Erik De Vlaeminck

De Vlaeminck werd zeven keer wereldkampioen veldrijden (1966, 1968-1973), een record.^[2] Met zijn bronzen plak in 1977 maakt dat acht WK-medailles. Hij werd ook vier keer Belgisch kampioen (1967, 1969, 1971, 1972).^[3] Daarnaast was hij ook een verdienstelijk ronderijder. In 1969 wist hij de Ronde van België te winnen en won hij een rit in de Ronde van Frankrijk.^[4] Daarnaast werd hij derde in Gent-Wevelgem (1969) en behaalde hij twee podiumplaatsen in de Waalse Pijl (2e in 1969 en 3e in 1970).^[5] Ook werd hij vierde in Luik-Bastenaken-Luik (1970) en negende in Parijs-Roubaix (1971).^[6]

De Vlaeminck won zijn laatste van zeven wereldtitels toen hij nog maar 28 was. Zelf bewaarde hij altijd het stilzwijgen over de schandalen rond doping-^[7], amfetamines-^[8] en drankverbruik die zijn carrière zouden hebben ingekort.^[7] In 1980 nam hij afscheid van de wielersport. Na een donkere periode kwam hij in 1989 opnieuw in de belangstelling als coach van de nationale veldritploeg^[4][9], waarmee hij 29 medailles tijdens de wereldkampioenschappen behaalde.^[10] Na het WK van 2002 werd hij als bondscoach opgevolgd door Rudy De Bie.^[11][12]

De Vlaeminck leed de laatste jaren van zijn leven aan de ziekte van Parkinson en alzheimer, en verbleef in een rusthuis in Wilskerke.^[13] Hij overleed daar eind 2015 op 70-jarige leeftijd.^[14] De GP Erik De Vlaeminck is een veldrit die naar hem werd vernoemd. In 2016 werd een expo rond hem georganiseerd in zijn geboortestad Eeklo.^[15]

Zijn jongere broer Roger^[16] en zoon Geert waren eveneens actief als wielrenner.^[17]