudor (20 september 1486 - 2 april 1502), prins van Wales
• Margaretha Tudor (28 november 1489 - 18 oktober 1541)
• Hendrik VIII van Engeland (28 juni 1491 - 28 januari 1547)
• Elizabeth Tudor (2 juli 1492 - 14 september 1495)
• Maria Tudor (18 maart 1496 - 25 juni 1533)
• Edmund Tudor (1499-1500), hertog van Somerset (21 februari 1499 - 19 juni 1500)
• Edward Tudor (Geboorte en dood zijn onbekend), begraven in Westminster Abbey^[1]
• Catharina Tudor (2 februari 1503 - 2 februari 1503).