Germain Derycke

Reeds in zijn tweede profjaar (1951) werd hij tweede in Luik-Bastenaken-Luik. Vanaf 1953 pikte hij bijna jaarlijks zijn "klassieker" mee. Zo won hij in 1953 de kasseiklassieker Parijs-Roubaix, het jaar daarop de semi-klassieker de Waalse Pijl en nog een jaar later "La Primavera" Milaan-San Remo. In 1957 won hij Luik-Bastenaken-Luik na een solovlucht van 47 km met bijna drie minuten voorsprong op de tweede. Aangezien hij echter over een gesloten overweg had gekropen werd hij achteraf ex-aequo geplaatst met de tweede, Frans Schoubben. In 1958 won hij ten slotte de Ronde van Vlaanderen.

Hij stond ook tweemaal op het podium van het WK wielrennen voor beroepsrenners : in 1953 behaalde hij zilver achter de ongenaakbare Fausto Coppi, in 1955 brons achter landgenoot Stan Ockers en Luxemburger Jean-Pierre Schmitz.

Ook in het kleinere ronde-werk deed Germain het niet onaardig, met eindwinst in de Ronden van Algerije en Noord-Afrika (1953), Dwars door Vlaanderen (1954) en de Driedaagse van Antwerpen (1955) naast een twintigtal ritoverwinningen, onder meer in zijn allereerste Ronde van Frankrijk (1951).

Op 29-jarige leeftijd, op het toppunt van zijn sportieve mogelijkheden, maakte een zwaar auto-ongeval, waarvan hij nooit helemaal herstelde, een vroegtijdig einde aan zijn loopbaan. Germain Derycke behoort, naast de wereldtoppers Louison Bobet, Fred De Bruyne, Hennie Kuiper, Sean Kelly en sinds kort ook Philippe Gilbert tot het selecte kransje van zes renners die vier van de vijf klassieke "Monumenten" op hun naam konden schrijven. Men kan slechts gissen hoe zijn erelijst er zou hebben uitgezien zonder dit fataal accident...

Op amper 48-jarige leeftijd overleed Germain Derycke vroegtijdig en onverwacht thuis aan een slagaderbreuk.

• (en) Profiel van Germain Derycke op ProCyclingStats